രചന: Vijay Lalitwilloli Sathya

ആദ്യരാത്രിയിൽ മനസ്സിൽ സ്വരുക്കൂട്ടിയ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ഒടുവിലുള്ള ചടുല താളങ്ങളുടെ നിമ്നോന്നത ആരവങ്ങൾ ഒക്കെ അടങ്ങിയപ്പോൾ തികച്ചും നിശബ്ദത പരന്നു.ഭർത്താവ് ഷിബു നിദ്രയിലായി. നിഷ ഇന്നുവരെ കാത്തുസൂക്ഷിച്ച വിലപ്പെട്ടതൊക്കെ അവൻ അപഹരിച്ചു എടുത്തു. മിന്നൽ കൊടി പോലെ പടർന്ന് കയറിയ അവനിപ്പോൾ ഒരു ചൊറിയൻപുഴു ആയി മാറിയിരിക്കുന്നു. ‘ഇവനെ കൊന്നാലോ’ ആ നിമിഷം അവൾക്ക്‌ അങ്ങനെയാണ് തോന്നിയത്….! ഇത്തിരി മുമ്പാണ് കൂട്ടുകാരി ശാന്തി ആ ശരിയായ ആ വീഡിയോ അവൾക്ക് അയച്ചു കൊടുത്തത്..! ‘ഈശ്വരാ താൻ പ്രകാശേട്ടനെ വഞ്ചിച്ചിരിക്കുന്നു.’ അവൾക്കു തല പെരുക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി. അവളെ മഹാപാപം ചെയ്യിപ്പിച്ച് ആകുലതയിലാക്കിയ ആ സംഭവം അവൾ ഒന്ന്‌ ഓർത്തെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു……… ഇന്നലെ പകൽ ഷിബുവിനെ നേരിൽ കണ്ടു നിഷ ചോദിച്ചു “ഷിബു തനിക്ക് എന്നോട് ഇപ്പോഴും സ്നേഹം ഉണ്ടോ? ” “ഇതെന്ത് ചോദ്യം ആണ് നിഷ. നീയല്ലേ എന്നെ തേച്ചിട്ട് പോയത്. ചെന്നൈയിലുള്ള ബാങ്ക് ഉദ്യോഗസ്ഥൻ നിന്നെ പെണ്ണുകാണാൻ വന്നെന്നും വീട്ടിൽ വിവാഹത്തിന് ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങി എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞട്ടിപ്പോൾ എന്താ ഇങ്ങനെ ഒരു ചോദ്യം.” വീട്ടുകാരെ പിണക്കാൻ പറ്റില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു നിഷ്കരുണം തന്റെ പ്രണയത്തെ അവൾ തള്ളിപ്പറഞ്ഞു പോയവൾ ആണ്. ഷിബുവിന്റെ മനസ്സിൽ അതൊരു ആഘാതമായിരുന്നു.

അവന്റെ പ്രണയം ആത്മാർത്ഥമായിരുന്നു. അന്നേ അവൻ മനസ്സിൽ കുറിച്ചിട്ടതാണ്. “ആട്ടെ ഇപ്പോൾ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ ചോദിച്ചത്?” “നീ എന്നെ വിവാഹം കഴിക്കുമോ?” അവൾ ചോദിച്ചു “ഞാൻ പാവപ്പെട്ട വീട്ടിലെ പയ്യൻ അല്ലേ അതുകൊണ്ടല്ലേ വിവാഹം ആയപ്പോൾ നീ നമ്മുടെ പ്രേമത്തെ അവഗണിച്ച് അയാളുടെ കൂടെ ഒക്കെ ജീവിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത്. ഇപ്പോൾ എന്താ പ്രശ്നം കല്യാണം മുടങ്ങിയൊ ” അവൻ ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു. “പാവപ്പെട്ടവൻ ആണെങ്കിലും നിനക്കൊരു ജോലി ഉണ്ടല്ലോ. മാത്രമല്ല നമ്മൾ പരസ്പരം പ്രേമിച്ച വരല്ലേ ഒന്നിച്ച് ജീവിക്കാൻ നിനക്കും ആഗ്രഹമില്ലേ” അവൾ ചോദിച്ചു.. അപ്പോൾ ഉറപ്പിച്ച നിന്റെ വിവാഹം? “”കല്യാണം മറ്റന്നാളാണ് പക്ഷേ എനിക്ക് അയാളെ വേണ്ട..” “അതെന്താ?” “അതൊക്കെയുണ്ട്” ഷിബുവിനെ കോൾ അടിച്ച പോലെയായി പിറ്റേന്ന് അവൾ അവന്റെ കൂടെ ഒളിച്ചോടി. അവൻ ഒരു ക്ഷേത്രത്തിൽ വെച്ച് അവളെ താലികെട്ടി. അവളെ തന്റെ കൊച്ചു വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയി. അന്ന് രാത്രി അവൻ ചോദിച്ചു. എന്താണ് വിവാഹം വേണ്ടെന്ന് വെച്ച് അയാളെ വിട്ട് വരാൻ കാരണം. അവൾ ഒരു വീഡിയോ കാണിച്ചു. രണ്ടുദിവസം മുമ്പ് ആരോ അയച്ചു അവളുടെ വാട്സപ്പ് ലേക്ക് വന്നതാണ്.

ചെന്നൈയിൽ ജോലിയുള്ള അവളെ കെട്ടാൻ പോകുന്ന യുവാവ് അവിടുത്തെ പട്ടണത്തിൽ ഒരു മോഡേൺ യുവതിയുടെ കൈയും വീശി അടിപൊളിയായി റോഡിലൂടെ നടക്കുന്ന ഒരു വീഡിയോ. ഷിബു ഉള്ളിൽ സന്തോഷിച്ചു. തന്റെ മനസ്സിലെ ആഗ്രഹം പോലെ തന്നെ ഇവൾ ആപ്പിൽ ആയിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് താൻ ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെ അവൾ തന്റെ ഭാര്യയായിരിക്കുന്നു ആ വീഡിയോ കണ്ടതിനു ശേഷം അവളുടെ മനസ്സു മാറിയത്. പിന്നെ പല നവ മാധ്യമങ്ങളിലും വീഡിയോ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. അവൾ പേടിച്ചു ലിങ്ക് തുറന്നത് ഇല്ല… കാരണം അവൾക്ക് അത് നേരത്തെ കിട്ടിയതല്ലേ. അത് കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ നല്ല ജീവൻ പോയി. നല്ല ഷോക്ക് ആയതാണ്. അതുകൊണ്ട് വീണ്ടും വീണ്ടും ആ പാനിക് ഷോക്കു വരാൻ ആരും ആഗ്രഹിക്കില്ല. ആ നിമിഷം ഫോൺ സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്തു വെച്ചു. നേരിട്ട് ഷിബുവിനെ കണ്ടു കാര്യങ്ങൾ തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു. വിവാഹത്തലേന്ന് തന്റെ പ്രതിശ്രുത വധു ഒളിച്ചോടി എന്ന് അറിഞ്ഞ ആ യുവാവ് അന്നു വൈകിട്ട് തന്നെ ചെന്നൈയിലേ ജോലിസ്ഥലത്തേക്ക് ദുഃഖത്തോടെ മടങ്ങിപ്പോയി ഓഫീസിലേക്ക് പോകാനുള്ള വഴിമധ്യേ ഒരു റോഡ് ക്രോസ് ചെയ്യാൻ വേണ്ടി സീബ്രാ ലൈനിൽ നിൽക്കുകയാണ് അവനിപ്പോൾ.

