രചന: Abhitha Mani

“കൗസല്യാ സുപ്രജാരാമാ പൂര്‍വാ സന്ധ്യാ പ്രവര്‍ത്തതേ, ഉത്തിഷ്ഠ നരശാര്‍ദൂല! കര്‍ത്തവ്യം ദൈവമാഹ്നിതം” ഫോണിൽ അലാറം അടിക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടാണ് അവൾ കണ്ണു തുറന്നത്,. സമയം 6 മണി.. അവൾ ചാടി എഴുന്നേറ്റു ബാത്റൂമിലേക്കു ഓടി… കുളിച്ചു ഒരുങ്ങി മുറി തുറന്നു പുറത്തേക്കു വരുന്ന അവളെ കണ്ടതും അമ്മയുടെ പതിവ് പല്ലവി വന്നു “എന്റെ ദക്ഷ മോളെ നിനക്ക് നിന്റെ ചേച്ചിയെ കൂടി വിളിച്ചു കൊണ്ടു അമ്പലത്തിൽ പൊയ്ക്കൂടേ” “ആ കൊള്ളാം ചേച്ചി എണീക്കുന്ന സമയം ഉണ്ടെങ്കിൽ എനിക്ക് അമ്പലത്തിൽ പോയിട്ട് തിരിച്ചു വരാം” അമ്മയെ നോക്കി ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് അവൾ പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങി, അച്ഛൻ പതിവ് പോലെ നടക്കാൻ പോയിന്നു തോന്നുന്നു അവിടെ എവിടെയും കാണാൻ ഇല്ല.. അമ്മയോട് യാത്ര പറഞ്ഞു അവൾ വീടിന് പുറകിൽ ഉള്ള പറമ്പിൽ കൂടി അമ്പലത്തിലേക്ക് നടന്നു, പോകുന്ന വഴി സർപ്പകാവിലും പ്രാർത്ഥിച്ചിട്ട് അവൾ തിടുക്കത്തിൽ നടന്നു… വഴിയിലുടനീളം ദിവസേന കാണാറുള്ള, സ്ഥിരം ക്ഷേത്രദർശനം നടത്തുന്ന അമ്മുമ്മമാരെയും അപ്പൂപ്പന്മാരെയും എല്ലാം കണ്ടു പുഞ്ചിരി തൂകി അവൾ അമ്പലം ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു… ക്ഷേത്രത്തിൽ നിന്നും ദേവസ്തുതികൾ കേട്ട് തുടങ്ങുന്നുണ്ട്… അവൾ നടന്നു വരുന്ന വഴി ആദ്യം ശിവക്ഷേത്രം ആയിരുന്നു എങ്കിലും അവിടെ പുറത്ത് നിന്നും പ്രാർത്ഥിച്ചിട് അവൾ തൊട്ടടുത്തുള്ള കൃഷ്ണക്ഷേത്രത്തിലേക്കു നടന്നു.. പണ്ടുള്ള കാർന്നോന്മാര് പറയുന്ന പോലെ എല്ലാ ദേവി ദേവന്മാരെയും പ്രാർത്ഥിച്ചതിനു ശേഷം ആണ് ശിവക്ഷേത്ര ദർശനം നടത്താവൂ എന്ന രീതി അവളും തെറ്റിക്കാൻ പോയില്ല… കൃഷ്ണക്ഷേത്രത്തിലേക്കു കയറി ചെന്നതും അവളുടെ മനസിന്‌ എന്തെന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി, ആരുടെയും മനസിനെ കീഴ്പ്പെടുത്തുന്ന, ചന്ദനത്തിന്റെ ശോഭയാൽ തിളങ്ങി പുഞ്ചിരി തൂകി നിൽക്കുന്ന കൃഷ്ണനെ കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണും മനസും ഒരുപോലെ നിറഞ്ഞു, എത്ര നേരം അങ്ങനെ നോക്കി നിന്നു എന്ന് അറിയില്ല,, ഒരുപാട് പരാതികളും പരിഭവങ്ങളും പങ്കുവെക്കുന്ന അവളുടെ മനസ്സ് ഇന്ന് ശാന്തം ആയിരുന്നു… എപ്പോഴോ തിരിച്ചു വന്ന സ്വബോധത്താൽ അവൾ പ്രസാദം