ബന്ധങ്ങൾ
നന്ദേ നിക്ക് വിവാഹം കഴിക്കണം.. ഹഹഹഹ… നന്ദ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. നീ എന്തിനാ ചിരിക്കുന്നെ.
രചന : AmMu Malu AmmaLu
നന്ദേ നിക്ക് വിവാഹം കഴിക്കണം..
ഹഹഹഹ… നന്ദ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
നീ എന്തിനാ ചിരിക്കുന്നെ.. ഇവിടിപ്പോ ചിരിക്കാൻ മാത്രം ആരേലും എന്തേലും പറഞ്ഞോ.
ലച്ചൂന്റെ ചോദ്യം അല്പം കനത്തിൽ ആയിരുന്നു.
അല്ല പിന്നെ, ഇതൊക്കെ കേട്ടാൽ ആരാ പെണ്ണേ ചിരിക്കാതിരിക്കുന്നെ.
ഏതൊക്കെ കേട്ടാൽ..?? ലച്ചു നെറ്റി ചുളിച്ചു കൊണ്ട് നന്ദിനിയുടെ കണ്ണുകളിലെക്ക് നോക്കി ചോദിച്ചു.
അല്ല ലച്ചു നീ സീരിയസ് ആയിട്ടാണോ..?
അതെ നന്ദാ..
അവസാന സെമസ്റ്റർ ഡിഗ്രി പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു കൂട്ടുകാരോട് യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങാൻ നിൽക്കവേ നന്ദിനിയേ മാത്രം മാറ്റി നിർത്തി ലച്ചു ഇത് പറയുമ്പോൾ നന്ദക്ക് ചിരി അടക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
ലച്ചൂന്റെ കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെയും അറിയാവുന്ന അവളുടെ ഒരേയൊരു സുഹൃത്ത് നന്ദയായിരുന്നു
ലച്ചു അത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്തെ എന്നത്തേയും കളി ചിരികളും പൊട്ടത്തരവും ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു.
പഠിക്കുന്നത് ഇരുവരും ഒന്നിച്ചാണെങ്കിലും പ്രായത്തിൽ ലച്ചുനേക്കാൾ 3 വർഷം മുന്നിലായിരുന്നു നന്ദ.
ഇന്നവൾക്ക് വയസ്സ് ഇരുപത് തികഞ്ഞു. അവളെക്കാൾ മൂന്ന് വയസ് മുന്നിലുള്ള നന്ദക്ക് പോലും വിവാഹജീവിതത്തെ പറ്റി ഒരു ചിന്തയോ അല്ലെങ്കിൽ പ്രായത്തിനനുസരിച്ചുള്ള പക്വതയൊ കൂടി വന്നിട്ടില്ല.
എന്നാൽ ലച്ചു അങ്ങനാരുന്നില്ല. വളർച്ചയുടെ ഓരോ പടവുകൾ കയറുമ്പോഴും അവളുടെ ഉള്ളിൽ സ്വന്തം വിവാഹം മാത്രമായിരുന്നു ലക്ഷ്യം.
കല്യാണത്തെ പറ്റി അമ്മയോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മയുടെ മറുപടി അവൾ പ്രതീക്ഷിച്ചപോലെ തന്നെ വാഴക്കായിരുന്നു.
അമ്മയുടെ ഭാഗം ഇപ്പളെ വിവാഹം ഒന്നും കഴിക്കണ്ട അതിനുള്ള പ്രായം നിനക്കായിട്ടില്ല എന്നതായിരുന്നു.
പക്ഷേ ലച്ചുനു തന്റെ തീരുമാനത്തിൽ നിന്നും പിന്മാറാൻ ഉദ്ദേശം ഇല്ലായിരുന്നു.
അവൾ വീണ്ടും വാശി പിടിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
പരീക്ഷകൾ എല്ലാം തരക്കേടില്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ട് വിജയം ഉറപ്പിച്ചിരുന്ന ലച്ചു മനപ്പൂർവ്വം അവയിൽ ഉഴപ്പ് കാണിച്ചു.
അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു നല്ല മാർക്കോടെ വിജയിച്ചാൽ തുടർന്ന് പഠിക്കേണ്ടി വരുമെന്ന്.
അതുകൊണ്ടവൾ മനപ്പൂർവ്വം പരീക്ഷകളിൽ ഉഴപ്പുകയായിരുന്നു.
റിസൾട്ട്‌ വന്നപ്പോൾ ക്ലാസ്സിൽ പിന്നോക്കം നിന്ന നന്ദയേക്കാളും പിന്നിൽ ആയി ലച്ചുവിന്റെ സ്ഥാനം.
അങ്ങനെ പഠിക്കാൻ ഇനി കഴിയില്ല എന്നവൾ ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു വീട്ടിൽ.
തനിക്കില്ലാത്ത ദണ്ണം എന്തിന് മറ്റുള്ളോർക്ക് എന്ന് അച്ഛനുമമ്മയും ചിന്തിച്ചിട്ടാവണം മകളുടെ വാശിക്ക് സമ്മതം മൂളി അവർ.
ഒന്ന് രണ്ടു മാസത്തിനിടയിൽ ചെറുക്കനെ കണ്ടുപിടിക്കലും പെണ്ണ് കാണലും നിശ്ചയവും ഒക്കെ ഭംഗിയായി നടന്നു.
അങ്ങനെ വിവാഹം അടുത്തു തുടങ്ങി എല്ലാവരും അവരവരുടെ തിരക്കുകളിൽ മുഴുകി.
വീടുമുഴുവൻ ബന്ധുമിത്രാദികളും കുട്ടികളും കളിചിരികളും പാട്ടും ബഹളവുമൊക്കെയായി എല്ലാവരും വളരെ സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു.
വാലിട്ടെഴുതിയ അവളുടെ കുഞ്ഞു കണ്ണുകൾ മിഴിനീർക്കങ്ങളാൽ തിളങ്ങുന്നത് കണ്ട നന്ദ തനിക്കരികിലേക്ക് ചേർന്ന് നിന്ന് ആരും ശ്രദ്ധിക്കാത്ത വിധം അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
മൂന്ന് വർഷത്തെ കോളേജ് ക്യാമ്പസിനകത്തെ പരിചയമേ അവർ തമ്മിലുള്ളൂവെങ്കിലും നന്ദ അവളുടെ കൂടെ പിറക്കാത്ത കൂടപ്പിറപ്പുകൂടിയായിരുന്നു തനിക്ക്.