എന്നും ആ സീബ്രാലൈൻ ക്രോസ് ചെയ്തു വേണം അവൻ അപ്പുറത്ത് ഓഫീസിലെത്താൻ. ചെന്നൈയിലെ സാമൂഹ്യ മാധ്യമങ്ങളിൽ വൈറലായ ആ അന്ധയായ യുവതി ഇന്നും റോഡ് കടക്കാൻ കൃത്യസമയത്ത് ആ സീബ്ര ലൈൻ സ്റ്റാർട്ടിങ് പോയന്റിൽ വന്നു നിൽപ്പുണ്ട്. രണ്ടാഴ്ച മുമ്പാണ് താൻ അവരെ ഹെൽപ്പ് ചെയ്യുന്ന സമയത്ത് ആരോ പകർത്തിയ വീഡിയോ സാമൂഹ്യ മാധ്യമങ്ങളിൽ പ്രചരിച്ചത്! ഒരു യുവാവിന്റെ ജീവകാരുണ്യപ്രവർത്തനം എന്നൊക്കെ പലരും വിശേഷിപ്പിച്ച ആ വീഡിയോ അവനും കണ്ടതാണ്. തേച്ചിട്ട് പോയ കാമുകിക്ക് ഒരു പണി കൊടുക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് ഷിബു ആ വീഡിയോയുടെ ബാഗ്രൗണ്ട് മ്യൂസിക്കു കാര്യങ്ങളൊക്കെ മാറ്റി സൂം ചെയ്തു അതൊരു യുവതിയുടെയും യുവാവിന്റെയും നടുറോട്ടിൽ വച്ചുള്ള അനശ്വര പ്രേമം മുഹൂർത്തം ആക്കി ചിത്രീകരിച്ചത്…. നിഷയുടെ ഭർത്താവ് പ്രകാശൻ ആണ് അതൊന്നു മനസിലാക്കിയ അവനാണ് ഏറ്റവും വേഗം വേറൊരു നമ്പറിൽ നിന്നും മുൻ കാമുകിയുടെ വാട്സപ്പ് ലേക്ക് അയച്ചത്. യാത്രക്കാർക്കുള്ള സിഗ്നൽ ആയപ്പോൾ തങ്ങിനിന്ന എല്ലാവരും വേഗം പോയി. യുവാവും അന്ധയായ യുവതിയും ഒടുവിൽ ബാക്കിയായി. ഇപ്രാവശ്യവും അവൻ തന്നെ ആ യുവതിയെ സഹായിക്കേണ്ടി വന്നു. അവൾക്ക് അവന്റെ മണവും സ്പർശനവും തിരിച്ചറിഞ്ഞു. “ഹായ് പ്രകാശ് നാട്ടിൽ പോയിട്ട് വന്നോ എന്തായി കല്യാണം ഒക്കെ ഭംഗിയിൽ കഴിഞ്ഞോ?”

കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം റോഡിനു മറുപുറം എത്തിയപ്പോൾ നന്ദി സൂചകമായി അവർ സംസാരിക്കുന്ന അവസരത്തിൽ വളരെ ചെറിയ വാക്കുകളിൽ അവൻ തന്റെ കൊച്ചു വിശേഷ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞിരുന്നു. അതാണ് വീണ്ടും ഇന്ന് കണ്ടപ്പോൾ അവൾ ചോദിച്ചതു. അവൻ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. റോഡിന് മറുപുറം എത്തിയപ്പോൾ അവൾ ചോദിച്ചു. “എന്താണ് സംസാരിക്കാത്തത്…. എന്ത് പറ്റി പ്രകാശ്?” അവനവന്റെ ദുഃഖ കാരണമായ നാട്ടിലെ മുടങ്ങിയ വിവാഹ കഥ മുഴുവൻ അവൻ പറഞ്ഞു അന്ന് ഒരുനാൾ റോഡ് കടക്കാൻ തന്നെ സഹായിച്ച സമയത്ത് എടുത്ത വീഡിയോ പൊതുജനങ്ങൾ ഏറ്റെടുത്ത കാര്യവും അന്ധയായ യുവതിക്ക് അറിയാം. താൻ കാരണം,തന്നെ സഹായിച്ചത് കാരണം, ഒരാളുടെ ജീവിതം നഷ്ടപ്പെട്ടു.അവൾക്ക് അത് ദുഃഖമായി. അന്ധയാണെങ്കിലും അതീവ സുന്ദരിയായ അവൾ അയാളോട് ചോദിച്ചു. ” ചോദിക്കാൻ പാടുണ്ടോ എന്നറിയില്ല. എനിക്കതിന് അർഹത ഉണ്ടോ എന്നും അറിയില്ല എനിക്കെന്നും വെളിച്ചമായി താങ്ങായി തണലായി കൂടെ ഉണ്ടാകുമോ? എന്നെ ഭാര്യയായി കൂടെ കൂട്ടുമോ?” പ്രകാശ് സ്തബ്ധനായി ‘ ഈശ്വര ഇവരെന്താ ചോദിക്കുന്നത്?’ കാഴ്ച ഉള്ളത് കാരണം ഇക്കര നിൽക്കുമ്പോൾ അക്കരപ്പച്ച കണ്ട് അതിന്റെ പിറകെ ഓടുന്ന ദുരാഗ്രഹിയായ മനുഷ്യരെക്കാൾ കാഴ്ചയില്ലാത്ത ഉൾക്കാഴ്ചയുള്ള അന്ധരായ പാവം മനുഷ്യർ തന്നെയാണ് യഥാർത്ഥ സ്നേഹം തരിക..!! അന്ന് വൈകിട്ട് അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് അവൻ മറുപടി നൽകി. “എനിക്ക് ഇഷ്ടമാണ് നൂറുവട്ടം!” ഞാൻ വിവാഹം ചെയ്തോളാം.!! കഥ വായിച്ചിട്ട് പോകുമ്പോൾ രണ്ടു വാക്ക് പറയാൻ മറക്കല്ലേ….

