രചന: അക്ഷര എസ്

“ഞങ്ങളുടെ മോൾക്ക് 100 പവനും കാറുമാണ് കൊടുത്തത് ….അപ്പോൾ വന്നു കയറുന്ന കുട്ടിയും അതിൽ കുറയരുതല്ലോ …അല്ലാതെ ഇവിടുന്ന് പൊന്നും പണവും കിട്ടിയിട്ട് വേണ്ട ശ്രീലകം വീട്ടിൽ അടുപ്പ് പുകയാൻ…” യാതൊരു മയവുമില്ലാതെ ചെറുക്കന്റെ അമ്മ പറഞ്ഞപ്പോൾ നിറഞ്ഞ കണ്ണോടെ ചന്ദന അരുണിനെ നോക്കി … അരുണിന് മറുത്തൊന്നും പറയാൻ ഇല്ലായിരുന്നു എന്നതായിരുന്നു ഏറെ നോവിച്ചത് …. “നൂറു പവനെന്നൊക്കെ പറയുമ്പോൾ ….ഇളേത് ഒരെണ്ണം കൂടിയുണ്ട് …പിന്നെ അതിനുള്ള വകയൊന്നും ഞങ്ങൾക്ക് ഇല്ല….” വിഷമത്തോടെയായിരുന്നു അച്ഛൻ പറഞ്ഞത് …. “നൂറു തികച്ചു വേണം എന്നല്ല അതിനർത്ഥം …എഴുപത്തിയഞ്ചു വരെ ആയാലും ഞങ്ങൾക്ക് കുഴപ്പമില്ല …കുട്ട്യോൾ തമ്മില് അഞ്ചാറ് വർഷം ആയുള്ള അടുപ്പം ആണല്ലോന്ന് കരുതിയാണ് ഇങ്ങോട്ട് വന്നത് തന്നെ …അല്ലെങ്കിൽ ഇങ്ങനെയൊരിടത്തു നിന്ന് കെട്ടേണ്ട അത്യാവശ്യം തത്ക്കാലം ശ്രീലകത്തുക്കാർക്ക് ഇല്ലേ ….അല്ലേ…” കൂട്ടത്തിൽ വന്ന ഒരു അമ്മാവൻ കൂടി അരുണിന്റെ അമ്മയെ പ്രോത്സാഹിപ്പിയ്ക്കുന്ന തരത്തിൽ പറഞ്ഞപ്പോൾ നെഞ്ചൊന്ന് പിടഞ്ഞു …. അച്ഛൻ മൗനമായിരുന്നു ….തന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞത് കണ്ടു കാണണം …അമ്മയുടെ അവസ്ഥയും മറിച്ചായിരുന്നില്ല …അനിയത്തി ചാന്ദ്നി അപ്പുറത്തു നിന്നും തലയിട്ട് നോക്കുന്നത് മങ്ങിയ കാഴ്ച്ചയിലും കണ്ടു …. പ്രണയവും പൊന്നും ഇട്ടു തൂക്കി നോക്കിയപ്പോൾ താണിരുന്നത് പൊന്നിന്റെ തട്ട് തന്നെയായിരുന്നു …ആ തട്ടിലാണ് ഇപ്പോൾ കാലിടറി വീണത് … ജൂണിനെന്നും മഴയുടെ മണമായിരുന്നു ….ഓർമ്മകളും മഴ പോലെ കുളിർന്നത് ….ഏതോ ഒരു മഴയിലായിരുന്നു അവൻ വിളിയ്ക്കാതെ തന്റെ കുടക്കീഴിൽ വന്നു കയറിയത് … അന്ന് മുതൽ ഇന്ന് ഈ നിമിഷം വരെ പ്രണക്കാലമായിരുന്നു … അല്ലെങ്കിൽ ആണെന്ന് വിശ്വസിയ്ക്കുകയായിരുന്നു … തൂണിൻ മറവിൽ ചുംബനങ്ങൾ കൈമാറുമ്പോഴും ഒന്നിച്ചു കൈകോർത്തു മണലിൽ കാൽ പൂഴ്ത്തി തിരമാലകൾ ഏറ്റു വാങ്ങുമ്പോഴും തോളിൽ ചാരിയിരുന്നു കിന്നാരം പറയുമ്പോഴും അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ തെളിഞ്ഞു കണ്ടിരുന്ന പ്രണയം ഇന്ന് കണ്ടില്ല ….. “നിങ്ങൾ എങ്ങനെയാണെന്ന് വച്ചാൽ വിളിച്ചു അറിയിക്ക് ….ലീവ് തീരുന്നതിന് മുൻപേ അല്ലെങ്കിൽ വേറെ ബന്ധുതകൾ നോക്കണം …ഒന്ന് രണ്ട് കൂട്ടർക്ക് താല്പര്യം ഉണ്ടേ….” അമ്മാവൻ വീണ്ടും ആ മുറിവിലേക്ക് കത്തി ആഴ്ത്തുന്നത് പോലെ പറഞ്ഞു ….അപ്പോൾ മറ്റു ബന്ധുതകളും നോക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് എന്നത് പുതിയൊരു അറിവായിരുന്നു …. കഥകളിൽ കാണുന്നത് പോലെ ആയിരുന്നില്ല ഉള്ളിലെ പെണ്ണ് പ്രതികരിച്ചത് ….മൗനമായിരുന്നു …. സ്നേഹം കൊണ്ട് മുറിവേറ്റപ്പോൾ വേദന ആഴത്തിലായിരുന്നു ….ഒന്ന് മിണ്ടാൻ പോലും പറ്റാത്ത വിധം അത് തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ അമർന്നു പോയിരുന്നു …..എതിർത്തു പറയാനോ വഴക്കിടാനോ അറിയില്ല ….അല്ലെങ്കിൽ പേടിയായിരുന്നു …മറ്റുള്ളവരുടെ മുൻപിൽ അഭിപ്രായം പറഞ്ഞാൽ അധികപ്രസംഗി എന്ന് വിളിപ്പേര് വരുമോ എന്ന പേടി … വൈകുന്നേരം ഭക്ഷണത്തിന് മുൻപിൽ ഇരിയ്ക്കുമ്പോഴും എല്ലാവരും മൗനമായിരുന്നു ….