രചന: ശ്രീജിത്ത് ശ്രീകണ്ഠൻ
അവൾ ഒന്നുകൂടി വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. സമയം 5:20 കഴിയുന്നു. ബാങ്കിൽ ഇപ്പോൾ ഒട്ടും തിരക്കില്ല. സമയം ഒത്തിരി വൈകിയെന്നുള്ള ചിന്ത അവൾ മുഖത്ത് കൊണ്ടുവരാൻ ശ്രമിച്ചില്ല.. ഒന്നുകൂടി സുബിനിരിക്കുന്ന കൗണ്ടറിലേക്കവൾ കണ്ണോടിച്ചു. അയാൾ എന്തൊക്കെയോ തിരക്കിട്ട് ചെയ്യുന്നതായി തോന്നുന്നു.. ‘എന്താണിത്ര തിരക്ക്? ഞാൻ കാണണമെന്നും, സംസാരിക്കണമെന്നും പറഞ്ഞതു കൊണ്ടാണോ?… അറിയില്ല!… സന്ദർശകർക്കുള്ള ഇരിപ്പിടത്തിൽ നിന്നും അവൾ മെല്ലെ എഴുന്നേറ്റ് സുബിന്റെ കൗണ്ടറിനു മുന്നിൽ ചെന്നു നിന്നു. അയാൾ ഒന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ എന്തെക്കെയോ ചെയ്യുകയാണ്… സാരിയുടെ തുമ്പ് രണ്ടു കൈയ്യുമുപയോഗിച്ച് വിരൾ തുമ്പിൽ ചുറ്റി കൊണ്ട് എന്തോ പറയണം എന്ന ഉദ്ദേശത്തോടെ അവൾ ഒന്നു ചുമച്ചു. സുബിൻ മുഖമൊന്നുയർത്തി…. ” ഞാൻ……..” “അവിടെ ചെന്നിരിക്കു… ഞാൻ ജോലിയിലാണെന്നറിയില്ലെ?.. അത്ര തിരക്കുള്ള വർ വെയ്റ്റ് ചെയ്യണമെന്നില്ല…. പോകാം…..”,,,,,, എടുത്തടിച്ച പോലെ പറഞ്ഞിട്ട് അവൻ പിന്നേയും തന്റെ മുന്നിലുള്ള സിസ്റ്റ്ത്തിലേക്ക് കണ്ണ് പായിച്ചു…. ചെറുതായി ഒന്നു പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ മുഖം തിരിച്ച് സന്ദർശകർക്കുള്ള ഇരിപ്പിടത്തിലേക്ക് നീങ്ങി… കണ്ണുകൾ നിറയുന്ന പോലെ… ഇല്ല ഞാൻ കരയില്ല. പല്ലുകൾ കടിച്ചു പിടിച്ചും കൈമുഷ്ടി ചുരുട്ടിയും അവൾ പഴയ ഇരിപ്പിടത്തിലിരുന്നു… ഇപ്പോൾ ബാങ്കിലെ സ്റ്റാഫുകളും താനും മാത്രമേ ഇവിടുള്ളു.. ഉണ്ടായിരുന്ന കസ്റ്റമേഴ്സ് കൂടി പോയി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആ ഹാളിനകം നല്ല നിശബ്ദമായി തോന്നി… കമ്പ്യൂട്ടർ ടൈപ്പ് ചെയ്യുന്നതിന്റെ ശബ്ദവും ,ബാങ്കിലെ സെർവർ റൂമിൽ നിന്നു ഇടയ്ക്കിടെ കേൾക്കുന്ന അലാറവും ആ ഹാളിനുളളിൽ നന്നായി മുഴങ്ങി കേൾക്കാം.. അത് വളരെ അരോചകമായി തോന്നി.. അവൾ ബാങ്കിന്റെ മുന്നിലെ ചില്ലിട്ട ഗ്ലാസിലൂടെ പുറം കാഴ്ചകളിലേക്ക് കണ്ണുകൾ പായിച്ചു.. ബാങ്കിന്റെ മുന്നിലുള്ള റോഡിനെതിർവശം ഒരു പാർക്കാണ്… നല്ല തിരക്കുള്ള സായഹ്നം.. വഴിതെറ്റിയെത്തിയൊരു മഴ മേഘം എവിടേക്ക് പോകണമെന്നറിയാതെ അകാശത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ട്.. റോഡിലൂടേയും പാർക്കിലൂടെയും ആളുകൾ തിരക്കിട്ടു നടക്കുകയാണ്.. കുറച്ചു പേർ വ്യായമത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.. കുറച്ചു കുട്ടികൾ ഓടി കളിക്കുന്നുണ്ട്.. കൂടി നിന്നു വർത്തമാനം പറയുന്ന വൃദ്ധമ്മർ,,, അവരെ ലക്ഷ്യം വെച്ച് കൊണ്ട് ഒരു ലോട്ടറി കച്ചവടക്കാരൻ അന്നത്തെ അന്നത്തിനു വകതേടുന്നു.. ചുറ്റുമുള്ള തിരക്കുകളൊന്നുമറിയാതെ രണ്ടു കമിതാക്കൾ അവരുടേതായ ലോകത്ത് ചെറുപുഞ്ചിരികളോടെയിരിക്കുന്ന കാഴ്ച അവളുടെ കണ്ണിൽ പതിച്ചപ്പോൾ വല്ലാതെ നീറി നിന്ന മനസുകൊണ്ടുo പുഞ്ചിരിക്കാനവൾക്കു സാധിച്ചു… ഒരു നിശ്വാസത്തോടെ കുറച്ചു നേരം കൂടി ആ കാഴ്ച നോക്കിയിരുന്നു… തന്റെ ഹാൻഡ് ബാഗിനുളളിൽ ഫോൺ വൈബ്രേറ്റ് ചെയ്യുന്നതറിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ സുഖകരമായ കാഴ്ചകളിൽ നിന്നും ഞെട്ടിയുണർന്നു… ഫോണെടുത്തു നോക്കി,.. അമ്മയാണ്‌.. താൻ നേരത്തെ വിളിച്ചപ്പോൾ അമ്മയ്ക്ക് കോൾ എടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല അതുകൊണ്ടാവും അമ്മ തിരികെ വിളിക്കുന്നത്…. കോൾ അറ്റെ്ന്റ് ചെയ്തു.. ” ഹലോ, അമ്മാ…. ” ”എന്താ മോളെ വിളിച്ചിരുന്നത് ?” “ഞാനിന്നു ലാസ്റ്റു ബസിലാണമ്മേ വരുന്നത്,,, അച്ഛനോട് ഇംഗഷനിൽ വന്നു നിൽക്കാൻ പറയണം.. ” “എന്താ മോളെ ഇത്ര വൈകാൻ കാരണം?” ” സെക്കന്റ് ഷിഫ്റ്റിലുള്ള ഒരാൾ വരുവാൻ വൈകും അമ്മ.. നല്ല തിരക്കുള്ള ടൈം കൂടിയാണ്,,, അതുകൊണ്ടാ സെക്കന്റ് ഡ്യൂട്ടിയിലുള്ള ചേട്ടൻ വരുന്നവരെ വെയ്റ്റ് ചെയ്യേണ്ടി വന്നത് ,,,..” “ഹമ്മ് അല്ലെങ്കിലും ലോകത്ത് ആർക്കുമില്ലാത്ത ആത്മാർത്ഥതയാണല്ലോ നിനക്ക് !! ‘”.. ചിരിച്ചു കൊണ്ടുള്ള മൂളൽ മാത്രം മറുപടി.. ”നിന്റെ ഏട്ടനെ ടൗണിലേക്ക് അയക്കണോ?” ” വേണ്ട അമ്മേ… നല്ലേപ്പിളളിയിലുള്ള മാലിനി ടീച്ചറുണ്ടാകും ബസിൽ… ഞാൻ ടീച്ചർക്കൊപ്പം വന്നോളം.. അച്ഛനൊടൊ ഏട്ടനോടൊ ജംഗഷനിൽ വരാൻ പറഞ്ഞാൽ മതി”.. ” എന്നാലും ഇതെന്തു ജോലിയാണ് മോളെ?”.. അമ്മയുടെ ശബ്ദത്തിൽ നല്ല നീരസംമുള്ള പോലെ… ”ഞാൻ വെക്കുകയാണമ്മേ… ഇപ്പോൾ നല്ല തിരക്കുണ്ട്… ” ”മ്മ്… ശരി മോളെ… സുക്ഷിച്ച് പോര് ” കോൾ കട്ട് ചെയ്ത് ബാഗിലേക്ക് തിരികെ വെച്ച ശേഷം തന്റെ ഇരിപ്പിടത്തിലേക്കവൾ ചാഞ്ഞിരുന്നു.. തല ചുവരിലേക്ക് ചാരി, മുകളിലേക്ക് ഇമവെട്ടാതെ നോക്കിയിരുന്നു… താനിപ്പോൾ ഒരു മനസാക്ഷി കുത്തുമില്ലാതെ കള്ളം പറയാൻ പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്.. അമ്മയോട് പോലും !!.. മനസ് വല്ലാതൊന്നു നീറിയ പോലെ എവിടേയൊക്കെയോ വെച്ച് എന്നിലെ നന്മയെല്ലാം നശിച്ചിരിക്കുന്നു.. എപ്പോഴൊ എനിക്ക് എന്നെ തന്നെ നഷ്ടമായി… എപ്പോഴാണത്??..കീഴ് ചുണ്ട് കടിച്ചു കൊണ്ടവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുകെയടച്ചു… കണ്ണിൽ നിന്നും ഒരൊറ്റ തുളളി ഗോളമായി നിലത്തേക്ക് പതിച്ചു……………………ബസിൽ രാവിലെ നല്ല തിരക്കാണു.. സ്കൂൾ കുട്ടികളടക്കം ടൗണിലേക്ക് പോകുന്നവരെ കൊണ്ട് ബസ് നിറഞ്ഞിരിക്കുകയാണ്.. സ്കൂൾ കുട്ടികളുടെ കോലഹലങ്ങൾക്കിടയിലും ബസിലെ സ്പീക്കറിലൂടെ വരുന്ന പഴയ തമിഴ് ഗാനം കേൾക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ട്. ബസ് പതിയെ ആ ഗാനത്തോടൊപ്പം താളത്തിൽ നീങ്ങി നീങ്ങി ഒരു സ്റ്റോപ്പിൽ എത്തി … ആ സ്റ്റോപ്പിൽ എത്തിയതോടൊപ്പം തന്നെ ആ ഗാനവും കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അടുത്ത ഗാനം ഏതാ യിരിക്കുമെന്ന ആകാംക്ഷയോടെ അവൾ കാതോർത്തു ഒപ്പം തന്നെ ബസിനുള്ളിൽ നിന്നു കൊണ്ട് പുറത്തെ സ്റ്റോപ്പിൽ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് ആരെയോ തിരയാൻ തുടങ്ങി….’ ഇന്നു വന്നിട്ടില്ലേ,, അതോ നേരത്തെ പോയി കാണുമോ? ‘തുങ്ങിയ ആലോചനകളിൽ നിന്നപ്പോൾ തന്നെ അവളുടെ ചുണ്ടിന്റെ കോണിൽ ഒരു മന്ദഹാസം വിടർന്നു..’ അയാൾ വന്നിട്ടുണ്ട് ‘… എല്ലാ ദിനങ്ങളിലും ഈ ഒരു മുഹൂർത്തത്തിൽ തന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂടാറുള്ളത് അവൾ അറിഞ്ഞു… അടുത്ത ഗാനത്തിന്റെ മ്യൂസിക്ക് തുടങ്ങിയപ്പോൾ തന്നെ പാട്ടെതാണെന്ന് അവൾക്ക് മനസിലായി… ‘സുന്ദരി കണ്ണാൽ ഒരു സേതി ‘ ഇളയരാജ സാറിന്റെ മാജിക്ക്.. തന്റെ ഇഷ്ടഗാനങ്ങളിലൊന്ന്… ‘ഈശ്വര ആകെ മൊത്തം റൊമാന്റിക്ക് മൂഡാണല്ലോ!!’.