രചന: സുരേദ്രൻ കരുളായി

ഞാൻ പെണ്ണന്വേഷിച്ചു തുടങ്ങിയതിന് ശേഷമാണ് അനുജൻ പെണ്ണുകാണാനിറങ്ങിയത്. അവന് ഡ്രസ്സിൽ ചെളി പുരളാത്ത പണിയായതു കൊണ്ടാവണം കല്ല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ഒരു കുഞ്ഞായി….! ഞാനിപ്പോഴും അലയുകയാണ്… ഒരു പെണ്ണിന്റെ സ്നേഹത്തിനായി ….. ഒരു പെണ്ണിന്റെ സാമീപ്യത്തിനായി…. പക്ഷേ…അച്ഛനമ്മമാരും പെൺകുട്ടികളും ഒരേ പല്ലവി തന്നെ ആവർത്തിക്കുന്നതു കൊണ്ട് മടുപ്പു തോന്നിത്തുടങ്ങി…. നടന്നു നടന്ന് വയസ്സു കൂടുന്നതല്ലാതെ മറ്റൊന്നും സംഭവിക്കുന്നില്ല. ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഓർക്കുമ്പോൾ ചിരിയാണു വരിക. നിത്യവൃത്തിയ്ക്ക് വകയില്ലാത്തവർക്കുപോലും ഗവൺമെന്റ് ഉദ്ദ്യോഗസ്ഥരെ വേണം… ചോദിക്കുന്നവരുടെ പെൺകുട്ടികളുടെ വിദ്യാഭ്യാസമോ പ്ലസ്ടു അല്ലെങ്കിൽ ഡിഗ്രി … ഇവരാണ് ഗവൺമെന്റ് ഉദ്ദ്യോഗസ്ഥരെ കാത്തിരിക്കുന്നത്….. ചിരിക്കുകയല്ലാതെ പിന്നെന്താണ് ചെയ്യുക…? മൂഡസ്വർഗ്ഗത്തിൽ ജീവിക്കുന്നവർ… അവരെക്കുറിച്ച് എനിയ്ക്കു തോന്നിയത് അങ്ങനെയാണ്. ഈയിടെയായി ഒരു സംഭവമുണ്ടായി. ആരോ കൊടുത്ത ഒരു പെണ്ണിന്റെ അഡ്രസ്സിലുള്ള ഫോൺ നമ്പറിൽ ചെറിയച്ഛൻ വിളിച്ചുനോക്കി….. “ഹലോ… ശ്രീധരേട്ടനാണോ…?” “അതെ … ആരാ..?” “നിങ്ങൾക്ക് ഒരു കുട്ടിയെ കെട്ടിക്കാനുണ്ടെന്നു കേട്ടു… എന്റെയൊരു സുഹൃത്ത് അഡ്രസ്സ് തന്നതാ… ശരിയാണോ …?” “ആ… ശരിയാണ്…” ” വന്നാൽ കുട്ടിയെ ഒന്നു കാണാൻ പറ്റുമോ..?” “കാണാം… പക്ഷേ… ചെക്കനെന്താ ജോലി…?” ” അവന് തേപ്പിന്റേയും പടവിന്റേയുമൊക്കെ പണിയാ…” “അയ്യോ… അങ്ങനെയുള്ളോർക്കൊന്നും കൊടുക്കില്ലാട്ടോ…. എന്തെങ്കിലുമൊരു ഉദ്യോഗമുള്ളവർക്കേ കൊടുക്കു… ” ” അതെയോ… പെണ്ണിപ്പോൾ എന്തിനാ പഠിക്കുന്നത്…?” ” അവളിപ്പോൾ ഡിഗ്രി അവസാന വർഷമാണ്. ” “അപ്പോൾ പെണ്ണ് പഠിപ്പൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് ഒരു ജോലിയൊക്കെയായിട്ടേ കൊടുക്കുന്നുണ്ടാവു അല്ലേ…?” ” ഏയ്… അതിനൊന്നും ഇപ്പോൾ കഴിയില്ല… ഉദ്ദ്യോഗസ്ഥരൊക്കെയാവുമ്പോൾ പിന്നീടുള്ള കാര്യങ്ങൾ അവര് നോക്കിക്കോളുമല്ലോ ….” “ഞങ്ങള് പഠിപ്പിക്കാൻ തയ്യാറാണെങ്കിൽ നടത്തിക്കൂടെ…?” ” അതൊന്നും ശര്യാവില്ല…” ” നിങ്ങൾക്കെന്താണ് പണി…?! ” എനിയ്ക്ക് റബ്ബർ ടാപ്പിങ്ങാ ….” ” ഈ മോള് തന്നെയുള്ളോ ….?” ” അല്ല… ഒരു മോനുംകൂടിയുണ്ട്….” ” അവനെന്തു ചെയ്യുന്നു ….?” “അവൻ ഓട്ടോ ഓടിക്കുന്നു…” ” അവൻ കല്ല്യാണം കഴിച്ചതാണോ?” ” ഇല്ല. അവന് ആവുന്നതേയുള്ളൂ…” ” അപ്പോൾ അവൻ കല്ല്യാണമൊന്നും കഴിക്കുന്നുണ്ടാവില്ല അല്ലേ..?” ” അതെന്താ നിങ്ങളങ്ങനെ പറഞ്ഞത് …?” ” അല്ലാ …നിങ്ങളെപ്പോലെയാണ് എല്ലാവരും ചിന്തിക്കുന്നതെങ്കിൽ ഉദ്യോഗമില്ലാത്തവർക്ക് പെണ്ണുകിട്ടില്ലല്ലോ…
ശരിയെന്നാൽ … കാത്തിരിപ്പു തുടരട്ടെ…” ചെറിയച്ഛൻ കോൾ കട്ട് ചെയ്ത് തലയ്ക്ക് കൈ കൊടുത്ത് ഇരുന്നു പോയി….! ഇതാണിപ്പോൾ നാട്ടിലെ അവസ്ഥ…. വല്ലാത്തൊരു കാലംതന്നെ …….! ഞായറാഴ്ചയായതുകൊണ്ട് രാവിലെതന്നെ ഡ്രസ്സും മാറി ഇറങ്ങി. സമയം കളയാൻ എന്തെങ്കിലും വഴി കാണണമല്ലോ …. അതിനായി കൂട്ടുകാരുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു…. “വിനൂ … ഒരു പെണ്ണുണ്ട്… നീ പോകുന്നോ കാണാൻ…?” കൂട്ടുകാരൻ സുമേഷ് കണ്ടപാടെ ചോദിച്ചത് അതാണ്. ” നീ നടക്കുന്ന കാര്യം വല്ലതും പറ…. ” “എടാ.. ഇതങ്ങനെയല്ല… അവർക്ക് ഉദ്യോഗസ്ഥരൊന്നും ആവണമെന്നില്ല…” ” അതൊക്കെ നമ്മൾ കൂറേ കണ്ടതല്ലേ സുമേഷേ… അങ്ങനെയൊക്കെ പറഞ്ഞുകേൾക്കുമ്പോൾ നമ്മളോടിച്ചെല്ലും. അവിടെ ചെല്ലുമ്പോൾ ചെറിയൊരു ശമ്പളക്കാരനെങ്കിലുമാവും അവർ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്. ഞാനില്ല…എന്റെ പണിയും ചുറ്റുപാടുമെല്ലാം അവരോട് പറ …എന്നിട്ടും അവർക്ക് സമ്മതമാണെങ്കിൽ പോയി നോക്കാം…. അല്ലാത്തൊരു പെണ്ണുകാണലിന് ഞാനില്ല…. എന്നെ വിട്ടേക്ക് …..” ഞാൻ തീർത്തു പറഞ്ഞു…എന്നിട്ടും അവൻ വിടാൻ ഭാവമില്ല. ” നീയങ്ങനെ നിരാശപ്പെടാതെ …. നീ വിചാരിക്കുന്നതുപോലെയല്ല ഇത്… അത്രേം ഉറപ്പു കിട്ടിയിട്ടാ നിന്നോട് പറയുന്നത്….” ” നിനക്കത്രേം വിശ്വാസമാണെങ്കിൽ പോയി നോക്കാം..”എനിയ്ക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് താത്പര്യമൊന്നും തോന്നിയില്ല…അവന്റെ നിർബന്ധത്തിനു വഴങ്ങി പോകാൻതന്നെ തീരുമാനിച്ചു… സുമേഷിന്റെ അമ്മാവന്റെ കെയറോഫിലാണ് പോകുന്നത്. അവൻ അമ്മാവനെ വിളിച്ച് എല്ലാ കാര്യവും റെഡിയാക്കി. താമസിയാതെ ഞാനും സുമേഷും വച്ചു പിടിച്ചു അങ്ങോട്ട്….. സുമേഷിന്റെ അമ്മാവൻ മാധവേട്ടന്റെ വീടിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ അയാൾ റോഡിൽ ഞങ്ങളേയും പ്രതീക്ഷിച്ച് ബൈക്കുമായി കാത്തുനിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.. ഞങ്ങളടുത്തെത്തിയതും അയാൾ ബൈക്ക് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്ത് മുമ്പിൽ ഓടിച്ചു… അയാളെ പിൻതുടർന്ന് ഞങ്ങളും… മെയിൽ റോഡിൽ നിന്ന് തിരിഞ്ഞ് കുറേ ദൂരം ഒരിടുങ്ങിയ വഴിയിലൂടെ അയാൾ വണ്ടിയുമായി പോയി. റെയിൽവേ പുറമ്പോക്കിൽ ഒരു ചെറിയ വീടിന്റെ മുമ്പിലെത്തി മാധവേട്ടൻ യാത്ര അവസാനിപ്പിച്ചു… ” ഇതാണ് വീട് … ” ഞങ്ങളും ബൈക്ക് നിർത്തി ഇറങ്ങി. ” ഈ വീട് കണ്ട് നിരാശപ്പെടുകയൊന്നും വേണ്ട… ഭാർഗ്ഗവേട്ടന്റെ കുടുംബ സ്വത്തിൽ നിന്ന് ഓഹരി കിട്ടിയ സ്ഥലത്ത് വീടുപണി നടന്നോണ്ടിരിക്ക്യാ…