തന്റെ എല്ലാ കുസൃതികൾക്കും ക്യാമ്പസിൽ മറ്റുള്ളവർക്ക് മുൻപിൽ ഒരു കോമാളി കളിച്ചു നടന്ന് എല്ലാവരെയും രസിപ്പിക്കുമ്പോഴും തന്റെ ഉള്ള് പിടയുന്നത് നന്ദക്ക് മാത്രം കാണാമായിരുന്നു.
വിവാഹം കഴിഞ്ഞു ലച്ചു യാത്രയായി.
ഒരു ദിവസം പോലും വീട്ടിൽ നിന്ന് മാറി നിന്നിട്ടില്ലാത്ത ലച്ചുന് ആദ്യ ദിവസം ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടിൽ ആകെയൊരു വീർപ്പുമുട്ടൽ അനുഭവപ്പെട്ടു.
ആളും ബഹളവും എല്ലാം തീർന്നു അല്ല തീർത്തു നന്ദൻ മുറിയിലേക്ക് വരുമ്പോൾ ലച്ചു ജനലിന്റെ ഓരം ചേർന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു.
നന്ദൻ വന്നതറിയാതെ ലച്ചു അതേപടി നിൽപ്പാണ്.
അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ഇന്നത്തെ സന്തോഷം അവരിലെ മാറ്റം അവൾക്കെത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടി കിട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.
ആലോചനയിൽ മുഴുകിയിരുന്ന ലച്ചുവിന്റരികിലേക്ക് നന്ദൻ ചെന്നതും പെട്ടന്നവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
തന്റെ മുഖത്തെ സങ്കടം അവളറിയാതെ തന്നെ അവൻ വായിച്ചെടുത്തിരുന്നു.
ലച്ചു…ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിക്കട്ടെ.
ഉം.. ലച്ചു മൂളി…
താൻ ഒരു വിവാഹം കഴിച്ചു ജീവിക്കുന്നത് കണ്ടാലെങ്കിലും അച്ഛനുമമ്മയും ഒന്നിക്കുമെങ്കിൽ അതെങ്കിലും അവർക്കു വേണ്ടി ചെയ്യണം ന്ന് വിചാരിച്ചല്ലേ ഇത്ര വേഗം ഒരു വിവാഹം കഴിക്കണമെന്ന് താൻ വാശി പിടിച്ചത്.. ?
ലച്ചു ആശ്ചര്യത്തോടെ നന്ദനെ നോക്കി.
നന്ദന്റെ ചോദ്യതിനുള്ള ഉത്തരം അവളിലെ സങ്കടങ്ങളെ പിടിച്ചു നിർത്താൻ കഴിഞ്ഞില്ല എന്നതായിരുന്നു.
ഏങ്ങലടിച്ചു കരയുന്ന ലച്ചുവിന്റെ മുഖം ഇരുകൈളാലും ഉയർത്തി പിടിച്ചു നന്ദൻ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി..
എന്തിനാടോ ഈ സങ്കടം ഇതുവരെയും കരയുകയായിരുന്നില്ലേ.. ഇനി വേണ്ടാ.
നന്ദന്റെ വാക്കുകൾ തന്നിൽ ആകെയൊരാശയക്കുഴപ്പം തീർക്കുകയായിരുന്നു അപ്പോൾ.
എങ്ങനെ അറിഞ്ഞു തന്റെ മനസ്സ് എന്ന അർത്ഥത്തിൽ ലച്ചു മുഖമുയർത്തി ആശ്ചര്യത്തോടെ നോക്കി നന്ദനെ.
നന്ദിനിക്കുട്ടിയോട് മനസ്സ് തുറന്നപോലെ എന്നോട് മനസ്സ് തുറക്കാൻ കഴിയില്ലേ ഇന്നുമുതൽ “ലക്ഷ്മി നന്ദൻ എന്ന ന്റെ ലച്ചൂട്ടിക്ക്.
നന്ദിനി… ??ലച്ചു ചോദ്യഭാവത്തിൽ പറഞ്ഞു.
അതെ ലച്ചു ലച്ചൂന്റെ സ്വന്തം നന്ദ.. അവൾ ഞങ്ങളുടെ നന്ദിനിക്കുട്ടിയാണ്.
ഇവിടുത്തെ അച്ഛന്റെ ഇളയ സഹോദരന്റെ മകൾ.
തന്നെ പരിചയപ്പെട്ട നാൾ മുതൽ ഉള്ള വിശേഷങ്ങൾ അവൾ എന്റടുത്തു വന്നു പറയുമായിരുന്നു.
അച്ഛൻ ബിസിനസ്‌മാൻ അമ്മ ഹൗസ് വൈഫ്‌ ഇരുവരുടെയും ഒരേയൊരു മകൾ ലക്ഷ്മി മേനോൻ എന്ന അവളുടെ പ്രിയ കൂട്ടുകാരി ലച്ചു.
അപ്പൊ എല്ലാം അറിഞ്ഞുകൊണ്ടാണോ എന്നെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്. ലച്ചു സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു.
അല്ല..
പിന്നെ.. ?
നന്ദിനിക്കുട്ടിയുടെ ഈ കുസൃതി കൂട്ടുകാരിയെ എനിക്ക് ഇഷ്ടമായിരുന്നു.
പക്ഷേ, ഞാൻ അതവളോട് പറഞ്ഞില്ല. അവൾ എന്ത് വിചാരിക്കും എന്നോർത്ത് ഒരു മടി ഉണ്ടായിരുന്നു പറയാൻ.
പക്ഷേ, അപ്രതീക്ഷിതമായി ഒരിക്കെ നന്ദൂട്ടി എന്നെ കാണാൻ ഓഫീസിലേക്ക് വരികയുണ്ടായി.
അന്ന് കുറെ നേരം സംസാരിച്ചിട്ടാ പോയത്.
അന്നത്തെ അവളുടെ സംസാരത്തിൽ മുഴുവനും താനായിരുന്നു. തന്റെ പ്രശ്നങ്ങൾ ആയിരുന്നു.
“ലച്ചു കല്യാണം കഴിക്കണമെന്ന് വാശി പിടിച്ചു കരയുകയാണ് വല്യേട്ടാ എന്നവൾ പറയുമ്പോൾ ” തന്റെ പ്രശ്നങ്ങളെ ഞാൻ ന്റെ നന്ദൂട്ടിയുടെ പ്രശ്നങ്ങളായാണ് കണ്ടത്.