അച്ഛനായിരുന്നു ഏറെ വിഷമം … “എഴുപത്തിയഞ്ച് പവനും …പിന്നെ കല്യാണ ചെലവും പിന്നീട് വരുന്ന ചെലവും ഒക്കെ കൂടി തട്ടി കൂട്ടി നോക്കുമ്പോൾ …ഹ്മ്മ് …അച്ഛൻ നോക്കട്ടെ …വീടിന്റെ ആധാരം ഈടു വച്ചാൽ എത്ര കിട്ടും എന്ന് നോക്കട്ടെ ….”വാക്കുകളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നത് നിരാശ ആയിരുന്നെങ്കിലും അച്ഛൻ തന്നെ ഒരു മാർഗ്ഗം കണ്ടെത്താനുള്ള ശ്രമമായിരുന്നു … “അവൻ പ്രേമിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അന്തസ്സായി ഇറക്കി കൊണ്ട് പോകാൻ പറയെടാ സഹദേവ …പ്രേമിച്ചു കെട്ടും വേണം പെണ്ണിന്റെ കയ്യിലെ കാശും വേണം എന്ന് പറയുന്നത് എവിടത്തെ ഏർപ്പാടാണ്…” അച്ഛന്റെ അവിവാഹിതയായ മൂത്ത പെങ്ങൾ ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു ….ആളും നഷ്ടപ്രണയത്തിന്റെ രക്തസാക്ഷിയാണ് …. കാലമെത്ര മാറിയെന്നു പറഞ്ഞാലും ചില ഇടുങ്ങിയ ചിന്താഗതികൾ ആചാരം പോലെ തലമുറകളോളം തുടർന്നു കൊണ്ടേ ഇരിയ്ക്കും … “ഞാൻ അരുണിനോട് സംസാരിയ്ക്കാം ….അമ്മ ഉള്ളത് കൊണ്ടാവും ഒന്നും പറയാതെ ഇരുന്നത് ….അച്ഛൻ താത്ക്കാലം വീട് പണയപ്പെടുത്തുന്നതിനെപ്പറ്റിയൊന്നും ചിന്തിയ്ക്കാൻ നിൽക്കണ്ട….” പാതി കഴിച്ചു നിർത്തി അവിടെ നിന്നും എണീറ്റു മുറിയിലെത്തി ….ബെഡിൽ കിടന്നു ഒന്ന് രണ്ടു തവണ അരുണിനെ വിളിച്ചു നോക്കി ..കാൾ എടുത്തില്ല ….അല്ലെങ്കിൽ 9 മണി എന്നൊരു സമയം ഉണ്ടെങ്കിൽ മുടങ്ങാതെ വിളിയ്ക്കുന്നവനാണ് …. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു വീണ്ടും വിളിച്ചു നോക്കിയപ്പോഴും അത് തന്നെ അവസ്ഥ ….

കണ്ണുകളിൽ മയക്കം പിടിച്ചു ഉറങ്ങിയത് എപ്പോഴാണെന്ന് ഒരു നിശ്ചയവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല …പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ഉണർന്നു അമ്പലത്തിൽ പോയൊന്ന് മനസ്സറിഞ്ഞു പ്രാർത്ഥിച്ചു ….എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും അരുണിനെ ഈ ജന്മം മറക്കാൻ പറ്റില്ല …ഭഗവാൻ തന്നെ ഒരു വഴി കാണിച്ചു തരട്ടേയെന്ന് മനസ്സുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു …. വീട്ടിൽ തിരിച്ചു വന്നപ്പോൾ പുറത്തു ചവിട്ട് പടിയിൽ കിടക്കുന്ന ചെരിപ്പുകളുടെ എണ്ണം കൂടുതലാണെന്ന് കണ്ടപ്പോഴേ ആകാംക്ഷയോടെ അകത്തേയ്ക്ക് ഓടി കയറി ….അരുൺ വീണ്ടും സംസാരിയ്ക്കാൻ വന്നതാവും എന്നായിരുന്നു പ്രതീക്ഷ… പ്രതീക്ഷകളെയെല്ലാം തകിടം മറിച്ചു കൊണ്ട് അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നത് കസിൻസ് ആയിരുന്നു ….അഞ്ചു പെങ്ങന്മാരുടെ ഏക സഹോദരനാണ് അച്ഛൻ …. അച്ഛന്റെ നാലു പെങ്ങന്മാരുടെയും മക്കൾ അവിടെ ഹാജർ വച്ചിട്ടുണ്ട് …. ഒരാളൊഴികെ ….മൂപ്പരെ പിന്നെ ആണ്ടിനും സംക്രാന്തിയ്ക്കും പിന്നെ ഇവിടുത്തെ ഉത്സവത്തിനും മാത്രമേ കാണാൻ കിട്ടാറുള്ളൂ …. “എന്താടീ ഉണ്ടാക്കണ്ണീ നോക്കി പേടിപ്പിയ്ക്കുന്നത്…” കൂട്ടത്തിൽ ഒരുത്തൻ തലയിൽ ഒരു കിഴുക്ക് തന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു പുഞ്ചിരി കൊടുത്തു …. “ഇനി ഇവിടുത്തെ ഉത്സവം കഴിഞ്ഞിട്ടേ ഞങ്ങൾ പോകുന്നുള്ളൂ …ചേച്ചി ഇങ്ങോട്ട് വന്നേ ….”