വാങ്ങി ദേവിയുടെ നടയിലേക്കു നടന്നു.. അമ്പലം മുഴുവൻ പ്രദിക്ഷിണം വച്ചു പ്രാർത്ഥിച്ചിട് അവൾ ശിവക്ഷേത്രത്തിലേക്കു നടന്നു… ശിവക്ഷേത്രം വലം വച്ചു അകത്തേക്കു കയറാൻ പോയപ്പോൾ പതിവ് പോലെ അയാൾ അകത്തു നിന്നും പുറത്തേക്കു കടന്നു വരുകയായിരുന്നു , അവളെ കണ്ടതും മുഖത്തു ആ പതിവ് പുഞ്ചിരി മൊട്ടിട്ടു, അവളും തിരിച്ചു ഒന്നു ചിരിച്ചിട്ട് അമ്പലത്തിനു അകത്തേക്കു പ്രവേശിച്ചു… അവിടെ പ്രാർത്ഥിച്ചു പ്രസാദവും വാങ്ങി അവൾ വീട്ടിലേക്കു തിടുക്കത്തിൽ നടന്നു, ഇന്നു പതിവിലും വൈകി ഇരിക്കുന്നു, വീട്ടിൽ ചെന്നിട്ട് ഇനി ഭക്ഷണം കഴിച്ചു യാത്രയായി സ്കൂളിൽ പോകാൻ ഉള്ള സമയം മാത്രമേ ഉള്ളു…… എല്ലാ ദിവസവും എന്ന പോലെ അമ്പലവും ക്ലാസ്സുകളും പഠിത്തവും ആയി ആ ദിവസവും കടന്നു പോയി.. എത്രയൊക്കെ തിരക്ക് ഉണ്ടായാലും ദിവസേന ഉള്ള ക്ഷേത്രദർശനം അവൾക്കു പതിവ് ആയിരുന്നു,, ശിവക്ഷത്രത്തിൽ വച്ചു അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്ന അയാളെ കാണുന്നതും അവൾക്കു ഒരു പതിവ് കാഴ്ചയായി മാറി… ഒരിക്കൽ അമ്പലത്തിൽ എത്തിയ അവൾ അയാളെ കണ്ടില്ല, അത് അവളെ യാതൊരു തരത്തിലും ബാധിച്ചതുമില്ല.. അതിന്റെ പിന്നത്തെ ദിവസം അമ്പലത്തിൽ പ്രദക്ഷിണം വച്ചു അകത്തേക്കു കയറാൻ പോയപ്പോഴാണ് പിന്നിൽ നിന്നും പരിചിതമല്ലാത്ത ഒരു ശബ്ദം അവൾ കേട്ടത് “ഇന്നലെ കണ്ടില്ലല്ലോ എവിടെ ആയിരുന്നു ” തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ പതിവ് പുഞ്ചിരിയുമായി അയാൾ അവൾക്കു പുറകിൽ നിൽക്കുന്നു.. “ഇന്നലെ ഞാൻ വന്നിരുന്നു, കുറച്ചു വൈകി പോയി അതുകൊണ്ടാണ് കാണാതിരുന്നത് ” മറുപടിയും പറഞ്ഞു അയാളെ നോക്കി ഒന്നു പുഞ്ചിരിചിട്ട് അവൾ അകത്തേക്കു കയറി പോയി…

അടുത്ത ദിവസവും അവർ അമ്പലത്തിൽ വച്ചു കണ്ടു മുട്ടി, ഈ തവണ പരസ്പരം ഉള്ള പുഞ്ചിരിക്കും അപ്പുറം സംസാരങ്ങൾ അവർക്കിടയിൽ ഉടലെടുത്തു… “എന്താ ഇയാളുടെ പേര്” “ദക്ഷ ” “ആഹ്ഹ എന്റെ പേര് അരുൺ, ഞാൻ ഡിഗ്രി ഫൈനൽ ഇയർ ആണ് ഇപ്പോൾ, ഇയാളോ ” “ഞാൻ 10ആം ക്ലാസ്സിൽ ആണ്, ഇപ്പോൾ പരീക്ഷയുടെ തിരക്കും മറ്റും ആയിട്ട് ഇങ്ങനെ നടക്കുന്നു, അത് കൊണ്ട് ഇടക്കൊക്കെ നേരത്തെ വരും അല്ലെങ്കിൽ വൈകി പോകും..