പക്ഷേ എന്നെ അതിശയിപ്പിച്ചുകൊണ്ടവൾ ” വല്യേട്ടന് എന്റെ ലച്ചൂനെ വിവാഹം കഴിക്കാമോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ ദൈവത്തോട് ഒരായിരം നന്ദി പറയുകയായിരുന്നു ഞാൻ.
അച്ഛന്റെ ബിസിനസ്‌ തകർന്നതും എന്തിനും ഏതിനും അമ്മയോട് വഴക്കിട്ടു കള്ളും കുടിച്ച് കൂട്ടുകാരോടൊത്ത് പാടത്തും കടത്തിണ്ണയിലും കഴിച്ചുകൂട്ടിയ എത്രയെത്ര ദിനരാത്രങ്ങൾ.
അന്നൊക്കെയും കെട്ടിയ പെണ്ണും മകളും വീട്ടിൽ തനിച്ചാണെന്ന് പോലും ചിന്തിക്കാതെ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളെ മുഴുവനായല്ലെങ്കിലും സാഹചര്യസമ്മര്ദങ്ങള് മൂലം അവഗണിച്ചപ്പോൾ അമ്മയുടെ ഭാഗം ന്യായീകരിക്കാൻ അമ്മയും പഞ്ചപുച്ഛമടക്കി നിന്നിരുന്നില്ല.
ഡിവോഴ്സ് എന്നും പറഞ്ഞു കോടതി കേറിയിറങ്ങിയ എത്രയെത്ര ദിനങ്ങൾ..
ഇരുവരുടെയും വാശി ജയിക്കാൻ തമ്മമ്മിൽ കുറ്റപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ പഴിചാരിയപ്പോൾ വഴക്കുകൾക്കിടയിൽ കിടന്നു വീർപ്പു മുട്ടുകയായിരുന്ന മകളെ കുറിച്ചവരും ഓർത്തില്ല.
പക്ഷേ, അന്നൊരുനാൾ നിശ്ചയം കഴിഞ്ഞു നന്ദക്കൊപ്പം താൻ പുറത്തു പോയ ദിവസം തന്റെ അച്ഛനെ കാണാൻ ഞാൻ വീട്ടിൽ വന്നിരുന്നു.
ഇരുവരോടും മകളുടെ ഉള്ളിലെ എരിയുന്ന കനലുകളെ അണയ്ക്കാൻ ഇനിയെങ്കിലും അവൾക്കു വേണ്ടിയെങ്കിലും സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കണമെന്നപേക്ഷിക്കുമ്പോൾ എന്റെ കാലിൽ വീണാമനുഷ്യൻ ഒരായുസ്സിന്റെ പാപം കഴുകിക്കളയുകയായിരുന്നു.
എന്റെ ബുദ്ധിമോശം കൊണ്ട് നിക്കൊന്നും അവൾക്കായി ചെയ്ത് കൊടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല മോനെ എന്തിനേറെ പറയുന്നു അവളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ കേൾക്കാനോ, അവളെ മനസ്സിലാക്കാനോ ഞാൻ ഒന്ന് ശ്രമിച്ചിരുന്നില്ല.
മോൻ ഈ അച്ഛനോട് ക്ഷമിക്കണം എന്നദ്ദേഹം പറയുമ്പോൾ അച്ഛന് പിന്നിൽ നിന്നമ്മയുടെയും മിഴികൾ നീർക്കങ്ങളാൽ തിളങ്ങുകയായിരുന്നു.
ഒരന്ന്യ പുരുഷന്റെ അടുതിങ്ങനെ നിൽക്കുന്നത് പോലും ലച്ചു ആദ്യമായിട്ടാണ്.
പക്ഷേ, അവൾക്കതിന്റേതായ ഒരു പേടിയോ വെപ്രാളമോ ഒന്നും തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അപ്പോൾ.
അച്ഛനോടെന്നപോൽ എല്ലാം തുറന്നു പറയാനും വിഷമം വരുമ്പോൾ നെഞ്ചോരം ചേർന്ന് പൊട്ടിക്കരയാനും ഒക്കെയുള്ള സുരക്ഷിതമായ ഇരു കൈകൾ ആയിരുന്നു നന്ദനപ്പൊൾ ലച്ചൂട്ടിക്ക്.
ഇരുപത് വർഷക്കാലം ഉള്ളിൽ കൊണ്ടുനടന്നൊരു ഭാരം നന്ദനിലൂടെ ഇറക്കിവെച്ചപ്പോൾ ഒരു കുഞ്ഞിനെപ്പോലവൾ സങ്കടം തീരും വരെ നന്ദന്റെ നെഞ്ചോരം ചേർന്ന് പൊട്ടിക്കരയുകയായിരുന്നു.
ഒപ്പം ആ നിമിഷം ഒരച്ഛന്റെ, ചേട്ടന്റെ, ഭർത്താവിന്റെ എല്ലാ കരുതലും സ്നേഹവും അവളാസ്വദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
(-നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം രചനകൾ വളപ്പൊട്ടുകൾ പേജിൽ ഉൾപ്പെടുത്തുവാൻ പേജ്‌ ഇൻബോക്സിലേക്ക്‌ മെസേജ്‌ അയക്കൂ…)
രചന: ഉണ്ണി കെ പാർത്ഥൻ
“ഇവള് ഇത് എവിടെ പോയി കിടക്കുവാ.. വിളിച്ചിട്ട് എടുക്കുന്നില്ല ലോ..” പലവട്ടം ഫോൺ വിളിച്ചിട്ടും കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്യാതിരുന്ന ഭാര്യയെ മനസ്സിൽ ആവോളം തെറി വിളിച്ചു കൊണ്ട് സുധി ബസിന്റെ സീറ്റിലേക്ക് ഒന്നുടെ ചാരിയിരുന്നു.. “വാട്സാപ്പ് ചെയ്തു നോക്കാം..” മൊബൈൽ ഒന്നുടെ എടുത്തു നെറ്റ് ഓൺ ചെയ്തു.. “ആഹാ.. ഇവൾ ഓൺലൈനിൽ ഉണ്ടല്ലോ… ഡീ..” സുധി ഒരു മെസ്സേജ് വാട്സാപ്പ് ചെയ്തു.. ഒരു മിനിറ്റ്.. രണ്ട് മിനിറ്റ്.. നിമിഷങ്ങൾ അങ്ങനെ കടന്നു പോയി.. അപ്പുറത്ത് ഓൺലൈൻ തെളിഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ട്… “ഡീ..” സുധി ഒന്നുടെ മെസ്സേജ് ചെയ്തു… നോ രെക്ഷ.. “എങ്കിൽ ഒന്നുടെ വിളിച്ചു നോക്കാം..” വാട്സാപ്പ് കാൾ ചെയ്തു… അനക്കമില്ല..
“ഇവള് ഈ മൊബൈലും കു ത്തി ഇരുന്നു ഉറങ്ങിപോയോ…” മനസ്സിൽ ഒന്നുടെ പറഞ്ഞിട്ട് സുധി നോട്ടം തൊട്ടടുത്ത സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന ചെറുപ്പകാരന്റെ മൊബൈലിലേക്ക് ഒരു നിമിഷം പാളി നോക്കി.. “ങ്ങേ… ഇത് ദേവി അല്ലേ.. എന്റെ ഭാര്യ.. ഇവളെ എങ്ങനെ ഇയ്യാൾക്ക് അറിയാം..” ആ ചെറുപ്പക്കാരൻ ഇടതടവില്ലാതെ വാട്സാപ്പ് മെസ്സേജ് ദേവിക്ക് അയച്ചു കൊണ്ടേ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അപ്പുറത്ത് നിന്നും ഉരുളക്ക് ഉപ്പേരി പോലേ റിപ്ലൈയും.. “ചേട്ടാ.. ഒരു മിനിറ്റ്.. ആ ഫോൺ ഒന്ന് തരോ.. എന്റെ ഭാര്യക്ക് ഒരു മെസ്സേജ് ഇടാൻ ആണ്..” ആ ചെറുപ്പക്കാരനെ നോക്കി സുധി പതിയേ ചോദിച്ചു… “പിന്നെന്താ.. ദാ ചേട്ടാ ഫോൺ..” വിനീത പുളകിതനായി അയ്യാൾ ഫോൺ സുധിക്ക് നേരെ നീട്ടി.. “ഡീ.. ഞാൻ നിന്നെ കൊറേ നേരമായി വിളിക്കുന്നു… മെസ്സേജ് ഇടുന്നു..
നീ എന്റെ മെസ്സേജ് തുറന്നു നോക്കിയില്ല ലോ.. ഇത് ആരാ നിന്റെ ഫ്രണ്ട് ആണോ.. എന്റെ തൊട്ടടുത്ത സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്നത് കൊണ്ട് ഞാൻ ഈ ചേട്ടന്റെ ഫോൺ വാങ്ങി മെസ്സേജ് ഇടുവാ.. അതേ.. ഞാൻ ഇന്ന് വീട്ടിലേക്ക് വരുന്നുണ്ട്…വൈകുന്നേരം ആവുമ്പോളേക്കും എത്തും ട്ടോ..” മെസ്സേജ് സെന്റ്… “ങ്ങേ..” അപ്പുറത്തു നിന്നു മറുപടി വിത്ത് സ്മൈലി.. “ഓൾക്ക് മനസിലായില്ല ന്ന് തോന്നുന്നു… ചേട്ടാ മ്മക്ക് ഒരു സെൽഫി എടുത്താലോ..” ആ ചെറുപ്പക്കാരനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു സുധി ഒരു സെൽഫി എടുത്തു പിക്ക് ദേവിക്ക് സെന്റ് ചെയ്തു… അപ്പുറം മെസ്സേജ് ഓപ്പൺ ചെയ്തു… അപ്പുറത്ത് നിന്നു ഒരു റിപ്ലൈയും ഇല്ല… “ഓൾടെ നെറ്റ് കഴിഞ്ഞു കാണും.. അതാണ് റിപ്ലൈ ഇല്ലാത്തത്.. സർപ്രൈസ് കൊടുക്കാന്നു കരുതിയതാ.. ഇനി ഇപ്പൊ അത് വേണ്ടാ ലോ…” മൊബൈൽ തിരിച്ചു നൽകി കൊണ്ട് നിഷ്കളങ്കമായി സുധി ആ ചെറുപ്പക്കാരനെ നോക്കി.. “ചേട്ടാ ആളിറങ്ങാൻ ണ്ട്..” ചെറുപ്പക്കാരൻ സീറ്റിൽ നിന്നും ചാടിയെഴുന്നേറ്റ് കണ്ടക്ടറേ നോക്കി ഉറക്കേ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു… “ഇനി അടുത്ത സ്റ്റോപ്പ്‌ കൊല്ലത്തു ആണ്..”
കണ്ടക്ടർ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു… “അതൊന്നും പറ്റില്ല.. എനിക്ക് ഇവിടെ ഇപ്പൊ ഇറങ്ങണം…” ചെറുപ്പക്കാരൻ ബെൽ അടിച്ചു.. ഡ്രൈവർ വണ്ടി നിർത്തി.. ചെറുപ്പക്കാരൻ ഇറങ്ങി.. തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ ഓടി… സുധി മൊബൈൽ എടുത്തു ഒന്നുടെ ഭാര്യയെ വിളിച്ചു… “നിങ്ങൾ വിളിക്കുന്ന നമ്പർ മറ്റൊരു കോളിൽ ആണ്… ദയവായി അൽപ്പനേരം കഴിഞ്ഞു വിളിക്കുക..” സുധി ഒന്നുടെ വിളിച്ചു… “നിങ്ങൾ വിളിക്കുന്ന നമ്പർ ഇപ്പൊ സ്വിച് ഓഫ് ആണ്.. ദയവായി അൽപ്പ നേരം കഴിഞ്ഞു വിളിക്കുക…” “ഇന്നലെ നല്ല മഴ അല്ലായിരുന്നോ.. ഫോൺ ചാർജ് പോയി കാണും..” അതും പറഞ്ഞു സുധി സീറ്റിലേക്ക് ചാരി കണ്ണുകൾ അടച്ചു… ശുഭം.. ഉണ്ണി കെ പാർത്ഥന്റെ സ്റ്റോറി എന്തേ ഇങ്ങനെ എന്ന് ചോദിക്കുന്നവരോട് മാത്രമായി രണ്ട് വരി.. വിഡ്ഢിത്തത്തോടെ ചില ആശയങ്ങളേ കൂടെ കൂട്ടി നോക്കും.. അത് പണ്ട് മുതലേ ഉള്ള ശീലമാണ്.. സാമാന്യ യുക്തിക്ക് നിരക്കാത്തത് എന്ന് വേണേൽ പറയാം.. എഴുതി നോക്കും.. വായിക്കുന്നവരുടെ അഭിരുചിക്ക് വിടും.. അവരേ കേൾക്കും അതാണ് പതിവ്.. ജീവനുള്ള കഥയുമായി വീണ്ടും കാണാം..