ഇളയ അമ്മായിയുടെ മകൾ കൈ പിടിച്ചു മുറിയിലേയ്ക്ക് വലിച്ചു കൊണ്ട് പോയി …. രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ അമ്പലത്തിൽ ഉത്സവമാണ് …വർഷത്തിൽ എല്ലാവരും ഒത്തു കൂടുന്നത് മിക്കവാറും ഉത്സവത്തിന് മാത്രമായിരിയ്ക്കും …എങ്കിലും തലേന്ന് രാത്രിയേ എല്ലാവരും എത്താറുള്ളൂ …അതും പല പല സമയത്തായി ….ഇതിപ്പോൾ എല്ലാവരും കൂടെ ഒന്നിച്ചായപ്പോൾ മനസ്സിൽ ആവശ്യം ഇല്ലാത്ത സംശയങ്ങൾ പൊട്ടി മുളയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി …. എല്ലാവരും കൂടിയപ്പോൾ പിന്നെ ബഹളമായിരുന്നു ….പണ്ടത്തേത് പോലെ കളിയും ചിരിയും മേളവും …കുറെയൊക്കെ ആസ്വദിച്ചെങ്കിലും മനസ്സ് മറ്റെന്തിലോ കൊളുത്തി കിടപ്പായിരുന്നു … ഇടയ്ക്ക് ഫോൺ എടുത്തു അരുണിനെ വിളിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും കാര്യമുണ്ടായില്ല … വൈകുന്നേരം റൂമിലേയ്ക്ക് വെള്ളം എടുക്കാൻ അടുക്കളയിലേയ്ക്ക് പോകാൻ നേരം അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും അടക്കി പിടിച്ച സംസാരം കേട്ടു …. “എന്റെ മോളോട് ഞാൻ എന്താ പറയേണ്ടതെന്ന് എനിയ്ക്ക് ഒരു രൂപവും കിട്ടുന്നില്ലല്ലോ രാജി ….ആ ചെറുക്കന്റെ കല്യാണം വേറെരു കൂട്ടരുമായി ഉറപ്പിച്ചു വച്ചതാണെന്ന് …ഇന്നലെ കാണിച്ചതൊക്കെ വെറും കാട്ടി കൂട്ടലുകൾ ആണെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അവള് വിശ്വസിയ്ക്കോ ….പിള്ളേരുടെ കൂടെ ഇടപഴകുമ്പോൾ മനസ്സിന് കുറച്ചു ആശ്വാസം കിട്ടിയാലോന്ന് കരുതിയാ അവരോട് രണ്ടു ദിവസം നേരത്തെ വരാൻ പറഞ്ഞത് …പേപ്പറിലൊക്കെ ഓരോന്ന് വായിക്കുമ്പോ തീയാ നെഞ്ചില് …കണ്ണൊന്നു തെറ്റിയാൽ കടും കൈ വല്ലതും ചെയ്താലോ എന്ന് കരുതി….” നെഞ്ചൊന്ന് ഉഴിഞ്ഞു അവശതയോടെ പറഞ്ഞു അച്ഛൻ ബെഡിലേയ്ക്ക് ഇരിയ്ക്കുമ്പോൾ അമ്മ പുറം തടവി കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു …. വീട് പണയപ്പെടുത്തി ഒരു കല്യാണം വേണ്ടെന്നു മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു … റൂമിൽ ചെന്ന് വീണ്ടും വിളിച്ചു അരുണിനെ …എടുക്കാതായതോടെ വാശിയ്ക്ക് ഒരുപാട് തവണ ….അവസാനം ഗത്യന്തരമില്ലാതെ അരുൺ ഫോൺ എടുത്തിരുന്നു …. “അരുണിന് എന്നെ കൊണ്ട് പോകാനുള്ള ആണത്തം ഉണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ ഇറങ്ങി വരാം അരുൺ ….അരുണിന്റെ വീട്ടിലെ ഒരു ചില്ലി കാശ് വേണ്ട ….നമുക്ക് രണ്ടാൾക്കും ജോലിയുണ്ട് …അത് കൊണ്ട് അന്തസ്സായി ജീവിയ്ക്കാം….” “അത് നീ മാത്രം തീരുമാനിച്ചാൽ മതിയോ …എന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി പോന്നിട്ട് എന്തോന്ന് എടുത്തു വച്ചു ജീവിയ്ക്കും …കുറച്ചു കൂടി പ്രാക്ടിക്കൽ ആയി ചിന്തിയ്ക്കാൻ നോക്ക് ചന്ദന …നിന്റെ വീട്ടുക്കാർ ഒരു വിട്ടു വീഴ്ച്ച ചെയ്താൽ ജീവിതക്കാലം മുഴുവനും നമുക്ക് സന്തോഷമായി ജീവിയ്ക്കാം…” “അതാണ് പറഞ്ഞത് രണ്ടാൾക്കും ജോലി ഉണ്ടെങ്കിൽ ഒരു കുടുംബം കഴിഞ്ഞു പോകാനുള്ള കാശ് കിട്ടില്ലേ അരുൺ …നിങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിന്റെ അന്തസ്സ് ഉയർത്തി പിടിയ്ക്കാൻ എന്റെ കുടുംബത്തിനെ ഞാൻ തെരുവിലേയ്ക്ക് ഇറക്കണോ …പറയ് അരുൺ….” “എനിയ്ക്ക് അതൊന്നും അറിയേണ്ട …ഇതിൽ കുറഞ്ഞൊരു ബന്ധുതയ്ക്ക് എന്റെ അമ്മയ്ക്ക് താല്പര്യവും ഇല്ല….” “അമ്മയോട് ചോദിച്ചിട്ടല്ലല്ലോ നീ എന്റെ പുറകേ നടന്നതും പ്രേമിച്ചതും ….