എന്നാലും സമയം കിട്ടുന്ന പോലെ ഞാൻ അമ്പലത്തിൽ വരും” “എന്റെ വീട് ഇവിടെ അടുത്ത് തന്നെ ആണ്, ദക്ഷയുടെയും അടുത്ത് തന്നെ ആകുമല്ലോ” മറുപടി ആയി അവൾ തല ആട്ടി അവർ ഒരുമിച്ചു തന്നെ ആണ് അന്ന് ക്ഷേത്രദർശനം നടത്തിയത്… പിന്നീടുള്ള ദിവങ്ങളിൽ അവർക്കിടയിലുള സംസാരവും അടുപ്പവും നല്ല ഒരു സൗഹൃദത്തിന് ആരംഭം കുറിച്ചു… അവൾ തന്റെ ചേച്ചിയുമായി അവളുടെ ജീവിതത്തിലെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പങ്കുവക്കുമായിരുന്നു, അരുണിനെ കുറിച്ചു പറയാനും അവൾ മറന്നില്ല.. ദിവസങ്ങൾ ഓരോന്നായി പൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരിന്നു… അവളുടെ 10ത്തിലെ പരീക്ഷക്കുള്ള അവസാന തയ്യാറെടുപ്പിൽ ആയിരുന്നു അവൾ,, അന്ന് രാവിലെ കൃഷ്ണനെ പ്രാർത്ഥിച്ചു തിരികെ ശിവക്ഷേത്രത്തിൽ എത്തിയപ്പോൾ ദക്ഷയുടെ വരവും പ്രതീക്ഷിച്ചു അരുൺ അവിടെ നില്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു… അവൾ നല്ല രീതിയിൽ അവനോട് സംസാരിച്ചെങ്കിലും അവന്റെ സംസാരത്തിൽ അവൾക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത അസ്വാഭാവികത അനുഭവപ്പെട്ടു,, ക്ഷേത്രഗോപുരനടയിലേക്ക് കയറാൻ തുടങ്ങവേ അവൻ അവൾക്കു അഭിമുഖമായി വന്നു നിന്നു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു “എനിക്ക് തന്നോട് ഒരു കാര്യം പറയാൻ ഉണ്ട്” “എന്താ പറഞ്ഞോളൂ” എന്നിരുന്നാലും അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറിയിരുന്നു “അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ പറയാം, താൻ പൊയ്ക്കോളൂ” അവളെ നോക്കാതെ അവൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു, അവൾ അവനെ ഒന്നു നോക്കി അമ്പലത്തിൽ കയറി പ്രാർത്ഥിച്ചു വീട്ടിൽ എത്തി… അമ്പലത്തിൽ വച്ചു നടന്നത് എല്ലാം അവൾ ചേച്ചിയോട് പറഞ്ഞു,, അത് കേൾക്കേണ്ട താമസം ചേച്ചി അവളെ കളിയാക്കാൻ തുടങ്ങി “മോളെ ഇത് സംഭവം കൈ വിട്ടു പോയിന്നാ തോന്നണേ,, എന്റെ ഊഹം ശരി ആണെങ്കിൽ പുള്ളി നിന്നെ പ്രൊപ്പോസ് ചെയ്യാൻ വന്നത് ആകും” ചേച്ചി തമാശക്ക് പറഞ്ഞത് ആണെങ്കിലും അവളുടെ ഉള്ളിൽ അത് വല്ലാത്ത ഒരു വേദന സൃഷ്ടിച്ചു… ഒരിക്കലും അങ്ങനെ ആകരുതേ എന്നു അവൾ ദൈവത്തിനോട് പ്രാർത്ഥിച്ചു… പിറ്റേന്ന് അവളുടെ പരീക്ഷ തുടങ്ങുകയായിരുന്നു… അയാളിൽ നിന്നും അകാലനോ അല്ലെങ്കിൽ നല്ല ഒരു സൗഹൃദം നഷ്ടപ്പെടരുതെന്നു കരുതിയോ ആകണം അവൾ അമ്പലത്തിൽ പതിവിലും നേരത്തെ പോകാൻ തുടങ്ങി… ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി, അവളുടെ പരീക്ഷ എല്ലാം നല്ല രീതിയിൽ തന്നെ അവൾ എഴുതി… പിറ്റേന്ന് കൃഷ്‌ണക്ഷേത്രത്തിൽ എത്തിയ അവൾ തന്റെ നന്ദിയും അതിനോടൊപ്പം തന്നെ അരുണിന് തന്നോട് ഉണ്ടായ പെരുമാറ്റത്തിലെ മാറ്റവും എല്ലാം അവൾ ഈശ്വരനോട് പങ്കു വച്ചു,, അവിടെന്നു ഇറങ്ങി ദേവിയുടെ നടയിൽ തൊഴുതു വലം വച്ചപ്പോൾ ഒരാൾ തന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു വരുന്ന പോലെ തോന്നി തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോൾ അരുൺ അവളുടെ തൊട്ടു പുറകിൽ എത്തിയിരുന്നു.. അവളുടെ നെഞ്ച് എന്തിനെന്നു അറിയാതെ വേഗത്തിൽ മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…. “താൻ ഇത് എവിടെ ആയിരുന്നെടോ, എത്ര ദിവസമായി കണ്ടിട്ട്” “എനിക്ക് പരീക്ഷ ആയിരുന്നു, അത് കൊണ്ടു നേരത്തെ വന്നിട്ട് പോകുമായിരുന്നു,” “ആ നന്നായി, എന്നിട്ടും പരീക്ഷ ഒക്കെ നന്നായി എഴുതിയോ” “ആം കുഴപ്പം ഇല്ലാതെ എഴുതി” “തന്നെ ഇന്ന് കാണുമെന്നു തീരെ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല, അപ്പുറത്ത് പ്രസാദം വാങ്ങാൻ നിന്നപ്പോഴാ തന്റെ പാദസരത്തിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടത്, താൻ ആയിരിക്കും എന്ന് തോന്നി, എന്റെ പ്രതീക്ഷ തെറ്റിയില്ല,” അതിനു മറുപടിയായി അവൾ അയാളെ നോക്കി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.. അവൾ തിരികെ കൃഷ്ണന്റെ മുൻപിൽ എത്തി, ഒരു കള്ള ചിരിയുമായി ഇരിക്കുന്ന കൃഷ്ണന്റെ മുഖത്തേക്കു നോക്കി അവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു “കുറച്ചു മുൻപ് വന്നു ഞാൻ എന്താ പറഞ്ഞെ, എന്നിട്ട് എന്താ ഇപ്പൊ നടന്നെ, ഇങ്ങനെ പണി താരണ്ടാർന്നൂട്ടോ എന്റെ കൃഷ്ണാ ” തിരികെ വീട്ടിൽ എത്തിയ അവൾ വളരെ അസ്വസ്ഥ ആയിരുന്നു,, ചേച്ചിയോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ ചേച്ചി തല കുത്തി കിടന്നു ചിരിക്കുന്നു, അവൾക്കു ദേഷ്യം അടക്കാൻ സാധിച്ചില്ല… ആ ദേഷ്യത്തിൽ തന്റെ കാലുകളെ മനോഹരമാക്കിയിരുന്ന ആ പാദസരങ്ങൾ അവൾ എന്നന്നേക്കുമായി അഴിച്ചു വച്ചു, അപ്പോഴും എന്തിനെന്നറിയാതെ അവളുടെ മിഴികൾ നിറഞ്ഞു ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ അവൾ അയാളെ കാണാതിരിക്കാൻ പരമാവധി ശ്രമിച്ചു… 10ത്തിലെ പരീക്ഷാഫലം വന്നു, തുടർന്നു ഉപരിപഠനത്തിന് ചേരുന്നതിനുള്ള തിരക്കുകളും ആയി അവൾ ജീവിതം സന്തോഷത്തോടെ മുൻപോട്ട് നയിച്ചു, എങ്കിലും മനസ്സിന്റെ ഒരു കോണിൽ എവിടെയോ ഒരു മുറിവ് ഉണങ്ങാതെ അവശേഷിച്ചിരുന്നു… +1 ന് നല്ല ഒരു സ്കൂളിൽ തന്നെ അവൾക്കു അഡ്മിഷൻ കിട്ടി, അവിടുത്തെ അന്തരീക്ഷവും പുതിയ കൂട്ടുകെട്ടുകളും അവൾക്കു എല്ലാം മറക്കാൻ ഉള്ള ഒരു അനുകൂല സാഹചര്യം തന്നെ ആയിരുന്നു… ക്ലാസ്സിലേക്ക് പോകുന്ന സമയം ഒക്കെ ഇടക്ക് ഇടക്ക് അവൾ അരുണിനെ പല സ്ഥലങ്ങളിലും വച്ചു കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു,, എങ്കിലും അയാളുടെ മുൻപിൽ ചെന്നു പെടാതിരിക്കാൻ അവൾ നന്നേ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.. ഒറ്റക്ക് ആകുന്ന നിമിഷങ്ങളിൽ എല്ലാം അവൾ സ്വയം ചോദിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു ആരിൽ നിന്നാണ്, എന്തിനു വേണ്ടിയാണു ഈ ഒളിച്ചോട്ടം,,,, കാലങ്ങൾ പിന്നെയും കടന്നു പോയി, ഒരിക്കൽ രാവിലെ അമ്പലത്തിൽ നിന്നും പ്രാർത്ഥിച്ചു ഇറങ്ങിയ അവൾ ചെന്നു ചാടിയത് അരുണിന്റെ മുൻപിൽ ആയിരുന്നു,, അയാളുടെ മുഖത്തെ ഭാവങ്ങൾ അവൾക്കു വായിച്ചെടുക്കാൻ പറ്റുന്നെ ഉണ്ടായില്ല “എവിടെ ആയിരുന്നു ഇത്രയും നാളും ” “ഞാൻ 10ത് ജയിച്ചു, +1ജോയിൻ ചെയ്തു, അതിന്റെ ക്ലാസും തിരക്കുകളും ഒക്കെ ആയി പോയി, അതാ കാണാതെ ഇരുന്നത്” “അമ്പലത്തിൽ വരാറില്ലേ ഇപ്പൊ താൻ” “മ്മ്” ഒരു മൂളലിൽ അവൾ ഉത്തരം ഒതുക്കി “ഞാൻ എപ്പോഴും നോക്കും തന്നെ കാണാറില്ല അത് കൊണ്ടു ചോദിച്ചതാണ്, ഞാൻ ഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞു ബാങ്ക് കോച്ചിംഗിനു ചേർന്നു,, 2, 3 ഇന്റർവ്യൂ ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു, റിസൾട്ട്‌ നോക്കി ഇരിക്ക ഇപ്പോൾ..” ഉത്തരം ആയി നോക്കി ഒന്നു പുഞ്ചിരിക്ക മാത്രം ചെയ്തു അവൾ “ദക്ഷ എനിക്ക് തന്നോട് ഒരു കാര്യം പറയാൻ ഉണ്ട്, ഒരുപാട് ഞാൻ ആലോചിച്ചു, പഠിത്തം എല്ലാം കഴിഞ്ഞു ഒന്നു സെറ്റ് ആയിട്ട് പറയാമെന്നു കരുതി, പക്ഷെ ഇനിയും പറയാതെ ഇരുന്ന ശരിയാകില്ല എന്ന് തോന്നി, അത് കൊണ്ടാണ്” അവളുടെ കയ്യും കാലും എന്തിനെന്നു പോലും അറിയാതെ വിറക്കുന്നുണ്ടാർന്നു, എങ്കിലും എവിടെന്നോ കിട്ടിയ ശക്തിയിൽ അവൾ ചോദിച്ചു “എന്താണ് പറഞ്ഞോളൂ” “എനിക്ക് എന്തായാലും ഉടനെ ഒരു ജോലി കിട്ടും, കൂടുതൽ വളച്ചു കെട്ടുന്നില്ല, തന്നെ എനിക്ക് ഇഷ്ടം ആണ്, തനിക്ക് സമ്മതം ആണെങ്കിൽ തന്റെ പഠിത്തം എല്ലാം കഴിയുമ്പോൾ ഞാൻ വീട്ടിൽ വന്നു വിവാഹം ആലോചിച്ചോട്ടെ” അവൾക്കു തലകറങ്ങുന്ന പോലെ തോന്നി, ഒരിക്കലും അരുണിന്റെ അടുത്തെന്ന് കേൾക്കരുതെന്നു