അവൾ പതിയെ തിരിഞ്ഞു നോക്കാൻ തുടങ്ങി,, കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് കഥ പറയുന്ന ആ ഇന്ദ്രജാലക്കാരനെ കാണുവാൻ വേണ്ടി…. അയാൾ ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ ബസിനു പുറകുവശത്തുള്ള വാതിലിനു സമീപം നിൽക്കുന്നുണ്ട്… ഒടുവിൽ കണ്ണുകൾ പരസ്പരം കണ്ടുമുട്ടി.. ”നാൻ ഉന്നെ നീങ്കമാട്ടെ… നീങ്കിനാൽ തൂങ്കമാട്ടെ…” തന്റെ ഹൃദയവും അറിയാതെ പാടുന്നതായി അവൾക്കു തോന്നി… തന്റെ കണ്ണുകൾ വിടരുന്നത് അവൾ അറിഞ്ഞു.. പൊട്ടി വന്ന കള്ളച്ചിരി കിഴ്ചുണ്ടുകൊണ്ട് കടിച്ചമർത്തി… അവൾ ആലോചിച്ചു തുടങ്ങി എന്ന മുതലാണ് താൻ അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചു തുടങ്ങിയത്.. കൃത്യമായി ഓർത്തെടുക്കാൻ സാധിക്കുന്നില്ല. കുറച്ചുനാളുകളായി രണ്ടു കണ്ണുകൾ തന്നെ തന്നെ നിരീക്ഷിക്കുന്നു എന്ന തോന്നലിൽ നിന്നാണ് അവൾ അവനെ ശ്രദ്ധിച്ചു തുടങ്ങിയത്.. സാധാരണയായി പെൺകുട്ടികളുടെ ശരീരഭാഗങ്ങളിൽ ചൂഴ്ന്നിറങ്ങുന്ന രീതിയിലുള്ള ഒരു നോട്ടമല്ലായിരുന്നു അത്.. കണ്ണുകളിൽ ഒത്തിരി കുസൃതിയൊളിപ്പിച്ച് നിഷ്കളങ്കമായ നോട്ടം… അതാവണം താനും തിരികെ നോക്കാനുള്ള കാരണം. പക്ഷേ പിന്നീട് മനസിലായി അകർഷിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു തരം കാന്തശക്തി ആ കണ്ണുകൾക്കുണ്ടെന്ന്… അയാൾ ആരണെന്നോ, എന്താണെന്നോ ഒന്നും തനിക്കറിയില്ല.. പക്ഷേ എല്ലാ ദിനങ്ങളിലും അയാളെ കാണണമെന്നു മനസ്സു വാശി പിടിക്കുന്നു.. ഒരു ദിവസം കാണാതാവുമ്പോൾ തന്റെ മനസു വല്ലാതെ വേദനിക്കുന്നതും, ആ ദിവസത്തിനു ഒന്നിനും നികത്താൻ കഴിയാത്തൊരു ശൂന്യതയും അവൾക്കനുഭവപ്പെട്ടു….. ആ അനുഭവങ്ങളിലൂടെ അവൾ മനസ്സിലാക്കി ,.. അയാളെ താൻ പ്രണയിച്ചു തുടങ്ങിയെന്ന്.. ഇതുവരെ തമ്മിൽ സംസാരിച്ചിട്ടു കൂടിയില്ല.. എങ്കിലും കണ്ണുകൾ കോർക്കുമ്പോൾ, ഹൃദയത്തിന് മാത്രം കേൾക്കാൻ കഴിയുന്ന ശബ്ദത്തിൽ ഒരു പാട് വിശേഷങ്ങൾ പങ്കുവെച്ചു…. ഓരോന്നാലോചിച്ച് നിന്നപ്പോൾ ബസ് സ്റ്റാന്റിൽ എത്തിയത് അറിഞ്ഞില്ല.. ആളുകൾ ഇറങ്ങാനുള്ള തിരക്കിലാണ്… അവളും ഇറങ്ങാനായി ഭാവിച്ചു,, അതിനോടൊപ്പം അങ്ങേ തലയ്ക്കൽ ഒന്നു കണ്ണേറിയാനും മറന്നില്ല.. അയാൾ ഒരു തിരക്കും കൂട്ടാതെ സാവധാനത്തിൽ മാറി നിൽക്കുകയാണ്.. തെല്ലൊരു മടിയോടെ അവളും ഇറങ്ങാനുള്ള തിരക്കിൽ നിന്നു ഒഴിഞ്ഞുമാറി പുറകിലേക്ക് നീങ്ങി നിന്നു.. ഒടുവിൽ അവസാനത്തെയാത്രക്കാരായി ഇരുവരും ബസിൽ നിന്നിറങ്ങി.. ബസ്സിറങ്ങിയ ശേഷം അവൻ ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ തന്റെ നേർക്ക് നടന്നു വരുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ ഹൃദയം പെരുമ്പറ കൊട്ടാൻ തുടങ്ങി. നന്നായി വിയർക്കുകയും, വല്ലാത്ത ദാഹവും അവളിൽ പിടികൂടി. ”എന്താ ഇയാളുടെ പേര്?” ചുറ്റുമുള്ളതോന്നും കാണാൻ കഴിയില്ല എന്ന പറയുന്നത് ഇതിനെയാണോ?? ഈശ്വര എന്ത് ആകർഷണമാണിയാളുടെ ശബ്ദത്തിനു… മനസിൽ അലയടിച്ച നൂറു ചോദ്യങ്ങളുമാലോചിച്ച് അവൾ മിഴിച്ചു നോക്കി നിന്നു.. ”അതേയ്…. തന്നോടാ ചോദിച്ചത് !! ”

അയാൾ സ്വന്തം കൈപത്തി ഉയർത്തി അവളുടെ കണ്ണിനു മുന്നിൽ വീശി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു…. ”സീന’ എങ്ങനെയൊക്കെയോ ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് വന്നു. ”എന്റെ പേര് സുബിൻ.. താൻ കൃഷ്ണ ബിൾഡേയ്സിൽ റിസപ്ഷനിസ്റ്റ് ആയി വർക്ക് ചെയ്യുകയല്ലേ ??” ” അതെ…..,, അതെങ്ങനെയറിയാം ?? കുറച്ച് അതിശയത്തോടെ അവൾ ചോദിച്ചു… ” തന്റെ ഡ്രസ്സ് കോഡ് കണ്ടപ്പോൾ മനസിലായി…” തനുടുത്തിരിക്കുന്ന സാരിയുടെ കാര്യം അപ്പോഴാണ് മനസിൽ വന്നത്… നമ്മുടെ സ്ഥാപനത്തിലെ ഫ്രണ്ട് ഓഫീസിലെ ലേഡീസ് സ്റ്റാഫുകൾക്കെല്ലാം ഒരേ സ്‌റ്റെയിലിലുള്ള സാരിയാണ് വേഷം.. ”ഒഹ് ശരിയാണല്ലോ” തിരച്ചറിവു വന്നപ്പോലെ അവൾ പ്രതികരിച്ചു.. “താനിപ്പോൾ ഒഫീസിലേക്കല്ലേ?? വരു,, ഞാനും ആ വഴിക്കാണ് ”… താനൊരു യന്ത്രത്തെ പോലെ അയാൾക്കൊപ്പം നടക്കുകയാണെന്നു അവളറിഞ്ഞു.. തനിക്കെന്താണ് പറ്റിയതെന്നു മനസിലാക്കാൻ സാധിക്കുന്നില്ല.. അയാളുടെ സംസാരത്തിൽ ആജ്ഞാശക്തിയില്ലെങ്കിൽ കൂടി അനുസരിച്ച് പോകുന്നു.. അവൾ ജോലി ചെയ്യുന്ന സ്ഥാപനത്തിന്റെ മുമ്പിലെത്തുന്നതു വരെ അവർ പരസ്പരം സംസാരിച്ചു നടന്നു. ലോകം മുഴുവൻ വെട്ടി പിടിച്ച പോലെ അവൾക്കു തോന്നി… താൻ ജോലി ചെയ്യുന്ന സ്ഥാപനത്തിൽ നിന്നും കുറച്ചു മാറിസ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഒരു പ്രൈവറ്റ് ധനകാര്യ സ്ഥാപനത്തിലെ അക്കൗണ്ടണ്ട് ആണ് സുബിൻ.. അവൾ ജോലി ചെയ്യുന്ന സ്ഥാപനത്തിനു മുന്നിലായി ഇരുവരും നിന്നു.. തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ യാത്ര ഇതാണെന്നു തോന്നിയ നിമിഷം. … അയാൾ എന്തോക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ അവൾ ഏതോ മാന്ത്രിക ലോകത്തെന്നൊണം നിന്നു. ”ഞാൻ പോകട്ടെ…” പെട്ടെന്നവളുടെ കണ്ണിന്റെ തിളക്കം നഷ്ടപെട്ടു.. ”മ്മ്” അവൾ മെല്ലെ തലയാട്ടി… ഒന്നുകൂടി നോക്കി ചിരിച്ച ശേഷം അയാൾ തിരിഞ്ഞു നടന്നു.. പക്ഷേ അവൾക്ക് അവിടെ നിന്നും ഒന്നുചലിക്കാൻ പോലും തോന്നിയില്ല.. പതിയെ നടന്നു പോകുന്ന സുബിനെയും