രചന: സജി തൈപ്പറമ്പ്
“ചേട്ടാ.. ഈ സാരിയുടെ ഞൊറിയൊന്ന് പിടിച്ചേ” “പിന്നേ.. എനിക്കതല്ലേ ജോലി ?,ചുരിദാറിട്ടിരുന്നേൽ ഈ പാടുണ്ടായിരുന്നോ? ഈ നേരമില്ലാത്ത നേരത്ത്,സാരിയുടുക്കാൻ നിന്നോടാരെങ്കിലും പറഞ്ഞോ?” “എന്താ ജയേട്ടാ.. ഈ പറയുന്നത്? ഇതൊരു സാധാരണ കല്യാണമല്ലല്ലോ? എൻ്റെ വല്യച്ഛൻ്റെ മകൾടെ കല്യാണമല്ലേ? അവിടെയുള്ളവർക്കൊക്കെ സാരിയെടുത്ത കൂട്ടത്തിൽ എനിക്കും വല്യച്ഛൻ,സാരിയെടുത്ത് തന്നത്, കല്യാണത്തിന് ഉടുക്കാൻ വേണ്ടിയല്ലേ?” ഓഹ് പിന്നേ, സാരിയുടുക്കാൻ പറ്റിയൊരു കോലം, നീയൊന്ന് വേഗമിറങ്ങാൻ നോക്ക് , പുശ്ചത്തോടെ പറഞ്ഞിട്ട് ജയേട്ടൻ പുറത്തേയ്ക്ക് പോയപ്പോൾ ,എനിക്ക് കടുത്ത നിരാശ തോന്നി. രാവിലെ മുതല് തുടങ്ങിയ കഷ്ടപ്പാടാണ് ,നന്നായൊന്ന് ഒരുങ്ങിയിട്ട് എത്ര നാളായി, രണ്ട് കൊല്ലം മുൻപ് അനുജത്തിയുടെ കല്യാണത്തിനാണ് ഇതിന് മുമ്പ് സമയമെടുത്തൊന്ന് ഒരുങ്ങിയത് ,അല്ലാതെയുള്ള എന്ത് ചടങ്ങിന് പോയാലും ജയേട്ടൻ്റെ ധൃതി കാരണം ഏതെങ്കിലുമൊരു ചുരിദാറുമെടുത്തിട്ട് വെളിച്ചെണ്ണ തേച്ച മുടിയൊന്ന് കോതിയൊതുക്കി കണ്ണാടിയിലൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു പൊട്ടുമെടുത്ത് നെറ്റിയിലൊട്ടിച്ചിട്ട് വേഗം ഇറങ്ങാറാണ് പതിവ്, ഇതിപ്പോൾ പുറം നാട്ടിലൊക്കെ പോയിട്ട് വന്ന കസിൻസെല്ലാം കെട്ടിയൊരുങ്ങി വരുമെന്നറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് ,അവരുടെ മുന്നിൽ ചെറുതാവണ്ടന്ന് കരുതിയാണ്, ഇന്നലെ രാത്രി മുതൽ പോയസൗന്ദര്യമൊന്ന് തിരിച്ച് പിടിക്കാനുള്ള ശ്രമം തുടങ്ങിയത് രാത്രി തന്നെ പറമ്പിൽ നിന്ന് കറ്റാർവാഴയുടെ തണ്ട് മുറിച്ചെടുത്ത്, തൊലി കളഞ്ഞ്, അതിൻ്റെ മുകളിൽ അരിപ്പൊടി വിതറി മുഖത്ത് തേച്ച് വച്ചു, ഏറെ നേരം കഴിഞ്ഞു് അത് കഴുകിയതിന് ശേഷമാണ്, ഇന്നലെ ഉറങ്ങാൻ കിടന്നത് തന്നെ എന്നിട്ട് അതിരാവിലെയെഴുന്നേറ്റ് ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്ന കറ്റാർവാഴയുടെ ജെല്ലെടുത്ത് ജ്യൂസാക്കി, തലയിൽ തേച്ച് പിടിപ്പിച്ചു ,മുടിക്ക് തിളക്കം കിട്ടുമെന്നാരോ മുമ്പ് പറഞ്ഞത് കൊണ്ടാണങ്ങനെ ചെയ്തത് അങ്ങേതിലെ ശോഭേച്ചി മിക്കപ്പോഴും ബ്യൂട്ടി പാർലറിൽ പോകുമ്പോൾ ചോദിക്കാറുണ്ട്, ഗീതയ്ക്ക് ബ്യൂട്ടി പാർലറിലൊന്നും പോകാൻ താല്പര്യമില്ലേന്ന്?
തൻ്റെ നല്ല തിക്നസ്സുള്ള മുടിയല്ലേ? ഒന്ന് സ്ട്രെയ്റ്റ് ചെയ്തിട്ടിരുന്നേൽ നല്ല വെറ്റായി കിടന്നേനെയെന്ന് അത് കേട്ടപ്പോഴെനിക്ക് ആത്മനിന്ദയാണ് തോന്നി . ഏത് പെണ്ണുങ്ങൾക്കാണ്, ബ്യൂട്ടി പാർലറിൽ പോകാനും, ഫേഷ്യല് ചെയ്യാനും ,മുടിയൊന്ന് സ്ട്രെയ്റ്റ് ചെയ്യാനുമൊക്കെ ആഗ്രഹമില്ലാത്തത്? ,പക്ഷേ അതിനൊക്കെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നൊരു ഹസ്ബൻ്റ് കൂടിയുണ്ടാവണ്ടെ? വെറും മുപ്പത് രൂപാ മുടക്കി പുരികമൊന്ന് ത്രെഡ് ചെയ്യാൻ പോലും, പുള്ളിക്കാരൻ പൈസ തരില്ല, പഠിക്കാൻ പോയ സമയത്ത്, അമ്മ ഒരുപാട് പറഞ്ഞതാണ്, മോളേ.. നീയെങ്കിലും പഠിച്ച് ഒരു ജോലി വാങ്ങാൻ നോക്ക്, ഇല്ലെങ്കിൽ കല്യാണം കഴിയുമ്പോൾ ,അമ്മയെ പോലെ സ്വന്തം ആവശ്യങ്ങൾക്കെല്ലാം ഭർത്താവിൻ്റെ മുന്നിൽ കൈ നീട്ടി നില്ക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് , ആര് കേൾക്കാൻ ? അതിൻ്റെയാണീ അനുഭവിക്കുന്നത്, ഞാനൊരുവിധം സാരി അരക്കെട്ടിലുറപ്പിച്ചു. അമ്പലത്തിൽ വച്ചായിരുന്നു