നിങ്ങള് വാ….” പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു താത്പര്യവുമില്ലാതെ നിന്ന എന്നെ നോക്കി അയാൾ പറഞ്ഞു. അയാൾ കരുതിയത് എനിയ്ക്ക് വീട്ടിഷ്ടപ്പെടാത്തതു കൊണ്ടാണ് മടിച്ചു നിൽക്കുന്നത് എന്നാണ്. ഇതിലും മോശമായ എത്രയോ വീട്ടിൽ പെണ്ണുകാണാൻ പോയിരിക്കുന്നു…. അവിടെന്നെല്ലാം കിട്ടിയത് ആവർത്തന വിരസത തോന്നിയ സമീപനംതന്നെ ….അതോർമ്മയിലുള്ളതു കൊണ്ടാണ് മടി തോന്നിയത്. ഞങ്ങളെ പ്രതീക്ഷിച്ചു നിന്നതു കൊണ്ടാവണം ഒരു മധ്യവയസ്ക്കൻ മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി വന്നു… അതായിരിക്കും മാധവേട്ടൻ പറഞ്ഞ ഭാർഗ്ഗവേട്ടനെന്ന് ഞാനൂഹിച്ചു… ഞങ്ങൾ മുറ്റത്തേക്ക് കയറിയപ്പോഴേക്കും ഭൂമിയെ പ്രകമ്പനം കൊള്ളിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു ട്രെയിൻ കടന്നുപോയി….. അതിന്റെ ശബ്ദ കോലാഹലങ്ങൾ അൽപനേരം കാതിനെ അലോസരപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു ……. ” മാധവൻ കൂടെയുള്ളതുകൊണ്ട് വീടു കണ്ടുപിടിയ്ക്കാൻ പ്രയാസമൊന്നുമുണ്ടായിക്കാണില്ല അല്ലേ…?” അയാൾ ഞങ്ങളുടെ കൂടെ വന്ന മാധവേട്ടനെ നോക്കി അങ്ങനെ പറഞ്ഞെങ്കിലും കണ്ണുകൾ അടിമുടി എന്നെ അളക്കുകയാണെന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു… എന്റെ രൂപം അയാളിൽ സംതൃപ്തി തോന്നിച്ചെന്ന് അയാളുടെ മുഖത്തു കണ്ട ഭാവത്തിൽ നിന്നും എനിയ്ക്ക് മനസ്സിലായി.

ഞങ്ങളെ അയാൾ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചിരുത്തി… വയസ്സായ ഒരു സ്ത്രീ ഞങ്ങൾ ഇരിക്കുന്നിട്ടത്തേക്ക് വന്നു. അയാളുടെ അമ്മയാവുമെന്ന് എനിയ്ക്ക് തോന്നി… ” അമ്മയാണ് ….” ഞങ്ങളുടെ മനസ്സു വായിച്ചിട്ടെന്നോണം അയാൾ പറഞ്ഞു… ” ഇതിലേതാണ് ചെക്കൻ…..” ആ അമ്മ മാധവേട്ടനെ നോക്കി. അയാൾ എന്നെ കാണിച്ചു കൊടുത്തു. പേരും വയസ്സുമെല്ലാം ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. “മോനെന്താ പണി…?” ഒടുവിൽ എല്ലാ പെണ്ണുകാണലിന്റേയും പര്യവസാനമായ ആ ചോദ്യവും വന്നു…! ഞങ്ങളുടെ അടുത്തൊരു കസേരയിട്ട് ആ അമ്മയിരുന്നിട്ട് എന്നെ നോക്കി. ഞാനെന്റെ തൊഴിൽ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. അതു കേട്ടപ്പോൾ അവരുടെ മുഖത്ത് അതുവരെയുണ്ടായിരുന്ന തെളിച്ചം മങ്ങി… “ഇതും വ്യത്യസ്ഥമല്ല ” എന്റെ ഉള്ളിലിരുന്ന് ആരോ മന്ത്രിച്ചു…. ” ഈ പണിക്കു പോണോരെയൊന്നും ഇപ്പോഴത്തെ കുട്ട്യാൾക്ക് പിടിക്കില്ലേയ്…. കൂട്ട്യാള്ടെയൊരു കാര്യം…” പറഞ്ഞ് കഴിഞ്ഞ് എന്തോ തമാശ പറഞ്ഞതുപോലെ അയാളുറക്കെ ചിരിച്ചു… ആ ചിരി എന്തിനു വേണ്ടിയുള്ളതാണെന്ന് എനിയ്ക്കൊരു പിടിയും കിട്ടിയില്ല. എന്റെ പണി കുട്ടിക്കാണോ അതോ നിങ്ങൾക്കാണോ പറ്റാത്തതെന്ന് ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു… പക്ഷേ… സംയമനം പാലിച്ചു… അതിനിടയ്ക്ക് എന്റെ പണിയെപ്പറ്റിയും വരുമാനത്തെക്കുറിച്ചും മാധവേട്ടൻ വാചാലനായി…. “എനിക്കിപ്പോ ഇതിൽ എതിർപ്പൊന്നൂല്ലാ… കുട്ട്യാളെങ്ങനേ ചിന്തിക്കണേന്ന് നമ്മക്ക് പറയാമ്പറ്റില്ലല്ലോ…” അയാൾ പിന്നെയും എന്തിനോ വേണ്ടി ചിരിച്ചു.. അയാൾ തന്റെ താത്പര്യക്കുറവ് പുറത്തു കാണാതിരിക്കാനുള്ള ഒരു വഷളൻ ചിരിയായിട്ടാണ് എനിക്ക് അതനുഭവപ്പെട്ടത്. “എങ്കിൽ കുട്ടിയെ ഒന്നു കണ്ടോട്ടെ ല്ലെ…” മാധവേട്ടൻ സംശയത്തോടെ ഭാർഗ്ഗവേട്ടനെന്ന എനിയ്ക്ക് വിധിച്ചിട്ടില്ലാത്ത അമ്മായിയച്ഛനെ നോക്കി …. ” അതിനെന്താ… കണ്ടിട്ട് അവളുടെ താത്പര്യം എന്താച്ചാ ചെയ്യാ…” മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു.