അതാണ് ആദ്യം പറഞ്ഞത് ആണത്തം വേണമെന്ന്…” “ഡീ ..ഡീ …നീ സംസാരിച്ചു കൂടുതൽ കാട് കയറേണ്ട ….നിനക്കല്ല നിന്റെ തന്തയ്ക്കും ചത്തു കിടന്നാൽ ഞങ്ങൾ ചോദിച്ചത് തരാൻ പറ്റില്ലെന്ന് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് അത്രയും ചോദിച്ചത് …മുടങ്ങുമ്പോൾ എനിയ്ക്ക് പറയാൻ ഒരു കാരണം വേണമല്ലോ …ഇനി ഒന്ന് കൂടെ അറിഞ്ഞോ വരുന്ന 21 ന് എന്റെ വിവാഹമാണ് ….വേണമെങ്കിൽ വന്നു തിന്നിട്ട് പോടീ ….”അരുൺ അത് പറഞ്ഞതും നെഞ്ചൊന്ന് വിങ്ങി പോയി …വിവാഹം …അതും ഇത്രയും പെട്ടെന്ന് …. “അരുൺ ….നിനക്കറിഞ്ഞൂടെ നീയില്ലാതെ എനിയ്ക്ക് പറ്റില്ലെന്ന് ….എന്നിട്ടും നീയെന്തിനാ …നീയില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ചത്തു കളയും അരുൺ …” “എങ്കിൽ പോയി ചാവെടീ ….മനുഷ്യന്റെ സമയം മെനക്കെടുത്താതെ …”ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞതിനൊപ്പം കാൾ കട്ടാവുന്ന ശബ്ദം കൂടി കേട്ടു … കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ ചാലിട്ട് ഒലിച്ചിറങ്ങി … ബാത്‌റൂമിൽ പോയി ഷവറും തുറന്നിട്ട് ആവോളം കരഞ്ഞു ….

ഏതോ ഒരു നിമിഷത്തിൽ കണ്ണാടിയ്ക്ക് മുൻപിൽ ഇരുന്ന ബ്ലേഡിന്റെ തുണ്ടിൽ കണ്ണുടക്കിയതും അത് കയ്യിലെടുത്തു നോക്കി കൈ ഞരമ്പിലേയ്ക്ക് ചേർത്ത് വച്ചു…വാതിലിൽ ഒരു മുട്ട് കേട്ടതും വെപ്രാളത്തോടെ വാതിൽ തുറന്നു … കയ്യിൽ കിട്ടിയ ടവൽ എടുത്തു മുഖം ബദ്ധപ്പെട്ട് തുടച്ചു വാതിൽ തുറന്നു നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടു കട്ടിളപ്പടിയിൽ ചാരി കൊണ്ട് തന്നെത്തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ഒരാളെ ….. ദേവപ്രയാഗ് … കസിൻസിന്റെ കൂട്ടത്തിലെ തല മുതിർന്നയാൾ …പോലീസാണ്…അടുത്തുള്ള സ്റ്റേഷനിലെ എസ്.ഐ …ബാക്കി ഉള്ളവരെ പോലെയല്ല …ഗൗരവ പ്രകൃതമാണ് ….ചിരിച്ചു കാണുന്നത് തന്നെ അപൂർവ്വം …വന്നിരിയ്ക്കുന്നത് പോലീസ് വേഷത്തിൽ അല്ലെങ്കിലും ടീ ഷർട്ടിനൊപ്പം ഇട്ടിരിക്കുന്ന കാക്കി പാന്റ് കണ്ടാൽ തന്നെ ഉള്ളിലൊരു ആന്തലാണ് … “നീ വരുന്നില്ലേ ….” ചോദ്യത്തിന് കനം കുറച്ചു കൂടുതലായിരുന്നു … “എങ്ങോട്ട് … ..” കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ മറച്ചു പിടിയ്ക്കാൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തി ചുണ്ടിലൊരു ചിരി വരുത്തി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു … “എല്ലാവരും ഒരു നൈറ്റ്‌ റൈഡ് പോകാൻ റെഡി ആയി നിൽക്കുന്നുണ്ട് …നിന്നെ വിളിയ്ക്കാൻ വന്നപ്പോൾ നീ ബാത്‌റൂമിൽ ആയിരുന്നെന്ന് പറഞ്ഞു …ഇതെന്താ കോലം …”നനഞ്ഞ വസ്ത്രം ചൂണ്ടി കാണിച്ചു ദേവേട്ടൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ ഒന്ന് മന്ദഹസിച്ചു …. “കൈ തട്ടി ഷവർ ഒന്ന് ഓൺ ആയി …ഞാൻ ഇല്ല ദേവേട്ടാ ..നിങ്ങൾ പൊക്കോ ….” “അതൊന്നും പറഞ്ഞാൽ പറ്റില്ല …അഞ്ചു മിനിറ്റിൽ താഴെ എത്തിക്കോണം …” കയ്യിൽ കെട്ടിയിരുന്ന വാച്ചിൽ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞപ്പോൾ എതിർത്തൊന്നും പറഞ്ഞില്ല …അല്ലെങ്കിലും അവിടെ പറഞ്ഞിട്ടൊന്നും കാര്യമില്ല … ദേവേട്ടന്റെ പിന്നിൽ ചാന്ദ്നി ആയിരുന്നു ഇരുന്നത് …അല്ലെങ്കിലും തന്നേക്കാൾ എളുപ്പത്തിൽ എല്ലാവരുമായും കൂട്ട് കൂടാൻ മിടുക്കി അവളാണ് …ചെറിയൊരു കുന്നിൻ മുകളിലേയ്ക്ക് ബൈക്ക് പായുമ്പോഴും തണുത്ത കാറ്റ് മുഖത്തടിയ്ക്കുമ്പോഴും ചിന്തകളിൽ നിന്നൊരു മോചനം ഇല്ലായിരുന്നു … അരുണുമായി അടുത്തത് മുതലാണ് താൻ എല്ലാവരിൽ നിന്നും ഉൾവലിയാൻ തുടങ്ങിയത് …എല്ലാവരും ഒന്നിച്ചു കൂടുമ്പോഴും താൻ മാത്രം മറ്റൊരു ലോകത്ത് …ചിലപ്പോൾ തന്റെ സ്വകാര്യതയ്ക്ക് ഭംഗം വരുമ്പോൾ അസ്വസ്ഥത പോലും തോന്നിയിട്ടുണ്ട് …എല്ലാം ഒഴിവാക്കിയത് അവന് വേണ്ടിയായിരുന്നു … ബൈക്ക് നിർത്തി വഴിയോരത്തെ ചായക്കടയിൽ നിന്നും ചായ വാങ്ങി അവിടെ ചിതറി കിടന്നിരുന്ന പാറക്കെട്ടുകളൊന്നിൽ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു എല്ലാവരും ….പാട്ടൊക്കെ പാടി അപ്രതീക്ഷിതമായി വീണു കിട്ടിയ രാത്രി യാത്ര ആഘോഷമാക്കുന്നുണ്ട് എല്ലാവരും …എന്തോ മനസ്സ് വല്ലാതെ വിങ്ങുന്നുണ്ട് …എല്ലാത്തിൽ നിന്നും വിട്ടൊഴിഞ്ഞു ഒരു പാറക്കെട്ടിന് മുകളിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് വന്നിരുന്നു ….ഷാൾ എടുത്തു പുതച്ചു ദൂരേയ്ക്ക് നോക്കി ഇരുന്നപ്പോൾ കണ്ണിന് മുൻപിൽ ഒരു ചായ ഗ്ലാസ്‌ നീണ്ടു .. “ചാവാൻ വേണ്ടി കേറിയതാണോ ബാത്‌റൂമിൽ …” പെട്ടെന്നൊരു ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ ഞെട്ടലായിരുന്നു …. “ദേവേട്ടാ ഞാൻ ….” “കാര്യങ്ങളൊക്കെ എനിയ്ക്ക് അറിയാം …എനിയ്ക്ക് എന്നല്ല ഈ കൂടി ഇരിയ്ക്കുന്നവന്മാർക്ക് എല്ലാവർക്കും …അതറിഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെയാണ് മാമന്റെ ഒരു വിളിപ്പുറത്തു ഞങ്ങളൊക്കെ എത്തിയത് …ഞങ്ങളുടെ കൂടെ കൂടുമ്പോഴെങ്കിലും നീ ഞങ്ങളുടെ പഴയ ചന്ദു ആവും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു …അപ്പോഴും നിന്നെ വേണ്ടാത്ത ഒരുത്തനെ ഓർത്തിരിയ്ക്കാൻ ആണ് നിനക്ക് ഇഷ്ടം …അവന് വേണ്ടി ചാവാനും ….”വല്ലാത്തൊരു ഭാവത്തോടെയായിരുന്നു ദേവേട്ടൻ അത് പറഞ്ഞത് … “എനിയ്ക്ക് മറക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല …” “അവന് പറ്റിയല്ലോ …..നീ ഒരു നിമിഷം നിന്റെ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കുറിച്ച് ഓർത്തോ …നാലഞ്ച് വർഷം മാത്രം പരിചയം ഉള്ള ഒരുത്തനു വേണ്ടി അതും കാശ് വച്ചു അളന്നു നിന്നെ വേണ്ടെന്നു വച്ചവന് വേണ്ടി വർഷങ്ങളോളം നിന്നെ വളർത്തി വലുതാക്കിയ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും തോരാത്ത കണ്ണീരിലാക്കാൻ എങ്ങനെ തോന്നി നിനക്ക് …നീ ചത്താൽ അവന് എന്താടീ നഷ്ടം ….കുറച്ചു കാലം ആരെങ്കിലും വല്ലതും പറയും …ആ ചൂട് കഴിഞ്ഞാൽ അതും തീരും ….പക്ഷേ നീ പോയാൽ ഞങ്ങൾക്കൊക്കെ ഉണ്ടായ നഷ്ടം അത് ഇല്ലാതാവോ…ചിന്തിയ്ക്ക് ..ജീവിച്ചു കാണിയ്ക്കാൻ നോക്ക് …നിന്നെ വേണ്ടാത്തവനെ നിനക്കും വേണ്ടെന്നു പറയാൻ കഴിയണം … ഈ പറയുന്നതൊന്നും ഉൾക്കൊള്ളാൻ ഇപ്പോൾ പറ്റിയെന്നു വരില്ല … കാരണം നമ്മൾ 20 വയസ്സിൽ ചിന്തിയ്ക്കുന്നതല്ല 25ആം വയസ്സിൽ ചിന്തിയ്ക്കുന്നത് ….25ആം വയസ്സിൽ ശരിയെന്നു തോന്നുന്ന പല കാര്യങ്ങളും ചിലപ്പോൾ 30ആം വയസ്സിൽ തെറ്റാണെന്നു തോന്നും …വയസ്സ് കൂടുന്തോറും ചിന്താഗതികൾ മാറും …ചോയ്സ് മാറും …കാഴ്ച്ചപ്പാടും …ഇനിയും നിനക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ലെങ്കിൽ നമുക്ക് അവനെ ഒന്ന് കൂടെ കാണാൻ പോകാം ….