വിവാഹം അവിടെ ചെന്നയുടനെ എന്നെയും മക്കളെയും മണ്ഡപത്തിലേക്ക് പറഞ്ഞ് വിട്ടിട്ട് ജയേട്ടൻ കൂട്ടുകാരുടെയടുത്തേയ്ക്ക് പോയി. ഹായ് നാത്തൂനെ, ഇതെന്തായീ കാണുന്നത്? കാവിലെ ഭഗവതി നേരിട്ടിറങ്ങി വന്നതോ ? ചുവന്ന പട്ട് സാരി, നാത്തൂന് നന്നായി ചേരുന്നുണ്ട് കെട്ടോ? വല്യച്ഛൻ്റെ ഇളയ മരുമകള് വന്നെന്നോടങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോൾ മനസ്സിനൊരു കുളിർമ്മ തോന്നി ,അവളങ്ങനെ ആരെയും പുകഴ്ത്തിപ്പറയുന്നൊരാളല്ല ങ്ഹാ ഗീതേച്ചി… പൊളിച്ചല്ലോ ? നിങ്ങൾക്കൊരു പത്ത് വയസ്സ് കുറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്, ഗീതേച്ചി വെളുത്തതായത് കൊണ്ടാവാം ചുവപ്പ് നിറം നന്നായി മാച്ച് ചെയ്യുന്നുണ്ട്, അത് മാത്രമല്ല രശ്മി ,ഗീതേച്ചിക്ക് നല്ല ബോഡി ഷെയ്പുള്ളത് കൊണ്ട് സാരി നന്നായി ചേരുന്നുമുണ്ട് എൻ്റെ കൃഷ്ണാ … എനിക്കിനി മരിച്ചാലും വേണ്ടില്ല ബാംഗ്ളൂരിൽ മോഡലിങ്ങ് ചെയ്യുന്ന അമ്മാവൻ്റെ മക്കളാണത് പറഞ്ഞത് ഇതിൽപരം ഈയുള്ളവർക്ക് മറ്റൊന്നും വേണ്ട അതോടെ എൻ്റെ മൂഡ് ഔട്ടെല്ലാം മാറി. താലികെട്ടും, സദ്യയുമൊക്കെ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തിരിച്ച് പോകാൻ ജയേട്ടൻ ധൃതിവച്ചു. കുറച്ച് കൂടി നില്ക്ക് ജയേട്ടാ… ഇത്രവേഗം തിരിച്ച് പോകാൻ നമ്മള് അന്യരൊന്നുമല്ലല്ലോ? മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെയാണെങ്കിലും പുള്ളിക്കാരൻ കുറച്ച് നേരം കൂടി നിന്നു.
നാല് മണിയായപ്പോൾ ജയേട്ടന് പോയിട്ട് തിരക്കുണ്ടെന്ന് വല്യച്ഛനോട് കളവ് പറഞ്ഞിട്ട് ഞങ്ങളവിടുന്നിറങ്ങി. ഗീതേ .. നീ മുന്നിലോട്ടിരിക്ക് മക്കള് രണ്ട് പേരും കൂടി പിന്നിലിരുന്നോളും കാറിൻ്റെ പിൻഡോറ് തുറക്കാനൊരുങ്ങിയ എന്നോടത് പറഞ്ഞത്, ജയേട്ടൻ തന്നെയാണോ,? എന്ന് വിശ്വസിക്കാനാവാതെ ആ മുഖത്തേയ്ക്ക് ഞാൻ പകച്ച് നോക്കി . കുറച്ച് നാളുകളായി പത്താം ക്ളാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന മൂത്ത മകനാണ്, എന്നും ഇടത് വശത്തെ ഫ്രണ്ട് സീറ്റിലിരിക്കുന്നത്, ഒരു ദിവസം അവനോട് ഞാൻ ബാക്ക് സീറ്റിലേക്കിരിക്കാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ ജയേട്ടൻ സമ്മതിച്ചില്ല നിനക്ക് മുന്നിൽ തന്നെയിരിക്കണമെന്ന് ഇത്ര നിർബന്ധമെന്താണ്? ആ ചോദ്യം അന്നെന്നെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചിരുന്നു. വേണ്ട, ഞാനിവിടെ തന്നെയിരുന്ന് കൊള്ളാം ഉള്ളിലെ സന്തോഷം മറച്ച് പിടിച്ച്, ഞാൻ വെറുതെയൊരു നമ്പരിറക്കി. ഹാ, പറയുന്നത് കേൾക്ക് ഗീതേ .. എനിക്കത് മതിയായിരുന്നു, എൻ്റെ ഭർത്താവ് എന്നെ നിർബന്ധിച്ചാലേ, ഞാനിനി മുൻ സീറ്റിലിരിക്കു, എന്നൊരു പിടിവാശി എനിക്കന്നുണ്ടായിരുന്നു. അല്ല, നമ്മളിതെങ്ങോട്ടാ പോകുന്നത് ? വീട്ടിലേക്കുള്ള റോഡിലേക്ക് തിരിയാതെ, കാറ് ഹൈവേയിലൂടെ തന്നെ സഞ്ചരിക്കുന്നത് കണ്ട് ,ഞാൻ ജിജ്ഞാസയോടെ ചോദിച്ചു. നീയെപ്പോഴും പറയാറില്ലേ ? ഞാൻ വർക്ക് ചെയ്യുന്ന കമ്പനിയിൽ, ഒരിക്കലൊന്ന് പോകണമെന്നും, അവിടുള്ളവരെയൊക്കെ ഒന്ന് പരിചയപ്പെടണമെന്നുമൊക്കെ അയ്യോ അങ്ങോട്ടാണോ പോകുന്നത്? ,ജയേട്ടാ .. ഞാനീ പട്ട് സാരിയൊക്കെയുടുത്ത് വന്നാൽ ,അവരെന്ത് വിചാരിക്കും? നമുക്ക് വേറൊരു ദിവസം പോകാം ഹേയ് അതൊന്നും സാരമില്ല, ഇന്നാണ് അതിന് പറ്റിയ ദിവസം ഈ മനുഷ്യനിതെന്ത് പറ്റി? ആകെയൊരു മാറ്റം ?