നോക്കി നിന്നു.. പെട്ടെന്ന് സുബിൻ നിൽക്കുകയും നേരെ തിരിഞ്ഞ് ,തന്റെ നേർക്കു വരുന്നതും സീന കണ്ടു.. അവളുടെ കണ്ണുകൾ പിന്നെയും തിളങ്ങി.. ”അതേയ്……!!” ”എന്താ??” ഏറേ പ്രതീക്ഷയോടെ അവൾ മുഖമുയർത്തി.. ” തന്റെ ഫോൺ നമ്പർ തരാവോ?” സീനയ്ക്ക് രണ്ടാമതൊന്നു ആലോചിക്കേണ്ടി വന്നില്ല.. ഫോൺ നമ്പർ കൊടുത്ത ശേഷം ചുണ്ടിൽ ഒരു ചിരിയൊളിപ്പിച്ചു കൊണ്ടവൾ അന്നത്തെ ദിവസത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു…. രണ്ടു പേർ പരസ്പരം പ്രണയിക്കുമ്പോൾ ലോകം അവരിലേക്ക് മാത്രം ചുരുങ്ങുന്നുവെന്ന് പറയുന്നത് എത്ര സത്യമാണ്…. ദിവസങ്ങൾ എത്ര വേഗത്തിലാണ് കടന്നു പോകുന്നത്.. സുബിനോടൊപ്പമുള്ള നിമിഷങ്ങൾ മാത്രം സീനയ്ക്ക് ഒട്ടും സമയം തികയാതെ തോന്നി.. അവളുടെ ഡ്യൂട്ടി സമയം മാറിയതിനാലും, സുബിൻ സ്വന്തമായി ഒരു ബൈക്ക് സ്വന്തമാക്കിയതിനാലും പരസ്പരം നേരിട്ട് കാണുന്നത് കുറവാണ്.. കൂടുതലും ഫോൺ ചാറ്റാണു.. അതിലൂടെ അവർ കൂടുതൽ അടുത്തു.. അവർ ഒരു പാട് കാര്യങ്ങൾ പരസ്പരം സംസാരിച്ചു.. അയാളുമായി സംസാരിക്കുന്ന ചില രാത്രികൾ അവസാനിക്കാതിരുന്നെങ്കിൽ എന്നു സീനയാഗ്രഹിച്ചു.. അടർത്തിമാറ്റാൻ കഴിയാത്ത വിധത്തിൽ സുബിൻ തന്റെ ഹ്യദയത്തിൽ വേരുകളൂന്നിയെന്ന സത്യം സീന മനസിലാക്കി.. സുബിനെ ഒരിക്കലും എനിക്ക് മറക്കാൻ സാധിക്കില്ല.. ‘അയാളെ മറക്കുകയെന്നാൽ എനിക്ക് മരണമാണ്.. എനിക്ക് മരണമാണ്.’. എന്നത് എപ്പോഴും അവളുടെ മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു… ……………………………………ഋതുക്കൾ മാറി കൊണ്ടിരുന്നു.. ജീവിതവുമങ്ങനെ തന്നെ.. ഓരോ നിമിഷവും മണിക്കുറുകളായി, ദിനങ്ങളായി,.. ആഴ്ചകളും മാസങ്ങളുമായി.. തന്റെ പ്രണയവും ഋതുക്കൾ പോലെ മാറുന്നതവൾ അറിഞ്ഞു.. കുളിരായും, മഴയായും, കത്തുന്ന വെയിലായും അത് കടന്നു പോവുകയാണ്.. ആ മാറ്റത്തിൽ മനം മടുത്തവൾ ,പുതിയൊരു തുടക്കത്തിനു വേണ്ടി കാത്തു.. എന്നും വസന്തം ആയിരുന്നെങ്കിലെന്നാശിച്ചു.. തന്റെയുള്ളിലെ പൂക്കാലം കഴിയുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി തുടങ്ങി.. ഇലകളും പൂക്കളും കൊഴിയുകയാണ്.. ഒന്നു മാത്രമറിയാം,, താൻ ഇപ്പോഴും അയാളെ അഗാധമായി പ്രണയിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു…. ”എനിക്കറിയണം,,,, ഇങ്ങനെ അവോയ്ഡ് ചെയ്യാൻ വേണ്ടി മാത്രം ഞാൻ എന്ത് തെറ്റാണു ചെയ്തതെന്നു..” അവൾ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു കൊണ്ട് ഫോണിലൂടെ വിതുമ്പി.. ”പ്ലീസ് ഒന്നുമിണ്ടാതിരിക്കാ??… ഞാൻ ഇപ്പോൾ ഒത്തിരി തിരക്കിലാണ്..”