എന്നിട്ട് അകത്തേക്ക് തല നീട്ടി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു: ” മീനാക്ഷീ … അവളോടൊന്ന് വരാൻ പറ ….” അൽപ നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു ട്രെയിൽ ചായക്കപ്പുകളുമായി അവൾ ഞങ്ങളു മുമ്പിലേക്ക് വന്നു… വാതിൽക്കലോളം എത്തി പെണ്ണിന്റെ ന്നുമ്മ അവിടെ നിലയുറപ്പിച്ചു ….. ആ മുഖത്തും തെളിച്ചം കുറവാണെന്ന് ഞാൻ കണ്ടു… നടക്കാത്ത കാര്യമാണെങ്കിലും പെണ്ണിനെയൊന്ന് നോക്കിക്കളയാം എന്ന ഉദ്ദേശത്തോടെ ഞാനവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി… അവിടെ കണ്ടതിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്ഥമാണ് അവളുടെ മുഖത്തു കണ്ട ഭാവമെന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. നറുനിലാവു പോലെ തെളിഞ്ഞൊരു മന്ദഹാസം അവളുടെ മുഖത്ത് ഞാൻ വ്യക്തമായും കണ്ടു…! ആശ്ചര്യത്തോടെ ആ മുഖത്തു നിന്നും കണ്ണുകളെടുക്കാൻ ഞാൻ വിമുഖത കാട്ടി. എന്തൊക്കെയോ എവിടെയൊക്കെയോ നേരിയൊരു പ്രതീക്ഷ എന്റെ മനസ്സിലെവിടെയോ മുളപൊട്ടിയത് ഞാനറിഞ്ഞു… തിരിഞ്ഞു ഞാൻ അവളുടെ അച്ഛനമ്മമാരുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി… അവരുടെ ഭാവത്തിൽ ഒരു മാറ്റവും കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഇവരെ എങ്ങനെയെങ്കിലും ഒഴിവാക്കിയാൽ മതിയെന്ന ഒരസ്വസ്ഥതയും അയാളുടെ മുഖത്തു നിന്നും ഞാൻ വായിച്ചെടുത്തു… എനിക്കും കുറച്ച് മുമ്പുവരെ അങ്ങനെയൊരു ചിന്ത ഇല്ലാതിരുന്നില്ല. അച്ഛമ്മയ്ക്ക് ഞങ്ങളെ കാണാൻ കൂടുതൽ താത്പര്യമില്ലാഞ്ഞിട്ടോ എന്തോ അവിടെ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് പോയി… ” കുട്ടിയോട് അവനൊന്ന് സംസാരിക്കുന്നതിൽ വിരോധമുണ്ടോ…?” മാധവേട്ടൻ പിന്നെയും മടിയോടെ അയാളെ നോക്കി. ” ആയിക്കോട്ടെ….” ഒരു ഒഴുക്കൻ മട്ടിൽ അയാൾ പറഞ്ഞു. സംസാരിച്ചിട്ടൊന്നും കാര്യമില്ല എന്നൊരു ധ്വനി കൂടി അതിലുണ്ടെന്ന് എനിയ്ക്കു തോന്നി. അതോടെ ഞാനും ഒന്നു ശങ്കിച്ചു… വേണോ…? സുമേഷ് കണ്ണു കൊണ്ട് ആജ്ഞ നൽകി… വേണ്ടായിരുന്നു എന്ന ചിന്തയോടെ അവൾക്കു പിന്നാലെ ഞാൻ നടന്നു…. ഒരു രൂമിലേക്ക് കടന്ന് ചുമരും ചാരി അവൾ നിലയപ്പിച്ചു. എന്താണവളോടു ചോദിക്കേണ്ടതെന്നറിയാതെ വിഷണ്ണനായി ഞാൻ നിന്നപ്പോൾ അവളെന്റെ മുത്തേക്ക് നോക്കി…. ” അച്ഛനൊന്നും വലിയ താത്പര്യമില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു …..” ശബ്ദം താഴ്താഴ്ത്തി ഞാനവളോടു പറഞ്ഞു. അവളുടെ മുഖം ദയനീയമായി… “എന്നെ ഇഷ്ടമായോ…?” ചോദിക്കുന്നതിൽ അർത്ഥമില്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ വെറുതെ ചോദിച്ചു… അവൾ ഉവ്വെന്ന അർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി. ” പേര്…?” ” ശിഖ ….” എന്റെ പേരും അറിയണമെന്ന് അവളുടെ മുഖം പറഞ്ഞു… “എന്റെ പേര് വിനായക് … വിനൂന്ന് പറഞ്ഞാലെ നാട്ടിലൊക്കെ അറിയൂ… പഠിക്കുന്നുണ്ടോ ഇപ്പോൾ ….?”

“പ്ലസ്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഫാഷൻ ഡിസൈനിംഗിന് ചേർന്നു. കോഴ്സ് കഴിയാറായി … ” അവളുടെ മൃദുസ്വരം കാതിൽ പതിഞ്ഞപ്പോൾ എനിക്കാവേശമായി…. “എന്റെ പണി സിമന്റിനോടും മണലിനോടും മല്ലിടുന്നതാണ്. അതൊന്നും ഇഷ്ടമാവില്ലെന്ന് അച്ഛൻ പറഞ്ഞു…” എന്റെ സ്വരത്തിൽ ഒരു പൊടിയ്ക്ക് നിരാശ കലർന്നോയെന്ന് ഞാൻ സംശയിച്ചു… “ആരു പറഞ്ഞു ഇഷ്ടപ്പെടില്ലെന്ന്…. പണിയും പണവുമല്ലല്ലോ ആളുകളുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ അളവുകോൽ …..എന്നെ സ്നേഹിക്കാനും മനസ്സിലാക്കാനും പറ്റുന്നൊരു മനസ്സുണ്ടായിരിക്കണം… ഞാനത്രയേ ചിന്തിയ്ക്കുന്നുള്ളൂ….” എന്റെ മിഴികൾ വിടർന്ന് കൃഷ്ണമണികൾ പുറത്തേക്ക് ചാടുമോയെന്നുപോലും ഞാൻ ഭയന്നു…. “സത്യത്തിൽ കുട്ടിക്കെന്നെ ഇഷ്ടമായോ?” എന്റെ സംശയം ഞാൻ മറച്ചുവച്ചില്ല. ” ഇഷ്ടമായി … ഒരുപാട് ….” ” അച്ഛനൊക്കെ ഇഷ്ടമാവുമോ?” ” ഞാൻ പറയും…. എനിക്കിതു മതിയെന്ന്…” “സത്യമാണോ ….?” ” ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതാണെന്ന് തോന്നിയോ….?” ” ഏയ്… അങ്ങനെയല്ല…. ഇതുവരെയുള്ള അനുഭവം വച്ച് വിശ്വസിക്കാൻ പ്രയാസം ….” ” ഇതുവരെ കണ്ട പെണ്ണുങ്ങളെപ്പോലെയാണ് ഞാനെന്നും തോന്നിയോ…?” ” ഞാൻ സ്വപ്നം കാണുകയാണോ എന്നെനിയ്ക്ക് സംശയം ….” അവൾ ശംബ്ദമില്ലാതെ ചിരിച്ചു… ” വിശ്വസിച്ചോളൂ….” ആ ചിരിക്കിടയിൽ അവൾ കൂട്ടിച്ചേർത്തു. ” എന്നെ ഇഷ്ടമായോന്ന് പറഞ്ഞില്ല. ” അവളുടെ മുഖത്ത് നാണം തളിരിട്ടു… ” കുട്ടിക്കെന്താണ് തോന്നിയത് ….?” ” കുട്ടിയല്ല. ശിഖ ….” “ശരി … ശിഖക്കെന്താണ് തോന്നിയത് …?” ” ഇഷ്ടമാണെന്നുതന്നെ ….” “എങ്കിൽ അതും യാതാർത്ഥ്യമാണെന്ന് വിശ്വസിച്ചോളൂ…” അവൾ വിടർന്ന കണ്ണുകളുയർത്തി എന്നെ നോക്കി… അവൾ എന്റെ നോട്ടത്തെ നേരിടാനാവാതെ നാണത്തോടെ മുഖം കുനിച്ചു… “എങ്കിൽ ഞാനിപ്പോൾ പോകട്ടെ…?” അവൾ ലജ്ജാവതിയായി തലയാട്ടി…. സ്വപ്നലോകത്തെ ബാലഭാസ്ക്കരനായി ഞാനാ വീടിന്റെ പടിയിറങ്ങുമ്പോൾ എന്റെയുള്ളിൽ കരിഞ്ഞുണങ്ങാറായ മോഹങ്ങൾ തളിരിട്ടു തുടങ്ങിയിരുന്നു…ഒപ്പം പൗർണ്ണമിത്തിങ്കളായി അവളുടെ മുഖം പച്ചകു ത്തിയതുപോലെ എന്റെ മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞിരുന്നു…..!!

രചന: Jyothi C S

ഇടതടവില്ലാതെ പെയ്യുന്ന കനത്ത മഴയിലേക്ക് നോക്കിനിൽക്കെ സംഗീതയ്ക്ക് വല്ലാത്ത അസ്വസ്ഥത തോന്നി. പകൽ ഉരുകിത്തീരുന്നതും രാവണയുന്നതുമൊന്നും തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത വിധം പ്രകൃതി ഇരുണ്ടിരിക്കുന്നു. തന്റെ ഭാവി പോലെ. ഭാവി….. അവൾക്ക് ആ വാക്കിനോട്‌ അത്യധികം അമർഷം തോന്നി. ഓർമ്മ വച്ച കാലം മുതൽ അങ്ങനെയൊന്ന് തന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇല്ലായിരുന്നു…. നല്ല ഭാവി എന്നൊക്കെയുള്ള ചിന്തകൾ പോലും മനസ്സിൽ വന്നിട്ടില്ല. കുട്ടിക്കാലം മുതൽ കണ്ടു വളർന്നത് ദാരിദ്രവും കഷ്ടപാടുകളുമാണ്‌. അതിനിടയിൽ അന്നന്നത്തെ ദിവസം കഴിച്ചു കൂട്ടുക എന്നല്ലാതെ നാളെയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിട്ടില്ല. ചിന്തിച്ചിട്ടും കാര്യമില്ല.. അടുത്തുള്ള ചെറിയൊരു ആശുപത്രിയിൽ തൂപ്പ് ജോലിയായിരുന്നു, അമ്മയ്ക്ക്. അച്ഛന് കൂലിപ്പണിയും. അച്ഛൻ നല്ല അധ്വാനി ആണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ജോലിക്ക് ഒരു കുറവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ദിവസവും ജോലി ചെയ്തു കിട്ടുന്ന കൂലി കൊണ്ട് അന്ന് തന്നെ ഷാപ്പിൽ കയറി ബോധം മറയുവോളം കുടിച്ച് നാലു കാലിൽ കയറി വരുന്ന അച്ഛന് വീട് നോക്കാനുള്ള സമയമോ സൗകര്യമോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഉമ്മറത്ത് മണ്ണെണ്ണ വിളക്കിന്റെ മുനിഞ്ഞ വെട്ടത്തിലിരുന്ന് പഠിക്കുന്ന ചേച്ചിയും അനിയത്തിയുമാവും അച്ഛന്റെ ആദ്യത്തെ ഇരകൾ. ഒരിക്കൽ അമ്മയെ വിളിച്ചിട്ട് അമ്മ കേട്ടില്ല എന്ന് കാരണത്തിന്, പാഠപുസ്തകം വലിച്ചുകീറി ചെകിടടിച്ചു പൊട്ടിച്ചപ്പോൾ, കാത് കീറി അതിലുണ്ടായിരുന്ന പൊട്ടു കമ്മൽ ഒടിഞ്ഞു പോയി. ആ നാലാം ക്ലാസുകാരിക്ക് ആകെ ഉണ്ടായിരുന്ന പൊന്നായിരുന്നു അത്.