എൻ്റെ ജിജ്ഞാസ വർദ്ധിച്ചു. അങ്ങനെ കുറെ നാള് കൊണ്ടുള്ള ആഗ്രഹം സാധിച്ചു. കമ്പനിയിലുള്ള ജയേട്ടൻ്റെ സബ്ഓർഡിനേറ്റ്സൊക്കെ എന്നെ ,മാഡം എന്ന് വിളിച്ച് സംബോധന ചെയ്തപ്പോൾ, ഞാനങ്ങ് വല്ലാതായി. അവിടുന്നിറങ്ങിയിട്ടും, വീട്ടിലേക്ക് പോകാതെ, ജയേട്ടൻ ഞങ്ങളെയും കൊണ്ട് നേരെ ബീച്ചിലേക്കാണ് പോയത്, ൻ്റെ കൃഷ്ണാ… ഇന്ന് മൊത്തം സർപ്രൈസുകളാണല്ലോ? എല്ലാ ദിവസവും, ഈ മനുഷ്യന് ഇങ്ങനെ തോന്നിയിരുന്നെങ്കിയെന്ന്, ഞാൻ വല്ലാതെ കൊതിച്ച് പോയി. ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിച്ചാൽ, സത്യം പറയുമോ ? രാത്രിയിൽ ജയേട്ടനൊപ്പം കട്ടിലിൽ കിടക്കുമ്പോൾ, ഞാനദ്ദേഹത്തോട് ചോദിച്ചു ഉം ചോദിക്ക്, ഇന്നെന്താ ജയേട്ടന് പറ്റിയത്? ഇപ്പഴും എനിക്ക്, ഒന്നുമങ്ങട്ട് വിശ്വസിക്കാനാവുന്നില്ല, ചില തിരിച്ചറിവുകളുണ്ടാകുന്നത് മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്നാണ് ,കല്യാണ പന്തലിൽ വച്ച് ,എനിക്കങ്ങനെയൊരു തിരിച്ചറിവ് കിട്ടി ,ഇപ്പോൾ നീ അത്രയും മനസ്സിലാക്കിയാൽ മതി. ################### അതാരാ ചേട്ടാ… ആ ചുവന്ന സാരിയുടുത്ത് നില്ക്കുന്നത്, എന്തൊരു ലുക്കാണ് ആ ചേച്ചിക്ക്? അറിയില്ലെടാ, പക്ഷേ ഒരു കാര്യം ഉറപ്പാണ്, ഏതോ ഭാഗ്യം ചെയ്തവൻ്റെ ഭാര്യയാണ് , ഈശ്വരാ … നമുക്കൊന്നും നീ ഇത് പോലൊരു ഭാര്യയെ തന്നില്ലല്ലോ? ശരിയാ ചേട്ടാ… ഇതിനെയൊക്കെ കാണുമ്പോഴാണ് ,സുരാജേട്ടൻ പറഞ്ഞത് പോലെ വീട്ടിലിരിക്കുന്നതിനെയെടുത്ത് കിണറ്റിലെറിയാൻ തോന്നുന്നത് #################### കല്യാണ പന്തലിൽ വച്ച് ,ഗീതയെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച്, ക്യാമറാമാൻ്റെ സഹായിയായ പയ്യൻ ചോദിച്ച സംശയവും, അതിനയാൾ കൊടുത്ത മറുപടിയുമാണ്, തന്നിലുണ്ടായ മാറ്റത്തിന് കാരണമെന്ന് അയാൾ ഗീതയോട് പറഞ്ഞില്ല. NB :- ശരീരത്തിൽ കസ്തൂരിയുണ്ടെന്നറിയാതെ അതിൻ്റെ സുഗന്ധമന്വേഷിച്ച് നടക്കുന്ന മാനുകളെ പോലെയാണ് ചില പുരുഷൻമാർ, എന്ന് പറയാതെ വയ്യ ലൈക്ക് കമന്റ് ചെയ്യണേ…
രചന: Anu Swaroop
വീട്ടിലെ രണ്ടുപെണ്മക്കളിൽ ഇളയത് ആണെങ്കിലും വീട്ടുകാർക്ക് എന്നും ഒരു ഭാരം ആയിരുന്നു ഞാൻ,, ഞാൻ ജനിച്ചു പിറ്റേദിവസം ഒരു ആക്സിഡന്റ് പറ്റി അച്ഛൻ മരിച്ചു എന്ന കാരണം പറഞ്ഞു ആയിരുന്നു എന്നെ വീട്ടിലെ ഭാഗ്യദോഷി ആക്കിയത്, അമ്മക്ക് എന്നും പ്രിയപെട്ടവൾ ചേച്ചി തന്നെ ആയിരുന്നു, അമ്മയുടെ ഓരോ വാക്കിലും, പ്രവർത്തിയിലും അത് പ്രകടമായിരുന്നു എന്നേക്കാൾ രണ്ടു വയസ്സിനു മൂത്ത ചേച്ചി സ്കൂൾ പഠനം കഴിഞ്ഞു പട്ടണത്തിലെ കോളേജിൽ പോയപ്പോൾ ഞാനും ഒരുപാട് ആഗ്രഹിച്ചു,, പെൺകുട്ടികൾ പഠിച്ചിട്ട് എന്ത് കിട്ടാനാ എന്നുള്ള ചോദ്യം ആയിരുന്നു മറുപടി,.. അമ്മയെ വിധവയാക്കിയവൾ എന്ന പട്ടം നേരത്തെ ചാർത്തി കിട്ടിയതിനാൽ ബാല്യത്തിന്റെ നിറവും സ്വപ്നങ്ങളും ഒക്കെ എന്നേ പൊഴിഞ്ഞു പോയിരുന്നു,.. അമ്മയും ചേച്ചിയും ഉണ്ടായിട്ടും ഒരിറ്റ് സ്നേഹം തരാൻ ആരും ഇല്ലാതെ ഒറ്റപെട്ട ജീവിതം ആയിരുന്നു എന്നും,,.. കുത്തുവാക്കുകളും, ശാപവാക്കുകളും കേട്ടു കണ്ണുനീര് തുടക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം ഒരു ജന്മം,, എന്റെ ജന്മത്തെ ഞാൻ തന്നെ വെറുത്ത ദിനങ്ങൾ,,