അവൾ ആഗ്രഹിച്ച വാക്കുകൾ ആയിരുന്നു അത്, നല്ല ഒരു സൗഹൃദത്തിന് അപ്പുറം ആ ബന്ധം കൊണ്ടു പോകാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ല “താൻ പെട്ടന്നു ഒരു മറുപടി പറയണ്ട, ആലോചിച്ചു ഒരു തീരുമാനം പറഞ്ഞാൽ മതി കേട്ടോ” എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചിട് അയാൾ നടന്നകന്നു… അവൾ സ്വപ്നലോകത്തിൽ എന്ന പോലെ യാന്ദ്രികമായി നടന്നു വീട്ടിൽ എത്തി, ചേച്ചിയോട് എല്ലാം പറഞ്ഞു,, ഇപ്പോഴത്തെ അവളുടെ അവസ്ഥ കണ്ട ചേച്ചിക്ക് അവളെ കളിയാക്കാൻ തോന്നിയില്ല, പോട്ടെ സാരമില്ല, എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞു അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.. പിന്നീട് അവൾ ഒരു തീരുമാനം എടുത്തു, ഇനി എന്തൊക്കെ ഉണ്ടായാലും അയാളുടെ മുൻപിൽ പെടില്ലെന്ന്, അങ്ങനെ അവൾ ദിവസേന ഉള്ള ക്ഷേത്രദർശനം വൈകുന്നേരത്തേക്കു മാറ്റി.. ദിവസങ്ങൾ ആർക്കുവേണ്ടയും കാത്തു നിൽക്കാരില്ലലോ, അവൾ +2 പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു റിസൾട്ട്‌ നോക്കി ഇരിക്കുന്ന സമയം, ഒരു ഞായറാഴ്ച്ച വൈകുന്നേരം അന്നാണ് ശിവന്റെ അമ്പലത്തിലെ ഉത്സവത്തിന്റെ വലിയവിളക്ക്,, കാഴ്ച ശീവേലി കാണാൻ അവളും ചേച്ചിയും പോയിരുന്നു, നേരം ഇരുട്ടി തുടങ്ങി,, അപ്പുറത്തെ കപ്പലണ്ടി വിൽക്കുന്ന കടയിൽ നിന്നും കപ്പലണ്ടി വാങ്ങി തിരിഞ്ഞപ്പോൾ അതാ അരുൺ വരുന്നു, അവൾ ചേച്ചിയോട് പതുകെ പറഞ്ഞു, “ദേ ആ വരുന്നത് ആണ് അരുൺ ” എന്നാൽ അവളെ അത്ഭുതപെടുത്തി അയാൾ അവർക്കു മുൻപിലൂടെ പരിചയം നടിക്കാതെ കടന്നു പോയി “ഇതാണോ നിന്നെ ഇഷ്ടം ആണെന്നു പറഞ്ഞ അരുൺ, കൊള്ളാം,..” ചേച്ചി അവളെ കളിയാക്കി കുറേ ചിരിച്ചു, അവളും എന്ത് പറയണം എന്ന് അറിയാതെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു, അപ്പോഴതാ ചിരിച്ചു കൊണ്ടു അരുൺ അവർക്കു മുൻപിലേക്ക് നടന്നു വരുന്നു.. “ഹലോ ദക്ഷ, എവിടെ ആയിരുന്നു, താൻ എന്നെ കാണാതെ മുങ്ങി നടക്കണോ “ഹായ് ദക്ഷയുടെ ചേച്ചി ആണല്ലേ, ഞാൻ അരുൺ” “ഹായ്, എനിക്ക് അറിയാം ദച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്” അവൾ പെട്ടന്നു ചേച്ചിയെ തുറിച്ചു നോക്കി “ഓഹോ അപ്പൊ നമ്മളെ പറ്റി ഒക്കെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാലേ സന്തോഷം, ഞാൻ കരുതി ഇയാൾക്ക് എന്നോട് ദേഷ്യം ആയിരിക്കുന്നു” സോറി ഞാൻ ഒരാളെ പരിചപ്പെടുത്താൻ മറന്നു പോയി, ഇത് അശ്വിൻ എന്റെ ഇരട്ട സഹോദരൻ ആണ്, അപ്പോഴാണ് അരുണിന്റെ അടുത്തേക് നടന്നു വരുന്ന ആളെ കണ്ടത്, ശരിക്കും അരുണിനെ വാർത്തു വച്ചത് പോലെ,.. അപ്പോഴാണ് ആദ്യം ആളു മാറി പോയതാണ് അവർക്കു മനസിലായത്.. അവർ പരസ്പരം പരിചയപെട്ടു, ശീവേലിയും വെടികെട്ടും കണ്ടു കഴിഞ്ഞു വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങി.. കാലങ്ങൾ കടന്നു പോയി, അവൾ എറണാകുളത്ത് പ്രശസ്തമായ ഒരു കോളേജിൽ ഡിഗ്രിക്ക് ചേർന്നു… അമ്പലവും കോളേജും വീടും ആയി അവൾ ദിവസങ്ങൾ തള്ളി നീക്കി… ഒരിക്കൽ ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞു ബസ് ഇറങ്ങി നടന്നു വരുന്ന വഴി അവൾ യാദൃച്ഛികമായി അരുണിനെ കണ്ടു,, അവൾ എന്ത് പറയുമെന്ന് അറിയാതെ നിന്നു പരുങ്ങി.. “എന്താടോ മുഖത്തു ഒരു കള്ള ലക്ഷണം” “ഏയ് ഞാൻ ഡിഗ്രിക്ക് ചേർന്നു, ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു വരുന്ന വഴി ആണ്” “ഇപ്പോൾ അമ്പലത്തിൽ വൈകുന്നേരം ആണല്ലേ വരുന്നത്” അവൾ അത്ഭുതത്തോടെ അയാളുടെ മുഖത്തേക്കു നോക്കി “താൻ ഞെട്ടണ്ട, ഞാൻ കാണാറുണ്ട്, പിന്നെ ഞാൻ മനഃപൂർവം മുൻപിലേക്ക് വരാറില്ലന്നേ ഉള്ളു” അവൾ അവനെ നോക്കി ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു “എടൊ ഞാൻ അന്ന് പറഞ്ഞതിന് താൻ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ, തന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞത് അല്ലെ ആലോച്ചിട്ടിട് പറയണം എന്ന്, എന്നിട്ട് ഞാൻ കാണാതെ താൻ മുങ്ങി നടന്നു അല്ലെ” “ഏയ് അങ്ങനെ ഒന്നും ഇല്ല, രാവിലെ വരാൻ സമയം കിട്ടാത്ത കൊണ്ട ഞാൻ വൈകുന്നേരം വരുന്നേ” “ശരി ആയിക്കോട്ടെ,, തന്നെ ഇപ്പോൾ കണ്ടത് എന്തായാലും നന്നായി, എനിക്ക് ബാങ്കിൽ ജോലി കിട്ടി, ജോലി കിട്ടിയതോടെ വീട്ടിൽ കല്യാണ ആലോചനയും തുടങ്ങി,, ഒരണ്ണം ഏതാണ്ട് വീട്ടുകാർ ഉറപ്പിച്ച മട്ടാണ്,, ഞാൻ സമ്മതം മൂളിയ മാത്രം മതി…”

“എന്നാ പിന്നെ സമ്മതിച്ചു കൂടെ” “അതിന് അർത്ഥം തനിക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടം അല്ല എന്ന് അല്ലേ??” അവൾക്കു മൗനം മാത്രമായിരുന്നു മറുപടി “സാരമില്ലെടോ, തന്നെ ഞാൻ കുറ്റം പറയില്ല, ഒരിക്കലും തനിക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടം ഉള്ളതായി എനിക്ക് തോന്നിട്ടില്ല, പക്ഷെ എനിക്ക് ഇഷ്ട്ടം ആയിരുന്നു തന്നെ ഒരുപാട്, തന്നെ ജീവിതത്തിൽ കൂട്ടായി കിട്ടിയ ഒരുപാട് സന്തോഷം ഉണ്ടായേനെ, അത് കൊണ്ടാണ് ഞാൻ ഏറ്റവും കൂടുതൽ വിശ്വസിക്കുന്ന ഈശ്വരന്റെ സന്നിധിയിൽ വച്ചു എന്റെ ഇഷ്ടം തന്നെ അറിയിച്ചത്, പക്ഷെ നമ്മൾ വിചാരിക്കുന്ന പോലെ എല്ലാം നടക്കണം എന്നില്ലല്ലോ …യോഗം ഉണ്ടാകില്ല… കൂടുതൽ പറഞ്ഞു വെറുപ്പിക്കുന്നില്ല,, ഇനി ഇപ്പോൾ ആ വിവാഹത്തിന് സമ്മതം മൂളമല്ലേ..” “അരുണേട്ടാ എന്നോട് വഴക്കൊന്നും തോന്നരുത്, നല്ല ഒരു സുഹൃത്തായി മാത്രെ ഞാൻ ചേട്ടനെ കണ്ടിട്ടുള്ളു.., ഇന്നേ വരെ ഞാൻ മറ്റൊരു രീതിയിൽ കണ്ടിട്ടില്ല അത് കൊണ്ടാണ്” “സാരമില്ലെടോ,, ഇത് ഇങ്ങനെ അവസാനിക്കാൻ ആകും വിധി, പിന്നെ തന്നെ ഒരു സുഹൃത്തായി കാണാമെന്നു വെറുതെ ഒരു ഭംഗി വാക്ക് പറയാം, അല്ലാതെ അങ്ങനെ ഒന്നും എനിക്ക് പറ്റില്ലെടോ” “നല്ല രണ്ടു കൂട്ടുകാർക്ക് ചിലപ്പോൾ പ്രണയിക്കാൻ സാധിക്കും പക്ഷെ മനസ്സിൽ പ്രണയം തോന്നിയ ഒരാൾക്ക് മറ്റൊരാളെ സുഹൃത്തായി കാണാൻ സാധിക്കില്ല, ചിലപ്പോൾ അങ്ങനെ അഭിനയിക്കാം, അത്ര മാത്രം… ഇത് എന്റെ മാത്രം അഭിപ്രായം ആണ്,, എല്ലാരും ഇങ്ങനെ ആകണം എന്നും ഇല്ല,,, “ഇനി ഒരിക്കലും നമ്മൾ തമ്മിൽ കാണാതെ ഇരിക്കട്ടെ, തന്നോട് ദേഷ്യം ഉണ്ടായിട്ട് അല്ലാട്ടോ, എന്നെ കാണുന്നത് തനിക്ക് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടാകേണ്ട അത് കൊണ്ടാണ്” അവളെ നോക്കി അവസാനമായി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു അയാൾ നടന്നകന്നു,, വേദനിക്കുന്ന മനസിന്റെ ഒരു ചിരി ആയിരുന്നു അന്ന് അവൾ ആ മുഖത്ത് കണ്ടത്, തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്കു നടക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മിഴികളും നിറയുന്നുണ്ടാട്ടിരുന്നു എന്തിനെന്നു പോലും അറിയാതെ.. പിറ്റേന്ന് രാവിലെ അമ്പലത്തിൽ എത്തിയ അവൾ കൃഷ്ണന്റെ മുൻപിൽ നിന്നും ഒന്നു മാത്രം പ്രാർത്ഥിച്ചു, നല്ല ഒരു ജീവിതം അരുണിന് ഉണ്ടാകട്ടെ,,, പിന്നീട് ഒരിക്കലും അവൾ അരുണിനെ കണ്ടിട്ടില്ല, ദൈവം ആയിട്ട് മറച്ചു വച്ചതാണോ, അതോ അയാൾ സ്വയം ഒരു മറ സൃഷിടിച്ചതാണോ, അറിയില്ല… വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം കഴിഞ്ഞു പോയ ദിനങ്ങൾ ഓർക്കുമ്പോൾ എന്തെന്നില്ലാത്ത അവളുടെ ഉള്ള് നോവുന്നുണ്ടാർന്നു, നഷ്ടപ്പെടുത്തി കളഞ്ഞത് നല്ല ഒരു സൗഹൃദം കൂടി ആയിരുന്നില്ലേ എന്ന് ഓർത്ത്……….

ഇനിയും കഥകൾക്ക് ഈ പേജ് ലൈക്ക് ചെയ്യൂ…