സ്കൂളിൽ പോയിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ കൂട്ടുകാർക്കൊക്കെ കമ്മൽ കണ്ട്, അമ്മയോട് വാശിപിടിച്ച്, വഴക്കുണ്ടാക്കി വാങ്ങിച്ചെടുത്തത്. സ്വന്തം ശരീരത്തുണ്ടായിരുന്ന തരി പൊന്നായിരുന്ന താലി വിറ്റായിരുന്നു ആ പാവം അവൾക്കാ കമ്മൽ വാങ്ങി കൊടുത്തത്. അതോടെ സ്വർണ്ണക്കമ്മലിനോടുള്ള അവളുടെ മോഹം അവസാനിച്ചു. മദ്യപിക്കാൻ സ്വന്തം പണം തികയാതെ വരുമ്പോഴൊക്കെ അച്ഛൻ അരി കലത്തിൽ കൈയിട്ട് വാരും, അതിലുള്ള അമ്മയുടെ ഇത്തിരി സമ്പാദ്യത്തിൽ . അവിടെ നിന്നും മിച്ചം പിടിക്കുന്നത് കൊണ്ടായിരുന്നു ഞങ്ങൾ മൂന്ന് ജന്മങ്ങളുടെ ജീവൻ നിലനിർത്തിപ്പോന്നത്. അനുഭവങ്ങൾ പലപ്പോഴായപ്പോൾ വൈകിട്ടുള്ള ഉമ്മറത്തെ പഠനം അവസാനിച്ചു. അച്ഛന്റെ നിഴൽ വെട്ടം കാണുമ്പോൾ പുസ്തകങ്ങൾ അടച്ചുവെച്ച് എഴുന്നേൽക്കും. മറ്റെവിടെയെങ്കിലും പോയിരുന്ന് ഒരു വിളക്കു കൊളുത്തി പഠിക്കാനുള്ള വക ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ, അച്ഛന്റെ പൂരപ്പാട്ടിനും അമ്മയുടെ പുറത്ത് തീർക്കുന്ന പഞ്ചാരിമേളത്തിനും ഇടയിൽ എവിടെ പഠിക്കാൻ…..? അതുകൊണ്ട് തന്നെ പഠനത്തിൽ ഒരിക്കലും മുന്നേറാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ദൈവം അതിനുള്ള കഴിവ് തന്നതും ഇല്ല. ആകെ കൃത്യമായി ചെയ്ത് പോന്നത് തന്നെക്കാൾ രണ്ടു വയസ്സിനിളയ അനിയത്തി ആവണിയെ അച്ഛന്റെ തല്ലു കൊള്ളാതെ സംരക്ഷിക്കുക എന്നതായിരുന്നു. പത്താം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണ് ആദ്യമായി അമ്മ അച്ഛനോടൊന്ന് പ്രതികരിച്ചത് കണ്ടത്. അത്രയും നാൾ ഇല്ലാതിരുന്ന അമ്മയുടെ ധൈര്യത്തിന് പിന്നിൽ അയല്പക്കത്ത് പുതിയതായി താമസത്തിന് വന്ന ചെറുപ്പക്കാരൻ ആണെന്ന് ആദ്യമൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. പക്ഷേ മൂന്ന് മാസങ്ങൾക്ക് അപ്പുറം ഒരു ദിവസം വൈകുന്നേരം സ്കൂളിൽ നിന്നും തിരികെ വന്നപ്പോൾ വീട്ടിൽ അമ്മ എത്തിയിട്ടില്ല. ഇരുളും വരെ നോക്കിയെങ്കിലും അമ്മ വന്നില്ല. അന്നത്തെ ദിവസം സൂര്യനസ്തമിച്ച് പുലർന്നപ്പോൾ മനസ്സിലായി, അമ്മ ഇനി ഒരിക്കലും വരില്ല എന്ന്. അതോടെ ജീവിതത്തിൽ ആകെയുണ്ടായിരുന്ന ഇത്തിരിവെട്ടം അണഞ്ഞു.

അമ്മ പോയതോടുകൂടി അച്ഛന്റെ കൈക്കരുത്ത് തീർക്കാനുള്ള ഉപകരണങ്ങൾ മാത്രമായി താനും അനിയത്തിയും മാറി. പിന്നെ ജീവിക്കാനായി, പഠനം പാതിവഴിയിൽ ഉപേക്ഷിച്ച്‌ അടുത്തുള്ള പാറമടയിൽ ജോലിക്കു പോയിത്തുടങ്ങി. അഞ്ചു വർഷങ്ങൾ…..അന്നത്തെ എട്ടാം ക്ലാസുകാരിയെ കാക്കയ്ക്കും പരുന്തിനും കൊടുക്കാതെ ചിറകിനടിയിൽ സംരക്ഷിച്ചു. പഠിപ്പിച്ചു. ഒപ്പം പാറമടയിൽ ജോലിചെയ്യുന്ന മുരുകനെന്ന തമിഴ്നാട്ടുകാരൻ പലപ്പോഴായി ഇഷ്ടം പറഞ്ഞതാണ്. ഒന്നിനും ചെവി കൊടുത്തില്ല. അതിനുള്ള സമയവും സാഹചര്യവും തനിക്കില്ല. മക്കൾ മുതിർന്നപ്പോൾ അച്ഛന്റെ ഉപദ്രവം കുറഞ്ഞു. മദ്യപാനം നിർത്തിയില്ലെങ്കിലും വീട്ടിലേക്ക് വരുന്നത് കുറവായതുകൊണ്ട് മിക്ക ദിവസങ്ങളിലും തല്ലുകൊള്ളാതെ രക്ഷപ്പെട്ടു. പക്ഷേ, പെട്ടെന്നൊരുനാൾ അച്ഛൻ ഈ ഭൂമിയിൽ നിന്ന് തന്നെ വിട പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങൾ പൂർണ്ണമായും തനിച്ചായി. നാട്ടുകാരുടെ ഭാഷ്യത്തിൽ ‘ചോദിക്കാനും പറയാനും ആരും ഇല്ലാത്തവർ ‘. അച്ഛൻ ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോഴും അങ്ങനെ തന്നെയായിരുന്നു എന്ന് അവർ മനഃപൂർവം വിസ്മരിച്ചു. പിന്നെയും രണ്ടു വർഷങ്ങൾ. മുരുകൻ വീണ്ടും പലവട്ടം ഇഷ്ടം അറിയിച്ചെങ്കിലും, അച്ഛൻ പോയ വിടവിലേക്കു ഒരു ആൺതുണ ആവശ്യമില്ലെന്ന് തീർത്തു പറഞ്ഞു. പേടിയായിരുന്നു, അനിയത്തിയുടെ ജീവിതം സുരക്ഷിതമാക്കാതെ സ്വന്തം ജീവിതം സ്വപ്നം കാണാൻ. പിന്നീടൊരിക്കൽ അവൻ തിരികെ തമിഴ്‌നാട്ടിലേക്ക് പോയെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ മാത്രം ഉള്ളം നീറി. ******-*********** ആവണി വളർന്നു. പക്ഷേ, അവൾ ഒരുപാട് വളർന്നു പോയെന്ന് മനസ്സിലായത്, ഒരു നാൾ കോളേജിൽ പോയ ആൾ തിരികെ വരാതിരുന്നപ്പോഴാണ്. കൂടെ പഠിച്ച ഏതോ ഒരുത്തനുമായി വിവാഹം കഴിഞ്ഞെന്നറിഞ്ഞപ്പോഴും കരഞ്ഞില്ല. മരവിച്ചു പോയിരുന്നു മനസ്സ്. എങ്കിലും ഉള്ളം ആർത്ത് കരഞ്ഞു….. ” ഒരു വാക്ക് പറയാമായിരുന്നില്ലേ അവൾക്ക്………. ” ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തത് പോലെ അഭിനയിച്ചു. ജീവിതം പിന്നെയും മുൻപോട്ട് നീങ്ങി.