ഞാൻ വരാം കൂടെ …” ദേവേട്ടൻ പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോൾ അറിയാതെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരുന്നു …പൊട്ടി കരഞ്ഞു മുഖം കൈകൾ കൊണ്ട് പൊത്തി പിടിച്ചപ്പോഴേയ്ക്കും എല്ലാവരും വന്നു പൊക്കി എടുത്തിരുന്നു … വീട്ടിൽ ചെന്ന് അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ആവോളം കരഞ്ഞു ….മനസ്സിലെ വിഷമങ്ങൾ ഇറക്കി വയ്ക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങളുടെ തുടക്കം …ഇനിയൊരിക്കലും തെറ്റായി ചിന്തിച്ചു കൂട്ടില്ലെന്ന് അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും വാക്ക് കൊടുത്തപ്പോൾ ആ മുഖങ്ങളിൽ പുഞ്ചിരി വിടർന്നിരുന്നു … എല്ലാവരുടേയും കൂടെ കളിച്ചു ചിരിച്ചു നടന്നിരുന്ന പഴയ ചന്ദുവാവാൻ പരിശ്രമിച്ചു …കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല … മനസ്സല്ലേ …പഴയതൊന്നും മറക്കാൻ മനസ്സ് എളുപ്പം കൊണ്ടൊന്നും അനുവദിക്കില്ലല്ലോ …മറക്കാൻ ശ്രമിയ്ക്കുന്ന ഓർമ്മകൾക്കാണ് കരുത്തോടെ വേദനിപ്പിയ്ക്കാൻ കഴിവ് … എന്ത് വന്നാലും അരുണിന്റെ കല്യാണത്തിന് പോകണം എന്ന് കരുതിയിരുന്നു ….ആ കാഴ്ച്ച കണ്ടാലെങ്കിലും മനസ്സിൽ നിന്നും പൂർണ്ണമായി എടുത്തു കളയാൻ കഴിഞ്ഞാലോ എന്ന് ഒരു വ്യാമോഹം …. അരുണിന്റെ കല്യാണത്തിന്റെയന്ന് വസ്ത്രം മാറി പുറത്ത് ഇറങ്ങിയപ്പോഴേ കണ്ടു മുഴുവൻ പടയും വീടിന് പുറത്തു കാത്തു നിൽക്കുന്നത് ….വിളിയ്ക്കാത്ത കല്യാണത്തിന് വലിഞ്ഞു കേറി ചെല്ലാൻ മടിയുള്ള ഒരാളും ആ കൂട്ടത്തിൽ ഇല്ലായിരുന്നു …

പോകുന്ന വഴി അമ്പലത്തിൽ ഒന്ന് കയറണം എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ വണ്ടി ഒന്ന് ഒതുക്കി എല്ലാവരും അകത്തു കയറി … പുറത്തു വന്നപ്പോൾ കണ്ടു അത് വരെ കൂടെ ഇല്ലാതിരുന്ന ഒരാളെ കൂടെ …ദേവേട്ടൻ … സാധാരണ അമ്പലത്തിൽ വരാത്ത ആളാണ് …മൂപ്പർക്ക് ദൈവങ്ങളിൽ അത്ര വിശ്വാസം ഇല്ലെന്ന് ബാക്കിയുള്ളവന്മാർ പറഞ്ഞു അറിയാം … കയ്യിൽ ചുരുട്ടി പിടിച്ചിരുന്ന ഇലച്ചീന്തിൽ നിന്നും നിന്നും ഒരു നുള്ള് ചന്ദനം എടുത്തു നെറ്റിയിൽ തൊട്ട് തന്നപ്പോൾ അറിയാതെ കണ്ണ് മിഴിഞ്ഞു പോയി …എപ്പോഴും കാണുന്ന ഗൗരവം ഇന്നെന്തോ മുഖത്തു കണ്ടിരുന്നില്ല …. കല്യാണത്തിന് ചെന്നപ്പോഴാണ് എല്ലാവരും രണ്ടും കൽപ്പിച്ചാണ് ചെന്നിരിക്കുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലായത് ….ഉണ്ട് കഴിഞ്ഞ ഇലയ്ക്ക് അടിയിൽ മുതൽ സ്റ്റേജിൽ നിൽക്കുന്ന വധു വരന്മാർക്ക് വരെ “എന്റെ വക ധനസഹായം 100” എന്നെഴുതി അകത്തു 100 ന്റെ നോട്ട് വച്ച പേപ്പർ എൻവലപ്പുകൾ അവന്മാർ വാരി എറിയുന്നുണ്ട് ….സ്റ്റേജിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ അരുണിന്റെയും അരുണിന്റെ അമ്മയുടെയും മുഖം ചുളിയുന്നത് കാണാമായിരുന്നു ….എങ്കിലും അവന്റെ കൈ കൊണ്ട് ചാർത്തിയ സിന്ദൂരവും താലിയും മറ്റൊരുത്തിയുടെ ദേഹത്ത് കണ്ടപ്പോൾ നെഞ്ചു പിടഞ്ഞു പോയി …. വീട്ടിൽ എത്തിയിട്ടും ആ കാഴ്ച്ച കണ്ണിൽ നിന്നും മറഞ്ഞില്ല …. ദുർബുദ്ധി ചിന്തകളെയും ഉപദേശങ്ങളെയും കീഴടക്കിയപ്പോൾ എല്ലാം ഒരു നിമിഷം മറന്നു …എല്ലാവരെയും …പണ്ടെന്നോ ഉപേക്ഷിച്ച മുറി ബ്ലേഡ് എടുത്തു കയ്യിലെ നീല ഞരമ്പിൽ പോറി … പിന്നീട് കണ്ണ് തുറന്നപ്പോൾ കാണുന്നത് തൊട്ടപ്പുറത്തു മാഗസിൻ വായിച്ചു ഇരിയ്ക്കുന്ന ദേവേട്ടനെയായിരുന്നു … “ഞാൻ ചത്തില്ലേ ….” തലയൊന്ന് ചെരിച്ചു നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു … “ചത്തല്ലോ …” മറുപടി പറയുമ്പോൾ മുഖത്തു ഗൗരവമായിരുന്നു … “അപ്പോൾ ദേവേട്ടൻ …” “ഒറ്റയ്ക്ക് വിടാൻ പറ്റാതായില്ലേ ….” ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു തിരിഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഡോക്ടർ വരുന്നത് കണ്ടത് …തട്ടി പോയിട്ടില്ലെന്ന് അപ്പോഴാണ് ഉറപ്പിച്ചത് …ബൈ സ്റ്റാൻഡർ ബെഡിൽ വിതുമ്പി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അച്ഛനെയും അമ്മയെയും അപ്പോഴാണ് കാണുന്നത് ….മുഖം വീർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ചാന്ദ്നിയും ഉണ്ട് കൂടെ …. “O.K ആയോ ഡോക്ടർ ….ആണെങ്കിൽ ഇന്ന് തന്നെ കസ്റ്റഡിയിൽ എടുക്കാനായിരുന്നു ….” ഡോക്ടർ പരിശോധിയ്ക്കുന്നത്തിനിടയിലായിരുന്നു ദേവേട്ടന്റെ ചോദ്യം … ഡോക്ടർ ഒന്ന് ചിരിച്ചു പോയി … “രണ്ടു ദിവസം കഴിയട്ടെടോ …”ഡോക്ടർ പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ പറഞ്ഞു …. “കസ്റ്റഡിയിലോ …എന്തിന് ….”ചന്ദന അമ്പരപ്പോടെ ചോദിച്ചു …. “ചാവാൻ നടന്നവൾക്ക് എന്തിനാ അഴിക്കുള്ളിൽ കിടക്കാൻ പേടി ..ആത്മഹത്യ ശ്രമത്തിന് നീ കുറച്ചു നാള് അകത്തു കിടന്നാലേ പഠിയ്ക്കൂ …പറഞ്ഞു തന്നതൊന്നും തലയിൽ കേറിയില്ലല്ലോ “ദേവേട്ടൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും അറിയാതെ നോക്കി … ചെയ്തത് തെറ്റായി പോയി എന്ന് മനസ്സ് കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട് …പക്ഷേ എപ്പോഴോ അതേ മനസ്സ് തന്നെ കൈ വിട്ടും പോയിരുന്നു … ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും ഡിസ്ചാർജ് ആയി വീട്ടിൽ എത്തിയ ദിവസം ഒരിക്കൽ കൂടെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും കാലിൽ വീണു തെറ്റ് പറഞ്ഞു … അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും മുകളിൽ അവന് എന്തിന് സ്ഥാനം കൊടുത്തു എന്ന കുറ്റബോധമായിരുന്നു മനസ്സ് മുഴുവനും ….അല്ലെങ്കിൽ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും എന്നെ സ്നേഹിയ്ക്കുന്നവരെയും മറന്നു തന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചൊരുത്തന് വേണ്ടി ജീവൻ കളയാൻ മാത്രം മണ്ടിയായി പോയല്ലോ എന്ന ചിന്തകളും …. ദിവസങ്ങളും മാസങ്ങളും കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്നതിനൊപ്പം ദേവേട്ടൻ പറഞ്ഞത് പോലെ ചിന്തകളും കാഴ്ച്ചപ്പാടുകളും മാറാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു …. അരുണിനെ മറക്കാനും …. മാതാപിതാക്കളെ ബാധ്യതയിലേയ്ക്ക് തള്ളി വിടാനുള്ളതാവരുത് സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാൻ പ്രാപ്തി നേടി സ്വന്തമായൊരു കൂട്ട് വേണമെന്ന് എന്ന് തോന്നുന്നോ അന്ന് മതി വിവാഹം എന്ന് മാറി ചിന്തിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു ….പെൺമക്കളുടെ കല്യാണത്തിന് വേണ്ടി ആയുസ്സിന്റെ സമ്പാദ്യം മുഴുവനും ഒരു ബന്ധം പോലും ഇല്ലാത്തൊരുവന് എടുത്തു കൊടുക്കുന്നത് എന്തിനു വേണ്ടിയാണെന്ന് ചിന്തിയ്ക്കാനും …. സ്ത്രീധനവും ആണിന്റെ ജോലിയും തമ്മിൽ താരതമ്യം ചെയ്യുന്ന ഒരു സമൂഹത്തോട് പുച്ഛം തോന്നി തുടങ്ങിയിരുന്നു …ഒന്നിച്ചൊരു കുടുംബം കെട്ടിപ്പടുക്കേണ്ടത് ദമ്പതികളുടെ മാത്രം ഉത്തരവാദിത്വം ആണ് അല്ലാതെ അതിന് സാമ്പത്തിക അടിത്തറ ഇടേണ്ടത് അവർ മാത്രമാണെന്ന പൊതു ബോധം മനുഷ്യന് വരാതിടത്തോളം ഇതിലൊന്നും ഒരു മാറ്റവും ഉണ്ടാകാൻ പോകുന്നില്ലെന്ന് ചന്ദന പുഞ്ചിരിയോടെ ഓർത്തു … രണ്ടു വർഷത്തിനപ്പുറം വീണ്ടും ഒരു ഉത്സവക്കാലത്തു ഒന്നിച്ചു കൂടിയപ്പോഴാണ് വീണ്ടും ഒരു രാത്രി യാത്രയ്ക്ക് മോഹം ഉദിച്ചത് …. പടകൾ ഒന്നിച്ചു കുന്നിൻ മുകളിലേയ്ക്ക് പോകുന്തോറും അത് വരെ ഇല്ലാത്തൊരു സന്തോഷം മനസ്സിനെ വന്നു മൂടിയിരുന്നു …. അതേ പാറക്കെട്ടിൽ വീണ്ടും വന്നിരുന്നപ്പോൾ തൊട്ടപ്പുറത്തു പ്രതീക്ഷിച്ച ഒരാളും വന്നിരുന്നു … ഒപ്പം പതിവ് ചായയും കിട്ടി … “വീണ്ടും ചാവാനുള്ള പ്ലാനിംഗ് ആണോ ….”ദേവേട്ടൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ ആ മുഖത്തേയ്ക്ക് ഒന്ന് ഉറ്റു നോക്കി … “ഒറ്റയ്ക്ക് പോകാൻ പേടിയാണ് ….” “കൂട്ട് വന്നാലോ ….”ആദ്യമായി ആ കണ്ണുകളിൽ കുസൃതി വിടരുന്നത് കണ്ടു …. ഹോസ്പിറ്റലിൽ വച്ചു കാതിൽ മുഴങ്ങിക്കേട്ട “ഒറ്റയ്ക്ക് വിടാൻ പറ്റാതായില്ലേ ….” എന്നൊരു വാചകത്തിൽ അന്നേ മനസ്സ് കുടുങ്ങി കിടപ്പായിരുന്നു …. തനിയ്ക്കൊഴികെ എല്ലാവർക്കും അറിയാമായിരുന്നു ദേവേട്ടന് താൻ മാത്രം അനിയത്തിക്കുട്ടിയുടെ സ്ഥാനത്തല്ലെന്ന്… എങ്കിലും അനിയത്തിക്കുട്ടിയെ പോലെയായിരുന്നു എപ്പോഴും ശാസിച്ചത് … “എവിടെ വരെ ….” “മരണത്തിനുമപ്പുറത്തുള്ള ലോകം വരെ ഒന്നിച്ചു പോകാം ….” “ദേവേട്ടന് പറയാമായിരുന്നു ..ഒരിയ്ക്കലെങ്കിലും ….”പരിഭവത്തോടെ ചുണ്ടൊന്നു കൂർപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു … “പറയാതെ അറിയാതെ മനസ്സറിഞ്ഞു വന്നു ചേരുമ്പോഴാണ് ഇരട്ടി മധുരം … അല്ലെങ്കിൽ അതൊരു ബാധ്യതയായി മാറും …”ദേവേട്ടൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞപ്പോൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ദൂരേയ്ക്ക് നോക്കി തോളിൽ ചാരി ….വീണ്ടും ഒരു പ്രണയകാലം …. “ഒരു കാര്യം പറഞ്ഞാൽ എന്നെ വഴക്ക് പറയോ …”കുസൃതിയോടെ ആ കൈവിരലുകളിൽ കൈ കോർത്തു പിടിച്ചു ചോദിച്ചു …. “വഴക്ക് കേൾക്കേണ്ടതാണെങ്കിൽ ഉറപ്പായും കേൾക്കും …” “ആ അരുണിനിട്ടു നല്ല രണ്ടു ഇടി കൊടുക്കാൻ പറ്റോ …”ചന്ദുവിന്റെ ചോദ്യം കേട്ടതും അവൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു … “എന്തിനാ …അവൻ ജീവിയ്ക്കട്ടെ …കർമയിൽ വിശ്വാസം ഉണ്ടോ നിനക്ക്…” “ഉണ്ടെങ്കിൽ…” “ഉണ്ടെങ്കിൽ മറ്റൊന്നും ചെയ്യേണ്ട …അത്ര തന്നെ…” ചന്ദനയുടെ കൈകൾ മാറോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു ഒരു പ്രണയകാലത്തിന് തുടക്കം കുറിയ്ക്കുമ്പോൾ ദേവപ്രയാഗിന്റെ മനസ്സ്‌ മുഴുവനും തലേന്ന് കിട്ടിയ ഗാർഹിക പീഡനപരാതിയിലായിരുന്നു …ശ്രീലകം വീട്ടിലെ മരുമകൾ കൊടുത്ത പരാതിയിൽ …. ലൈക്ക് ചെയ്ത് അഭിപ്രായങ്ങൾ കമന്റ് ചെയ്യൂ, ഇനിയും കഥകൾക്ക് ഈ പേജ് ലൈക്ക് ചെയ്യൂ…