”ഇങ്ങനെ തിരക്കഭിനയിക്കുന്നതിന്റെ കാരണമാണെനിക്ക് അറിയേണ്ടത്…!” ‘എല്ലാ കാര്യങ്ങളും നിന്നെ ബോധിപ്പിക്കാൻ പറ്റില്ല… മനസിലായല്ലോ?? പിന്നെ,, കൂടുതൽ അധികാര സ്വരത്തിൽ സംസാരിക്കാൻ നീ വേറെ ആളെ നോക്കിയാൽ മതി…” ” അധികാരത്തിൽ അല്ല സുബിയേട്ട… അപേക്ഷിക്കുകയാണ്.. എനിക്കിങ്ങനെ വീർപ്പുമുട്ടി കഴിയാൻ വയ്യ.. എന്റെ ഭാഗത്തുള്ള മിസ്റ്റേക്ക് എന്താണെന്നെങ്കിലും പറഞ്ഞു തരുമോ??… ” Im മാരീഡ്… ഇനിയെന്താണ് നിനക്കറിയേണ്ടത്…??” ലോകം കീഴ്മേൽ മറിയുന്നതായി അവൾക്കു തോന്നി.. ശരീരം മുഴുവൻ തളരുന്ന പോലെ.. വീണു പോകതിരിക്കാൻ അവൾ അടുത്തുള്ള ചുവരിലേക്ക് ചാരി.. കുറച്ചു നേരത്തെ നിശബ്ദതയ്ക്കു ശേഷം എങ്ങനെയൊക്കെയോ കിട്ടിയ ഊർജ്ജമുപയോഗിച്ച് ഇടറുന്ന ശബ്ദത്തിൽ അവൾ ചോദിച്ചു.. ” എ.. ,,എന്തിനു വേണ്ടിയായിരുന്നു… എന്നോടിങ്ങനെ?” ”നോക്ക്,,, എപ്പോഴെങ്കിലും നിന്നെ ഞാൻ വിവാഹം കഴിച്ചോളം എന്നു വാക്ക് തന്നിട്ടുണ്ടോ,,, പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ..??’ ആ ചോദ്യത്തിൽ അങ്ങേയറ്റം ദേഷ്യം കലർന്നിരുന്നു… പിന്നേയും തുടർന്നു.. ”ഏതോ ഒരു സാഹചര്യത്തിൽ എനിക്ക് അങ്ങനെയൊക്കെ തോന്നി… ശരി തന്നെ,,, പക്ഷേ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഏറ്റവും വലുത് എന്റെ ഭാര്യയും കുടുംബവുമാണെന്ന തിരിച്ചറിവ് വന്നപ്പോൾ ഞാൻ ചെയ്തതിൽ എനിക്ക് കുറ്റബോധം വന്നു.. അതുകൊണ്ടാണ് ഞാനായി തന്നെ ഒഴിഞ്ഞു തുടങ്ങിയത് ”…ഏങ്ങലുകൾ മാത്രം മറുപടി.. അയാൾ തുടർന്നു.. ”നീയിപ്പോൾ ഒരോ തവണ എന്നെ കോണ്ടാക്റ്റ് ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും എനിക്ക് പേടിയാണ്.. ആ പേടി എന്താണെന്ന് നിനക്ക് മനസ്സിലാകണമെങ്കിൽ,, നിനക്കൊരു ലൈഫ് പാട്നറും മാരേജ് ലൈഫുമുണ്ടാകണം.”…തുടർന്നും അയാൾ എന്തക്കയോ ന്യായികരണങ്ങൾ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.. ഒന്നും അവൾ കേട്ടില്ല.. ഒരു പ്രതിമ പോലെ നിന്നു.. കോൾ കട്ട് ചെയ്യുന്നതിനു മുൻപ് ഒന്നുകൂടി അയാൾ പറഞ്ഞു.. ” ഇനിയും ഇക്കാര്യങ്ങൾ സംസാരിക്കാൻ എനിക്കു ഫോൺ ചെയ്യണമെന്നില്ല.. ” അതിനു ശേഷവും സീന പല തവണ അയാളെ കോണ്ടാക്റ്റ് ചെയ്യാനും കാണുവാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്തു.. ഒരൊറ്റ ചോദ്യത്തിനുത്തരം കിട്ടുവാൻ വേണ്ടി മാത്രം.. എന്തിനു വേണ്ടി ??.. എന്തിനു വേണ്ടി??.. അയാൾ ഒരിക്കലും അതിനു കൃത്യമായൊരുത്തരം തരില്ലെന്നു മനസിലായപ്പോൾ ആ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചു.. തന്റെ പ്രശ്നങ്ങൾ അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കളോടുപോലും പറയാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചില്ല.., കാരണം, മറ്റുള്ളവർ സുബിയെ ഒരു തെറ്റുകാരനായി ചിത്രീകരിക്കപ്പെടുന്നത് ഇഷ്ടമല്ല..,, ഇപ്പോൾ ആറു മാസങ്ങൾ കഴിയുന്നു.. സത്യത്തിൽ ഏതെങ്കിലുമൊരു നിമിഷത്തിലെങ്കിലും അയാൾ എന്നെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നോ??.. ഇങ്ങനൊരു ചോദ്യം തന്റെ മനസിനെ പിടികൂടിയതെപ്പൊഴാണെന്നറില്ല.. ഈയൊരു ചോദ്യത്തിനുത്തരം കിട്ടിയാൽ പിന്നെ അയാളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് താൻ കടന്നു ചെല്ലില്ലെന്നു മനസുകൊണ്ടവൾ തീരുമാനിച്ചു.. അവസാനമായി ഒന്നു സംസാരിക്കണമെന്നു പറഞ്ഞതിനാലാവം സുബി ബാങ്കിലേക്ക് വരാൻ പറഞ്ഞത്.. ഓഫീസിൽ നിന്നു ഉച്ചയ്ക്കു ശേഷം ഹാഫ് ഡേ – ലീവേടുത്ത് ബാങ്കിൽ വന്നതിന്റെ ഉദ്ദേശവും ഇതുതന്നെ.. ജീവിതത്തിൽ അയാൾക്കു വേണ്ടിയുള്ള അവസാനത്തെ കാത്തിരിപ്പ്…. ”എന്താ ചോദിക്കാനുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞത്?” ഓർമ്മകളിൽ നിന്നും സീന ഞെട്ടിയുണർന്നു..