പക്ഷേ ദൈവത്തിന്റെ പരീക്ഷണങ്ങൾ അവിടം കൊണ്ട് തീർന്നില്ല. ആറ് മാസങ്ങൾക്കപ്പുറം ഒരു പുലർച്ചെ വാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ കണ്ടത്, മുറ്റത്തൊരു മൂലയിൽ ചുരുണ്ടുകൂടിയിരിക്കുന്ന ആവണിയെയാണ്. തന്നെ കണ്ടതും ചാടിപിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റ്, മുഖം കുനിച്ചു നിൽക്കുന്നവളുടെ കരണം പുകക്കാൻ തോന്നി. പക്ഷേ നോട്ടമെത്തിയത് അല്പം വീർത്തുന്തിയ വയറിലേക്കായിരുന്നു. തളർന്നു പോയി. ഇറക്കിവിടാൻ തോന്നിയില്ല… കുറച്ചു നാൾ മുൻപ് വരെ തന്റെ ജീവന്റെ പാതിയായിരുന്നല്ലോ…. ഒരേ ചോര….. “അവനെന്നെ ചതിച്ചു ചേച്ചി….ഇപ്പൊ ഗർഭിണിയാണെന്നു പോലും പരിഗണിക്കാതെ അവന്റെ കൂട്ടുകാർക്കൊപ്പം കിടക്ക പങ്കിടാൻ നിർബന്ധിക്കുവാ…….. എന്നെ ഇറക്കിവിടല്ലേ ചേച്ചി……. എന്റെ വയറ്റിൽ വളരുന്ന കുഞ്ഞിനെയെങ്കിലുമോർത്ത്……” കൈകൾ കൂപ്പി അവളാർത്ത് കരഞ്ഞപ്പോൾ തോറ്റ് പോയി. പിന്നെയും ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞ് പണി കഴിഞ്ഞ് തിരികെ വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴാണ്, ഉള്ളിൽ നിന്നും ഉച്ചത്തിൽ കരച്ചിലും പുരുഷ ശബ്ദവും കേട്ടത്. കൈയിൽ കരുതിയ വെട്ടുകത്തിയുമായി അടുക്കളവാതിൽ വഴി ഉള്ളിലേക്ക് കയറിയപ്പോൾ കണ്ടത്, ഗർഭിണിയാണെന്നു പോലും പരിഗണിക്കാതെ, അവളുടെ മേലേക്ക് പടർന്ന് കയറാൻ ശ്രമിക്കുന്ന രണ്ട് പേരെയാണ്. ആദ്യത്തെ വീശലിൽ തന്നെ ഒരുത്തന്റെ കഴുത്തിന് കത്തി കൊണ്ടു. രണ്ടാമന്റെ കൈക്കിട്ടായിരുന്നു വെട്ട് കൊണ്ടത്. അവൻ പുറത്തേക്കോടിയത് ഒരു മിന്നായം പോലെ കണ്ടു. കഴുത്തിന് വെട്ട് കൊണ്ട് മരിച്ചത് അവളുടെ ഭർത്താവായിരുന്നു. രക്ഷപെട്ടോടിയത് അവന്റെ കൂട്ടുകാരനും. കോടതിയിൽ ശിക്ഷയേറ്റ് വാങ്ങുമ്പോൾ ഒന്നേ അപേക്ഷിച്ചുള്ളൂ… ആവണിയുടെയും കുഞ്ഞിന്റേയും സംരക്ഷണം. അവരെ ഗവണ്മെന്റിന്റെ പുനരധിവാസ കേന്ദ്രത്തിലേക്ക് മാറ്റി. ജയിലിലേക്ക് പോവുമ്പോൾ മാസങ്ങൾ മാത്രമായിരുന്നു കുഞ്ഞിന്റെ പ്രായം. ഇപ്പൊ വളർന്നിട്ടുണ്ടാവും. വർഷം എട്ട് കഴിഞ്ഞില്ലേ….. നാളെ തനിക്ക് മോചനം കിട്ടുന്ന ദിവസമാണ്. ആവണി പലപ്പോഴായി കാണാൻ വന്നെങ്കിലും ഒരിക്കൽ പോലും താൻ അനുവദിച്ചില്ല. നേരാം പുലർന്നു. പക്ഷേ ഉള്ളിൽ ആകെയൊരു വെപ്രാളമാണ്.

ഇവിടുന്നിറങ്ങിയാൽ എന്ത് ചെയ്യും……? എങ്ങോട്ട് പോവും….? ഒരു കൊലപാതകിക്കാര് ജോലി തരും……? ആ പഴയ പത്താം ക്‌ളാസുകാരിയുടെ മനക്കരുത്ത് ഇന്നില്ല. താങ്ങാനൊരാളുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലെന്ന്, വെറുതെയെങ്കിലും മോഹിച്ച് പോവുന്നു. പക്ഷെ തളരാൻ പാടില്ല….. ഉത്തരവാദിത്തങ്ങൾ കൂടിയിട്ടേയുള്ളൂ…. ഒരു കുഞ്ഞും കൂടിയുണ്ട്. അവരെ നോക്കിയേ പറ്റൂ. ആവണിക്ക് ചെറിയൊരു ജോലിയുണ്ട്. മോൻ, അനൂപ്, സ്കൂളിൽ പോവുന്നുണ്ട്. എല്ലാം അവളുടെ കത്തുകളിൽ നിന്നും അറിയാറുണ്ട്. കാണാനോ ഫോൺ വിളിക്കാനോ താൻ കൂട്ടാക്കാത്തതിനാലാണ് അവൾ സ്ഥിരമായി കത്തെഴുതുന്നത്. മറുപടിയൊന്നും കൊടുക്കാറില്ലെങ്കിലും. വീട്ടിലേക്ക് പോവാനുറച്ച് തന്നെയാണ് പുറത്തിറങ്ങിയത്. ആവണിയെ പ്രതീക്ഷിച്ചെങ്കിലും കൂടെയുള്ള ആളെ തീരെ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. “മുരുകൻ…….” “ആമാ…. മുരുകൻ താൻ…… മറന്തിട്ടേനെന്ന് നെനച്ച് ഭയന്ത് പോച്ച് ….. എല്ലാം മുടിച്ച് തിരുമ്പി പോയത് ഉന്നെ മറക്കണമെന്ന് നെനച്ച് താൻ … ആനാ മുടിയാതെന്ന് പുരിഞ്ചു താനേ നാൻ മിണ്ടും വന്തത്…… ആനാ…..” മുരുകൻ പകുതിക്ക് നിർത്തി… സംഗീത ആവണിയെ നോക്കി. ഒരിക്കൽ പോലും അവളുടെ കത്തുകളിൽ മുരുകൻ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല…. ” അവളെ നോക്ക വേണ്ട .. ഞാൻ താനേ ഉന്നോട് സൊല്ല വേണ്ടെന്ന് ആവണിയോട് സൊന്നത്…ഇല്ലേനാ നീ ഇങ്കെ നിന്ന് എങ്കയേലും പോവുമെന്ന് ഭയന്തിട്ടേൻ….. മുരുകന്റെ തമിഴും മലയാളവും ഒക്കെ കൂടിക്കലർന്ന സംസാരം കേട്ട് അവൾക്ക് ചിരി വന്നു. അവൾ ആവണിയുടെ അരികിലേക്ക് നീങ്ങി. അനൂപും കൂടെയുണ്ട്… മിടുക്കൻ കുട്ടൻ. അനൂപിന്റെ നെറുകയിൽ നനുത്ത ഒരു ചുംബനം നൽകി അവൾ ആവണിയെ ഇറുകെ പുണർന്നു. പിന്നെ തന്റെ വലംകൈ മുരുകന്റേതിനോട് ചേർത്തു പിടിച്ചു. തലേന്ന് പകൽ തുടങ്ങിയ കനത്ത മഴ അപ്പോഴേക്കും തോർന്നിരുന്നു. മാനം തെളിഞ്ഞ് അർക്കൻ പുതിയൊരു പകലിന്റെ പണിപ്പുരയിലേർപ്പിട്ടിരുന്നു. ഇന്നോളം സ്വപ്നം കാണാൻ മടിച്ച തന്റെ ഭാവിയെ കുറിച്ച് നേർത്ത പ്രതീക്ഷകൾ അവളുടെ ഉള്ളിലും തെളിഞ്ഞു നിന്നു.