ഗ്രാമത്തിലെ തയ്യൽ യൂണിറ്റിലെ തയ്യൽ പഠിത്തവും, വീട്ടിലെ അടുക്കളജോലിയും ആയിരുന്നു അമ്മ എനിക്ക് വേണ്ടി കരുതി വെച്ചിരുന്നത്… ഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞു ഇറങ്ങിയ ചേച്ചിക്ക് വേണ്ടി വിവാഹആലോചന തുടങ്ങിയപ്പോൾ ആണ് അമ്മക്ക് ഞാൻ വീണ്ടും ഒരു ബാധ്യത ആവുന്നത്..,, കടമ തീർക്കാൻ എന്ന പേരിൽ ഇരുപത്തിരണ്ടുകാരിയായ തന്നെക്കാൾ ഇരട്ടി പ്രായം ഉള്ള ഒരാളെ ആയിരുന്നു അമ്മ കണ്ടെത്തിയത്,, മറ്റ് ആരുടെയോ നിർബന്ധത്തിൽ ആണ് അയാൾ ഈ വിവാഹത്തിന് സമ്മതിച്ചതെന്ന് ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ തന്നെ തോന്നിക്കും വിധം ആയിരുന്നു അയാളുടെ പെരുമാറ്റം, അത് അമ്മയോട് സൂചിപ്പിച്ച എന്നെ ചേച്ചിയുടെ മുന്നിൽ വെച്ചു തന്നെ പരിഹസിച്ചു വിട്ടു..,, “പിറന്നു വീണതെ എന്റെ താലിചരടും നെറ്റിയിലെ സിന്ദൂരവും മായിച്ചു, ഇനി കഴുത്തിൽ താലി ചാർത്തുന്നവന് എന്തൊക്കെയാണാവോ വരാൻ പോകുന്നത്” അമ്മയുടെ ആക്രോശത്തിനു മുന്നിൽ ഒന്നും പറയാൻ ഇല്ലാതെ തലയും താഴ്ത്തി മിണ്ടാതെ പോരേണ്ടി വന്നു എനിക്ക്,,, രണ്ടുമാസത്തിനപ്പുറം ചേച്ചിയോടൊപ്പം അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി മനസ്സിൽ നിറയെ ഭയശങ്കകളോടെ മുഹൂർത്തം പ്രതീക്ഷിച്ചു കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ ആണ് വീടിനുള്ളിൽ അടക്കിപിടിച്ച സംസാരവും, കുശുകുശുക്കലും കേട്ടത്… എന്തോ പ്രശ്നം ഉണ്ടെന്നു കൂടെ ഉണ്ടാരുന്നവരുടെ മുഖത്ത് നിന്നും മനസ്സിൽ ആക്കാൻ കഴിഞ്ഞു, ചോദിച്ചിട്ട് ആരും ഒന്നും പറയുന്നില്ല,,
മുറിക്കുള്ളിൽ കൂടി നിന്നവർ ഓരോരുത്തരായി പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങി പൊയ്‌കൊണ്ടിരുന്നു എന്താ സംഭവിച്ചേ എന്നു അറിയാൻ ഉള്ള ആകാംഷ കൊണ്ടു ഇരുന്നിടത്തുനിന്നും എഴുന്നേറ്റു വാതിലിനു നേർക്കു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ആണ് അമ്മ കൊടുംകാറ്റ് പോലെ ഉള്ളിലേക്ക് കയറി വന്നത്,,… “എന്നോട് എല്ലാവരും പറഞ്ഞതാ ഈ അശ്രീകരത്തെ എന്റെ മോളുടെ കൂടെ പന്തലിൽ ഇറക്കണ്ട എന്നു.., അന്ന് ഞാൻ അത് കേട്ടില്ല,അത് എന്റെ തെറ്റ്‌..,,നിന്നെ താലികെട്ടാൻ വരാം എന്നു സമ്മതിച്ചവൻ വേറെ ഒരു പെണ്ണിനേയും കൊണ്ടു ഓടി പോയെടി… പെൺകുട്ടികൾ ആയാൽ കുറച്ചു ഒക്കെ ഭാഗ്യം വേണം,.. നിനക്കിപ്പോൾ മതിയായല്ലോ എല്ലാം, എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ ജീവിതം കൂടി നീ കാരണം നശിക്കുമല്ലോ എന്റെ ദേവിയെ….” അമ്മേ ഞാൻ….പറയാൻ വന്നത് മുഴുവൻ ആക്കാൻ കഴിയാതെ നിന്നു പോയി താൻ..,, അമ്മ അലമുറ ഇട്ടു കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു,,
“ലീലേടത്തി… ഇങ്ങനെ കരഞ്ഞു ബഹളം വെച്ചിട്ട് കാര്യം ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ?? പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാൻ ഉള്ള വഴി അല്ലെ നോക്കണ്ടത് നമ്മൾ… നിങ്ങൾക്ക് സമ്മതം ആണെങ്കിൽ ഒരു പയ്യൻ ഉണ്ട് ഞങ്ങളുടെ കൂടെ, മുഹൂർത്തം തെറ്റാതെ നമുക്ക് നടത്താം ഇത്,.. പയ്യന്റെ അമ്മാവന്റെ മകൻ ആണ് ഇത്, എല്ലാ കാര്യങ്ങൾക്കും അവൻ കൂടെ ഉണ്ടാരുന്നത് കൊണ്ടു ഇനി ഒരു ചർച്ചയുടെ ആവശ്യം വരുന്നില്ല” “അത് വേണോ?? എന്നുള്ള അമ്മയുടെ ചോദ്യത്തിന് അകത്തേക്ക് കയറി വന്ന എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവൻ തന്നെ ആയിരുന്നു ഉത്തരം കൊടുത്തത്…. “വേണം എനിക്ക് ഇഷ്ടാ ഈ പെൺകുട്ടിയെ…
അവളെ എനിക്ക് തന്നേരെ അമ്മേ….,,,” മഞ്ഞനൂലിൽ കോർത്ത താലി കഴുത്തിൽ ചാർത്തി തന്നു, ഹാരവും അണിയിച്ചു, നെറ്റിയിൽ സിന്ദൂരവും തൊടുവിച്ചു തന്നു, കയ്യോട് കയ്യ് ചേർത്തു പിടിച്ചു മണ്ഡപം ചുറ്റുന്ന ഞങ്ങളെ എവിടെ നിന്നോ വന്ന ഒരിളം കാറ്റ് തഴുകി കടന്നു പോയി…ആ കാറ്റു എന്റെ ചെവിയിൽ പറഞ്ഞു മോളെ അച്ഛന്റെ അനുഗ്രഹം എന്നും മോൾക്ക്‌ ഉണ്ടാവും എന്നു…… അത് അങ്ങനെയാണ് ആരും ഇല്ലാത്തവർക്ക് ദൈവം ഉണ്ടാകും എന്തിനും.. ഏതിനും കൂടെ..,,, ലൈക്ക് ചെയ്ത് അഭിപ്രായങ്ങൾ അറിയിക്കൂ… നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം രചനകൾ പേജിലേക്ക് അയച്ചു തരിക…