സുബി മുന്നിൽ നിൽക്കുകയാണ്.. അയാളുടെ മുഖത്ത് പെട്ടെന്നു പോകാനുള്ള ധൃതി കാണാം.. തോളിൽ ബാഗുണ്ട്.. അവൾ പരിസരബോധം വീണ്ടെടുത്ത് ധൃതിയിൽ എഴുന്നേറ്റു.. ബാങ്കിലെ മറ്റു സ്റ്റാഫ്സ് ഇറങ്ങി തുടങ്ങിയിരുന്നു… ഹാളിൽ തൂക്കിയിരുന്ന ക്ലോക്കിൽ സമയം 6:30 നോട് അടുക്കുന്നു.. താൻ ബാങ്കിലെത്തിയിട്ട് മൂന്നു മണിക്കുറുകൾ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.. സമയം എത്ര പെട്ടെന്നാണു കടന്നു പോയതെന്നാലോചിച്ചപ്പോൾ അതിശയം തോന്നി… “ഒന്നു പറയുന്നുണ്ടോ?? എനിക്ക് പോകണം..” അയാൾ എന്തെക്കെയോ പിറുപിറുത്തു കൊണ്ട് ബാങ്കിനു പുറത്തേക്ക് നടന്നു.. അവളും ഒപ്പം കൂടി… ആകാശമാകെ മഴ മേഘങ്ങൾ കൊണ്ട് ഇരുണ്ടു മുടി കിടക്കുന്നു.. ശക്തമായ മഴയ്ക്കു മുമ്പുള്ള ലക്ഷണങ്ങൾ കാണിച്ചു തുടങ്ങി.. ബാങ്കിനു വേണ്ടിയുള്ള പാർക്കിങ് ഏര്യയിൽ നിൽക്കുകയാണ് രണ്ടാളും.. സുബി റെയിൻകോട്ടിടുന്ന തിരക്കിലാണ്.. സീന നിർവികാരതയോടെ അയാളുടെ മുഖത്ത് തന്നെ നോക്കി നിന്നു.. ”എന്തെന്നു വെച്ചാൽ പെട്ടെന്നു ചോദിച്ചിട്ട് പോകാൻ നോക്ക്.. മനുഷ്യന്റെ സമയം കളയാൻ നിക്കാതെ..” മനസ് വല്ലാതൊന്നു വിങ്ങിപ്പോയി.. ”സുബിയേട്ട, .. ഒന്നും തർക്കിക്കുവാനോ, വാദിച്ചു ജയിക്കുവാനോ വന്നതല്ല ഞാൻ.. സുബിയേട്ടൻ പറഞ്ഞതാണു ശരി,,.. എല്ലാവർക്കും വലുത് അവരുടെ പങ്കാളിയും സ്വന്തം കുടുംബവും തന്നെയാണ് .. ഏട്ടന്റെ കുടുംബ ജീവിതത്തിൽ ഒരു ദുശകുനമായി ഇനിയൊരിക്കലും ഞാൻ കടന്നു വരില്ല.. ” ” ഇതു പറയാൻ നീ നേരിട്ട് വരണമെന്നില്ലായിരുന്നു.. ഒരു ഫോൺ കോളിൽ അവസാനിപ്പിക്കേണ്ട കാര്യം.. ” അയാൾ അവളെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ബൈക്കിലേക്ക് കയറി.. ”പക്ഷേ ഒന്നുണ്ട് സുബിയേട്ട…” എന്താണെന്ന ഉദ്ദേശത്തോടെ സുബി അവളെ നോക്കി.. ആ നോട്ടത്തിൽ പുച്ഛവും താൽപ്പര്യക്കുറവുമുണ്ടായിരുന്നു…”സുബിയേട്ടൻ ഒരു നിമിഷത്തേക്കെങ്കിലും എന്നെ മനസ്സുകൊണ്ട് സ്നേഹിച്ചിട്ടുണ്ടോ?’. ചോദിച്ചു കഴിയുന്നതിനു മുന്നേ അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറിപോയി.. മാനത്തു നിന്നു ആദ്യത്തെ മഴത്തുള്ളി ഭൂമിയുടെ മാറിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി.. അതു വരെയുണ്ടായിരുന്ന സുബിയുടെ മുഖഭാവം പെട്ടെന്നു മാറി.. എന്തോ അലോചനയിലെന്ന പോലെ ഒരു നിമിഷം അയാൾ അറച്ചു നിന്നു.. ”ഒന്നു പറയുമോ സുബിയേട്ട… മറുപടി എന്തു തന്നെയായാലും ഇതായിരിക്കും നമ്മൾ തമ്മിലുള്ള അവസാന നിമിഷങ്ങൾ..അതു പറയുമ്പോൾ അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിറച്ചു..മഴ ശക്തി പ്രാപിച്ചു.. മാനത്തും കണ്ണിലും… ”സീനാ……’ അവളുടെ മുഖത്ത് നോക്കിയവൻ മൃദുവായി വിളിച്ചു. ആത്മാവ് കൊണ്ട് വിളി കേട്ടവളെ പോലെ അവൾ മുഖമുയർത്തി നോക്കി.. എത്ര നാളുകൾക്കു ശേഷമാണിങ്ങനെയൊരു വിളി.. തന്റെ കണ്ണുകൾ വിടരുന്നതവൾ അറിഞ്ഞു.. ” ഇപ്പോൾ എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും നല്ലൊരു ഭർത്താവായി ജീവിക്കുകയാണ് ഞാൻ.. നിനക്ക് തരുന്ന ഉത്തരം ചിലപ്പോൾ എനിക്ക് എന്റെ കുടുംബ ജീവിതത്തിലുള്ള വിശ്വാസത്തെയോ അല്ലെങ്കിൽ സ്വന്തം മനസ്സാക്ഷിയോടുള്ള വിശ്വാസത്തെയോ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന രീതിയിലായി പോകും.. അതു കൊണ്ട് എനിക്കൊരിക്കലും ഇതിനുത്തരം നൽകാൻ കഴിയില്ല… എന്നോട് ക്ഷമിക്കു..” ഹൃദയം വിങ്ങിപൊട്ടുന്നതായി അവൾക്കു തോന്നി.. താൻ വീണ്ടും തോറ്റു പോയിരിക്കുന്നു.. അയാൾ തുടർന്നു.. ”ലൈഫ് വെറുതെ ഇത്തരം നിസാര കാര്യങ്ങൾക്കായി സ്പോയിൽ ചെയ്യരുത്.. അത് നിന്റെ ഫ്യൂച്ചറിനെ ബാധിക്കും.. നിനക്കും നല്ലൊരു കുടുംബ ജീവിതമുണ്ടാകട്ടെ…….” ഒന്നു നിർത്തിയ ശേഷം ‘ ”നീ എനിക്കു കുറച്ചു നേരത്തെ മുൻപ് തന്ന വാക്ക് പാലിക്കുമെന്നു ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.” ‘മ്മ്” ”ഞാൻ പോകട്ടെ..” ‘. ബൈക്ക് സ്റ്റാര്ട്ടചെയ്തു കൊണ്ടയാൾ ചോദിച്ചു.. അയാളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ആഴത്തിൽ നോക്കിയതല്ലാതെ അവൾ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.. ഹെഡ് ലൈറ്റ് ഓൺ ചെയ്തു അയാൾ ബൈക്കുമായി മഴയിലേക്കിറങ്ങി… പോകരുതെ… പോകരുതെ എന്ന് അവളുടെ ഹൃദയം നിലവിളിച്ചു.. ആർത്തലച്ചു പെയ്യുന്ന മഴയോടെപ്പം ആ നിലവിളി ആരും കേൾക്കാതെ ഒഴുകി പോയി… മഴയുടെ അറ്റത്ത് അയാൾ ഒരു ബിന്ദുവായി മറയുന്നവരെ അവൾ നോക്കി നിന്നു…. …………………………………ജംഗഷനിൽ അച്ഛൻ സ്കൂട്ടറുമായി കാത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. ബസിറങ്ങി അവൾ അച്ഛനരികിലേക്ക് നടന്നു.. ”ബസ് വൈകാത്തതു കാര്യായി” അച്ഛൻ സ്കൂട്ടർ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു… അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ സ്കൂട്ടറിന്റെ പിൻസീറ്റിൽ കയറിയിരുന്നു.. നേരിയ ചാറ്റൽ മഴ മാത്രമേ ഇപ്പോഴുള്ളു.. നീറി പുകഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന മനസ് പിന്നെയും ഓർമകളിൽ തട്ടി പൊട്ടിത്തെറ്റിക്കാൻ തുടങ്ങി.. ഒന്നലറിക്കരയാൻ അവൾക്കു തോന്നി.. ജീവിതകാലം മുഴുവൻ കൂടെ വേണമെന്നു വാശി പിടിച്ചിട്ടെന്തു കാര്യം… സ്നേഹം എന്നത് സംഭവിച്ചു പോകുന്ന ഒന്നാണ്.. ചിലർക്കെ അതു മുഴുവനായി അനുഭവിക്കാനുള്ള ഭാഗ്യമുണ്ടാവു… മഴതുള്ളികൾ അവളുടെ കവിളിൽ തട്ടി ചിന്നി തെറിച്ചു.. പെയ്യുന്ന ഓരോ തുള്ളിയും കരയുന്ന പോലെ തോന്നി.. തട്ടി ചിതറി പോകുമ്പോഴും അവ തന്നെ നോക്കുന്ന പോലെ.. എല്ലാവരും വിരുന്നുകാരാണ്,,, ഈ മഴയെ പോലെ ചോദിക്കാതെ കടന്നു വരും എന്നിട്ട് ഒന്നും പറഞ്ഞവസാപ്പിക്കാതെ പെയ്തു തീരും.. എന്നിൽ പെയ്തതും തോർന്നതും ഞാൻ പോലുമറിഞ്ഞില്ല… ജീവിതത്തിൽ വൈകിയെത്തിയ തിരിച്ചറിവുകൾക്ക് കഴിഞ്ഞു പോയ നിമിഷങ്ങൾ മാത്രമാണ് സാക്ഷി.. വീടെത്തിയതു പോലും അറിഞ്ഞില്ല.. ഉമ്മറത്തു അമ്മ കാത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ട്.. ”നീയൊരു പെങ്കൊച്ചല്ലേ?? സമയം വൈകിക്കാതെ വിടാനുള്ള ഉത്തരവാദിത്വം അവർക്കില്ലേ??”.. പിന്നെയും അമ്മ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അവൾ അതൊന്നും കേട്ടില്ല.. എന്തോ ഉറച്ച തീരുമാനമെടുത്തുള്ള മുഖഭാവത്തോടെ അവൾ സ്വന്തം മുറിയിലേക്ക് കടന്നു.. അയാളെ ഞാൻ മറക്കുകയാണ്… എന്നന്നേക്കുമായി… എന്ന് മനസു മന്ത്രിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…. അവളുടെ മുറിയുടെ വാതിലുകളടഞ്ഞു… പുറത്തു മഴ അലറിക്കരയാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു………

(-നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം രചനകൾ വളപ്പൊട്ടുകൾ പേജിൽ ഉൾപ്പെടുത്തുവാൻ പേജ്‌ ഇൻബോക്സിലേക്ക്‌ മെസേജ്‌ അയക്കൂ…)